Η μνήμη του Γρηγόρη Αυξεντίου, τιμήθηκε και φέτος μακριά από τη γενέθλια γη του Ζήδρου της ΕΟΚΑ, την ηρωομάνα Λύση.
Στις 3 Μαρτίου το 1957, σε ένα κρησφύγετο στα βουνά του Μαχαιρά, και μετά από μάχη δέκα ωρών με δεκάδες πάνοπλους Βρετανούς στρατιώτες, που σφυροκοπούσαν την περιοχή με βόμβες, πέρασε στο πάνθεο των αθανάτων.
Το πρωί τελέστηκε το εθνικό και θρησκευτικό μνημόσυνο του Σταυραετού του Μαχαιρά, στον Καθεδρικό Ναό του Αποστόλου Βαρνάβα.
Τον επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε ο Υπουργός Άμυνας, Χαράλαμπος Πετρίδης.
«3 του Μάρτη του 1957, ο Γρηγόρης Αυξεντίου θα έγραφε με το αίμα του τη δική του ολόχρυση σελίδα στην ιστορία του Ελληνικού έθνους. Στα βουνά του Μαχαιρά αντιλάλησε ένα στεντόρειο «Μολών Λαβέ» που το κατέγραψαν οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο», είπε ο Υπουργός Άμυνας.
«Του μεγάλου αγωνιστή, του θύματος των μεγάλων και ισχυρών δυνάμεων, που όμως σαν τον Αυξεντίου δεν είναι κανένας από αυτούς», τόνισε ο Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος Συνετός.
Εξήντα-πέντε χρόνια έχουν περάσει, από τότε που ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ θυσίασε χωρίς κανένα δισταγμό τη ζωή του για την ελευθερία της πατρίδας.
Όταν με περίσσιο θάρρος διέταξε τους συναγωνιστές του να εξέλθουν και να παραδοθούν για να γλυτώσουν το βέβαιο θάνατο, και οι Άγγλοι, πήραν την απόφαση να τον κάψουν ζωντανό. Ο Ζήδρος δεν πτοήθηκε, ούτε όταν οι Βρετανοί στρατιώτες μετέφεραν με ελικόπτερο δεκάδες μπιτόνια βενζίνης, με τα οποία περιέλουσαν το κρησφύγετο.
«Ο Αυξεντίου δεν άργησε να τυλιχτεί στις φλόγες και να μετατραπεί σε αγία λαμπάδα της λευτεριάς, περνώντας για πάντα στην αιωνιότητα. Ο ήρωας υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, το καμάρι της Κύπρου, δεν έδειξε μόνο πώς πολεμούν οι ήρωες. Τούτο το είχε αποδείξει πλειστάκις όλο το προηγούμενο διάστημα που συμμετείχε σε αναρίθμητες μάχες απέναντι σε πολλαπλάσιες δυνάμεις. Μας δίδαξε πώς πεθαίνουν οι ήρωες για τα ιδανικά και την πατρίδα τους», υπογράμμισε ο Χαράλαμπος Πετρίδης.
Το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Γρηγόρη Αυξεντίου, έξω από τη Μονή του Μαχαιρά, που κοιτάζει τον Πενταδάκτυλο, μας υποβάλλει, τόνισε ο Υπουργός Άμυνας, να συνειδητοποιήσουμε το χρέος όλων εμάς απέναντι στη γενιά των αγωνιστών του 55-59, που έδωσαν τη ζωή τους για απελευθέρωσης από τους κατακτητές.
Όσο η πατρίδα μας παραμένει μοιρασμένη, ο αγώνας τους δεν έχει τελειώσει.
