11 Αυγούστου 1996, για μία ακόμη φορά ο τούρκος εισβολέας στην Κύπρο δείχνει το απάνθρωπο πρόσωπό του…
Η κοινή γνώμη μένει αποσβολωμένη με το θράσος και τη βαρβαρότητα. Είναι εκείνη η ημέρα που ο 24χρονος τότε Τάσος Ισαάκ παίρνει μία θέση στο πάνθεον των ηρώων!
Για μία ακόμη φορά ο τούρκος εισβολέας δείχνει το απάνθρωπο πρόσωπό του...
Κυριακή, η ημέρα που οι μοτοσικλετιστές θα τερμάτιζαν την πορεία τους. Μια πορεία – διαμαρτυρία για τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή στην Κύπρο. Ξεκίνησαν από το Βερολίνο και θα κατέληγαν στην κατεχόμενη Κερύνεια. Ύστερα όμως από εξωτερικές και εσωτερικές παραινέσεις ο χώρος τερματισμού αλλάζει.
Μία ομάδα μοτοσικλετιστών διαφωνεί, πορεύεται προς τα κατεχόμενα και εισέρχεται στη νεκρή ζώνη. Εκεί περιμένουν οργανωμένοι Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι, ετοιμοπόλεμοι κρατώντας πέτρες, ξύλα, ρόπαλα και σιδερολοστούς. Ανάμεσά τους και οι Γκρίζοι Λύκοι.
Με το που άρχισαν οι συμπλοκές, ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν καταδιωκόμενο από τους Τούρκους φίλο του, εγκλωβίστηκε στα συρματοπλέγματα, με αποτέλεσμα να ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου από γκρίζους λύκους και αστυνομικούς του ψευδοκράτους.
Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ, ο Τάσος Ισαάκ άφησε την τελευταία του πνοή 95 μέτρα από την ελληνοκυπριακή πλευρά και 32 από την τουρκοκυπριακή.
Το άψυχο σώμα του άτυχου νέου μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Παραλιμνίου, όπου και μαζεύτηκε πλήθος κόσμου. Ο Δήμος Παραλιμνίου αποφάσισε 40ημερο πένθος.
Λίγους μήνες πρίν...
Ο Τάσος είχε παντρευτεί και η γυναίκα του ήταν έγκυος, στον όγδοο μήνα. Σχεδόν ένα μήνα μετά τη δολοφονία του, ήρθε στη ζωή η κόρη του Αναστασία. Η Χάρις Αλεξίου έγραψε για εκείνην το «Τραγούδι του Χελιδονιού».
Ο παιδικός φίλος του Τάσου Ισαάκ, Ευγένιος Παπαγεωργίου, σε παλαιότερη συνέντευξή του στο ant1Lıve ανέφερε:
«Ήμασταν φίλοι με τον Τάσο από τότε που ήμασταν στο Γυμνάσιο. Μου εμπιστευόταν ότι τον πονούσε, μαζί συζητούσαμε ότι τον απασχολούσε. Είμαι και ο νονός της κόρης του, την βαφτίσαμε μαζί με τον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, Θεόδωρο Πάγκαλο. Είχε βαπτίσει την Αναστασία εκ μέρους της ελληνικής Πολιτείας.
Άνθρωποι σαν τον Τάσο σπανίζουν σήμερα. Ήταν αγνός και καλοπροαίρετος νέος, φιλαλήθης και εύπιστος, γεμάτος όνειρα και ανθρωπιστικά ιδεώδη.
(Η κόρη του Τάσου Αναστασία μαζί με τον Ευγένιο, τον καλύτερο του φίλο και νονό της)
Ένα βράδυ πριν το κακό…
Ήμασταν μαζί. Είχαμε ετοιμάσει τις μοτοσυκλέτες και τα ρούχα μας και είχαμε συμφωνήσει να βρεθούμε την επόμενη μέρα στις 7:00 το πρωί για να πάμε στην πορεία. Εντωμεταξύ εγώ είχα ξεχάσει το κράνος μου και πήγα στο πατρικό μου για να το πάρω και είδα την μάνα μου αρκετά ταραγμένη. Μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ είδε ένα πολύ άσχημο όνειρο και είχε ένα πολύ κακό προαίσθημα. Μου ζήτησε να μην πάμε στην πορεία. Η αλήθεια με προβλημάτισε κάπως και όταν το είπα στον Τάσο, εκείνος μου απάντησε: «Θα πάμε και θα προσέχουμε». Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε μαζί, όπως ακριβώς είχαμε προγραμματίσει. Που να φανταζόμουν πως στο τέλος της ημέρας, θα βρισκόμουν στο νοσοκομείο και στην αγκαλιά μου θα είχα νεκρό τον καλύτερο μου φίλο…
Πώς να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους…
Ήμασταν μαζί μα όταν φτάσαμε στις Βρυσούλες, στο σταυροδρόμι, κάποιοι είπαν να πάμε Στροβίλια και κάποιοι άλλοι Δερύνεια. Εκεί ήταν που χωριστήκαμε με τον Τάσο…
Κάποια στιγμή εγώ αποφάσισα να γυρίσω για λίγο στο σπίτι μου, να φάω και να επιστρέψω. Τότε ήταν που με πήρε ένας φίλος μας και με ρώτησε αν ήταν μαζί μου ο Τάσος. Όταν του είπα πως όχι, μου είπε «άκουσα πως υπάρχουν τραυματίες και ένας νεκρός. Πήγαινε στο Νοσοκομείο Αμμοχώστου να μάθεις». Έτρεξα αμέσως στο νοσοκομείο. Στην είσοδο είχε έναν αστυνομικό που έτυχε να γνωρίζω. Τον ρωτούσα συνέχεια αν είναι νεκρός ο Τάσος μα εκείνος δεν μου απαντούσε. Επέμενα και επειδή δεν με άφηνε να μπω στο νοσοκομείο, τον έσπρωξα και μπήκα. Πονούσα και στη σκέψη μόνο ότι μπορούσε να ήταν ο φίλος μου. Ήμουν σαν άγριο θηρίο εκείνη τη στιγμή...
Μπήκα μέσα… Είδα τον Τάσο νεκρό μέσα στα αίματα...
Είχα στην αγκαλιά μου νεκρό τον καλύτερο μου φίλο… Δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Οργή, θυμό, πόνο…
Έπρεπε κάποιος να το πει στους γονείς του…
Δεν ήθελα να ήμουν εγώ αυτός που θα έλεγε τα κακά μαντάτα μα δεν υπήρχε κανείς άλλος. Έφυγα από το νοσοκομείο για να πάω στο σπίτι των γονιών του. Καθώς πήγαινα όμως, τους βρήκα στο δρόμο και σταμάτησα. Με ρώτησε η μάνα του «Ρε Ευγένιε που εν ο Τάσος;» και της απάντησα «Είναι στο νοσοκομείο τραυματισμένος». Δεν μπορούσα να της πω την αλήθεια… Εκείνη μου είπε «Έλα μαζί μας». Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι συνέβη μετά στο νοσοκομείο, από τη μια λιποθυμούσε η μάνα του και από την άλλη ο πατέρας του. Στιγμές που δεν θέλει κανείς άνθρωπος να ζήσει.
Εκείνο το ίδιο βράδυ τον είδα στο όνειρό μου…
«Είμαι καλά εδώ που είμαι, πες τους να μην κλαίνε»
Μου είπε πως ήταν καλά εκεί που πήγε και να μην περιμένω να γίνει την επόμενη μέρα η κηδεία του αλλά πως κάτι θα συμβεί και θα γινόταν σε δυο μέρες. Όπως κι έγινε, πέθανε ο Σολωμός και η κηδεία πράγματι έγινε σε δυο μέρες. Ερχόταν συχνά στα όνειρά μου και πάντα μου έλεγε «Είμαι καλά εδώ που είμαι, πες τους να μην κλαίνε». Μου έλεγε τι επρόκειτο να συμβεί στο άμεσο μέλλον και πάντα γινόταν όπως ακριβώς μου το έλεγε.
Τώρα στο πρόσωπο του φίλου μου βλέπω την κόρη του, την Αναστασία. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου την «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού» που κρατούν ζωντανή την μνήμη του Τάσου και του Σολωμού. Αν και δυστυχώς η πολιτεία…
Οι δυο λεβέντες μας θυσιάστηκαν δείχνοντας σε εμάς το πόσο βαρύ πρέπει να νιώθουμε το χρέος και την ευθύνη απέναντι στην πατρίδα μας. Και το πόσο πρέπει να παραμερίζουμε τους εγωισμούς και τις μικρότητες για να μπορούμε να εκτελούμε το πραγματικό καθήκον μας.
Αιωνία η Μνήμη τους».
