«Οι λέξεις καθημερινότητα και συνήθεια δεν βαδίζουν μαζί με ένα άτομο που πάσχει από Διαβήτη τύπου 1. Πάσχω από Διαβήτη τύπου 1 εδώ και 7 χρόνια και μπορώ να διαβεβαιώσω πως καμία μέρα δεν ήταν ίδια». Αυτή ήταν η απάντηση μιας 22χρονης, που περιέγραψε στο ant1live την κατάστασή της περιγράφοντας όλα τα συναισθήματα που την κατακλύζουν καθημερινά και που την έκαναν να εκτιμά τα απλά πράγματα στη ζωή.
Η στιγμή της…διάγνωσης
Δεκέμβριος 2016. Ήταν 16 ετών, πήγαινε 1η Λυκείου και όχι δεν θυμάται ξέγνοιαστες στιγμές με φίλους στα διαλείμματα. Θυμάται τον εαυτό της να ξυπνά κάθε πρωί γύρω στις 3-5 με την επιθυμία να πιει πολύ νερό, κάτι που όπως δήλωσε, ήταν ασυνήθιστο για εκείνη.
«Ξυπνούσα τα χαράματα νιώθοντας πως έχω τρέξει μαραθώνιο και η δίψα μου κτύπαγε κατακούτελα», είπε χαρακτηριστικά.
Τότε ήταν η περίοδος που η ζωή της έμελλε να αλλάξει για πάντα.
«Η κόρη σας έχει Διαβήτη τύπου 1 και αυτό θεραπεύεται μόνο με ενέσιμη ινσουλίνη»…
Περιγράφοντας τις πρώτες στιγμές της διάγνωσης, ανέφερε ότι αυτόματα ένιωσε ένα απόλυτο κενό…και ξέσπασε. Θυμάται τους γονείς της να κλαίνε μαζί της και μη μπορώντας να διαχειριστεί την κατάσταση και χωρίς να ξέρει τι την περιμένει, αυτοσαρκαζόταν.
Από τότε πέρασε και περνά από πολλά στάδια.
Το πρώτο στάδιο ήταν η άρνηση η οποία ήταν λογικό να μην φέρνει επιθυμητά αποτελέσματα μιας και δεν δεχόταν την αλλαγή στην ζωή της από την μια μέρα στην άλλη.
«Τι σημαίνει πρέπει να βάλω ένεση για να φάω ; Ε λοιπόν δεν θα φάω…»
Όπως ανέφερε, η οικογένεια της την παρότρυνε να διαφύγει στην αντλία ινσουλίνης κάτι που η ίδια ήταν αρνητική.
Έφηβη τότε, η εικόνα ήταν το παν για εκείνη. Χωρίς όμως να έχει επιλογή, με τα δεκάδες τραύματα που της προκαλούσαν πόνους, δυσαρέσκεια, πρηξίματα στο σώμα και ένα σάκχαρο που όπως είπε ήταν μια στο Θεό και μια στον Άδη, γύρισε νέα σελίδα.
«Ξανάρχισα από το μηδέν την σχέση μου με τον διαβήτη και αφού έψαξα και είδα το τι μπορεί να μου προκαλέσει αυτό το πείσμα, αναγκάστηκα να ωριμάσω και να κάνω σωστές επιλογές για εμένα. Αφοσιώθηκα και έκανα μαθήματα για την αντλία την οποία μου χορηγεί το κράτος και το ευχαριστώ».
Μπήκε ξανά στην πρώτη τάξη του Διαβήτη και μετά από πολύ διάβασμα και πειραματισμό, πείρε το άριστα που τόσο μοχθούσε αφού η γλυκοζυλιωμένη της από 12 έπεσε στο 6.5.
Καθημερινές οι σκέψεις, οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί της
-«Έβαλες σωστή δόση ινσουλίνης;
-Κοιμήθηκες;
-Έλεγξες τα πόδια σου ;
-Τα μάτια σου;
-Τα νεφρά σου;
-Πήρες τα φάρμακα σου σε περίπτωση που ξεμείνεις ;
-Τα κουβαλάς σε θήκη με πάγο;
-Έβαλες ινσουλίνη για αυτό που έφαγες;
-Θα φάμε έξω μα δεν μπορώ να ζυγίσω το φαγητό μου;
-Πόσοι υδατάνθρακες λες να είναι αυτό το κομμάτι πίτσας… Μπα άσε μαμά δεν θα φάω πίτσα δεν πεινάω.. Ενώ στην πραγματικότητα θα «σκότωνα» γι’ αυτό το κομμάτι πίτσας αλλά έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως θα την «πληρώνω» μέχρι το επόμενο πρωί…».
Το μηχανάκι της…το άλλο της μισό
Καλό θα ήταν να είμαστε ενήμεροι και διακριτικοί με τους ανθρώπους που έχουν στο μπράτσο αυτό το «άσπρο πραγματάκι» ή αλλιώς αισθητήρας γλυκόζης.
Είναι απλά ένας αισθητήρας που καταγράφει συνεχώς τη γλυκόζη στο αίμα των ανθρώπων οι οποίοι πάσχουν από Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 και θα πρέπει να μετρούν το σάκχαρο τους πολλές φορές την ημέρα.
«Κρύψτε με απ’ τα άλλα παιδία μην καταλάβουν κάτι, μην δουν το μηχανάκι μου, μην δουν τα σημάδια μου», έλεγε στους γονείς της.
Αγκαλιάστε τα άτομα με διαβήτη, ακόμα κι αν δεν σας το ζητήσουν
Πολλές φόρες εμείς οι άνθρωποι δεν εκτιμούμε τα μεγαλύτερα αγαθά που υπάρχουν σε αυτή την ζωή που είναι η αγάπη και η υγεία.
Υπήρξαν μέρες και υπάρχουν ακόμα που θέλει να τα «παρατήσει». Δεν το κάνει όμως γιατί όλοι όσοι είναι δίπλα της και έκαναν το «πρόβλημα» της δικό τους την χρειάζονται.
«Ο Διαβήτης με έκανε να εκτιμώ τα απλά πράγματα στην ζωή όπως μια βόλτα με την οικογένεια μου, τη δυνατότητα να απολαύσω ένα παγωτό , τη δυνατότητα να ζήσω τη ζωή όπως αυτή μου δίνεται καθώς χρόνια πριν άτομα με διαβήτη ήταν καταδικασμένα , τώρα δεν είναι όμως παρόλες τις δυσκολίες».
Έκκληση της είναι να αγκαλιαστούν οι διαβητικοί και γενικότερα τα άτομα με θέματα υγείας.
«Έστω και αν δεν σας το ζητήσουν, το χρειάζονται».
