«Και μεις πουλιά που διώξαν μας τον Αύγουστο οι εχθροί σου, να ξέρεις θα γυρίσουμε πιστοί στην άνοιξή σου»
Πάντα τέτοια μέρα βγαίνουν από την ψυχή του κάθε Αμμοχωστιανού οι στίχοι της Νίκης Κατσαούνη από το γνωστό τραγούδι σε μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Σαν μια κραυγή που ακούγεται από άκρη σ’ άκρη στο μαρτυρικό νησί μας.
Άλλη μια μαύρη επέτειος σήμερα. Αυτή της κατάληψης της Αμμοχώστου κατά τη δεύτερη εισβολή του τουρκικού στρατού. Το ant1live με οδηγό τον φωτογραφικό φακό του Τάσου Δημητριάδη περιφέρεται νοερά στους δρόμους της έρημης πόλης. Του διαμαντιού της Κύπρου που ο κατακτητής μετέτρεψε σε πόλη φάντασμα και στη συνέχεια αποφάσισε να την ανοίξει ως την πιο τραγική ατραξιόν των άνομων ενεργειών του.
Εφιαλτική η μέρα τούτη που οι πολίτες της Αμμοχώστου άφησαν, σαν σήμερα 49 χρόνια πριν, στην κυριολεξία τις ζωές τους στη μέση για να σωθούν από τον βάρβαρο Αττίλα που εφορμούσε για δεύτερη φορά στο νησί, θέλοντας να ολοκληρώσει τα αρρωστημένα σχέδια του. Οι Αμμοχωστιανοί είδαν τις ζωές τους να σταματούν βίαια λες και έκαναν “pause ” στην ταινία της ζωής τους. Εκείνη την χρονική "παύση" παρουσιάζουμε στις εικόνες που ακολουθούν. Στο πριν και το μετά της τουρκικής θηριωδίας.
Το ξενοδοχείο King George στην παραλία της Αμμοχώστου. Αγαπημένο θέρετρο για τον ποιητή και διπλωμάτη Γιώργο Σεφέρη αλλά και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων κατά τις δεκαετίες ’50-’60΄.
Κατά την τουρκική επέλαση στις 14 Αυγούστου ο κόσμος έφυγε μαζικά, άρον άρον με ότι φορούσε φοβούμενος τη σφαγή. Δεν πήρε μαζί του τίποτα σημαντικό, παρά μόνο υπομονή και πίστη πως οι μέρες για την επιστροφή θα ήταν λίγες.
Οι μέρες γίνονταν βδομάδες και οι βδομάδες όμως έγιναν μήνες. Οι μήνες συμπλήρωσαν τον πρώτο χρόνο, τον δεύτερο, τον δέκατο, τον εικοστό… Φτάσαμε σχεδόν 50 χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα και ακόμα περιμένουμε.
Οι βάρβαροι Τούρκοι εισβολείς, κατάντησαν την κοσμοπολίτισσα της Κύπρου, το Παρίσι της Ανατολικής Μεσογείου, σε μια πόλη φάντασμα. Και τώρα την ανοίγουν ως τραγικό αξιοθέατο των έργων τους.
Το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Η ιστορία του ξεκινά από τον 19ο αιώνα με την ονομασία «Ελληνικό Σχολείο». Ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο της πόλης όσον αφορούσε τον επιστημονικό και εκπαιδευτικό κόσμο.
Εδώ και 49 χρόνια η πόλη περιμένει καρτερικά τους μόνιμους κατοίκους της να επιστρέψουν και να την μετατρέψουν ξανά στο διαμάντι της Κύπρου.
Και ας την άνοιξαν. Και ας προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία της πόλης. Και ας έσβησαν από την πόλη κάθε τι ελληνικό για να μην τα βλέπουν οι τουρίστες.
Μάταια όμως...
Το καφέ Edelweiss. Χώρος συνάντησης της νεολαίας της Αμμοχώστου, Δημοκρατίας και Αποστόλου Ανδρέα γωνία.
Οι Αμμοχωστιανοί καρτερικά υπομένουν. Περιμένουν αυτή την άγια μέρα που θα μπορέσουν ελεύθεροι να περπατήσουν στην χρυσή αμμουδιά της.
Η σκέψη είναι εκεί. Κάθε μέρα στην Αμμόχωστο. Μα σήμερα πιο έντονα...
Το Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου. Ιδρυτής του Λυκείου η αείμνηστη Μαία Ιωάννου. Η ανακοίνωση της ίδρυσης του Λυκείου πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1930 και τα εγκαίνια τέλεσε ο Μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος Μυλωνάς. Μετά που οι κατακτητές άνοιξαν μέρος της περίκλειστης πόλης, κάλυψαν την ελληνική επιγραφή στην πρόσοψη του κτηρίου.
Οι φωτογραφίες του φωτορεπορτάζ ανήκουν στον κ.Τάσο Δημητριάδη κινηματογραφιστή του ΑΝΤ1. Παρουσιάστηκαν σε έκθεση στην Κύπρο και τον περασμένο Φεβρουάριο στο κτήριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες με τίτλο «Όταν το όμορφο παρελθόν συναντά το τραγικό παρόν». Μια έκθεση την οποία εγκαινίασε η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Ρομπέρτα Μετσόλα και μια ενέργεια που στοίχισε στον Τάσο την δυνατότητα να επισκέπτεται την κατεχόμενη πόλη του αφού το κατοχικό καθεστώς του το αρνείται έκτοτε.
Η Δημοτική Αγορά Αμμοχώστου. Περιμετρικά υπήρχαν εστιατόρια και περίπτερα. Έξω από το κτήριο δέσποζε το Σιντριβάνι.
Η εικονική περιήγηση στην κατεχόμενη πόλη φανερώνει ξανά την ομορφιά και την λάμψη της. Αλλά και τους λόγους που η Τουρκία και το κατοχικό καθεστώς προσπαθούν να την ξανανοίξουν για να την εκμεταλλευτούν οικονομικά και πολιτικά.
Στιγμιότυπα από τις παραλίες της Αμμοχώστου που έσφυζαν από ζωή πριν από το 1974. Τώρα βουβές και ερειπωμένες…
Από το άνοιγμα της έκθεσης του Τάσου Δημητριάδη στο Ευρωκοινοβούλιο:
