Μεγάλη ανησυχία, έντονο προβληματισμό και ντροπή προκαλούν τα αυξημένα περιστατικά βίας που λαμβάνουν χώρα εντός και εκτός σχολικών μονάδων και βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Ανησυχία προκαλεί και το γεγονός ότι στις πλείστες των περιπτώσεων παιδιά που είναι αυτόπτες μάρτυρες των περιστατικών αντί να προσπαθήσουν να περιορίσουν την μανία των εμπλεκομένων, «απολαμβάνουν» το θέαμα και κινηματογραφούν το συμβάν.
Τι είναι άραγε εκείνο που οπλίζει με μίσος τα χέρια των παιδιών και τους δημιουργεί την ανάγκη να προκαλέσουν κακό σε ένα άλλο παιδί; Άραγε στο σπίτι γίνεται σωστή διαπαιδαγώγηση; Οι γονείς και κηδεμόνες μιλάνε στα παιδιά τους για τον σεβασμό και ότι οι όποιες διαφορές δεν πρέπει να λύνονται με τη βία; Τους κάνουν να καταλάβουν ότι η οποιαδήποτε μορφή βίας είναι καταδικαστέα; Τους μιλάνε για το bullying και τις συνέπειες που επιφέρει; Γιατί βία είναι και η λεκτική, και οι επιπτώσεις της ψυχολογικής κακοποίησης ή μείωσης των ατόμων σε μια ομάδα φέρνει ολέθριες συνέπειες. Η ψυχολογική κακοποίηση δεν αποτελεί αποκλειστικά σχολικό φαινόμενο, στην πραγματικότητα εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες και τις κοινωνικές ομάδες. Ας διδάξουμε λοιπόν στους μελλοντικούς πατεράδες, μανάδες σε φίλους και συνάδελφους ότι η ψυχολογική κακοποίηση δεν χωράει πουθενά.
Άραγε επικρατεί προβληματισμός και στις τάξεις των αρμοδίων; Τι κάνουν οι αρμόδιοι για αυτά τα σοβαρά περιστατικά που λαμβάνουν χώρα στα σχολεία; Μήπως είναι και θέμα ποινών και χειρισμού των παραβατικών συμπεριφορών; Χρειάζεται παραδειγματική παρέμβαση η οποία απουσιάζει, γι’ αυτό και βλέπουμε ολοένα και περισσότερα περιστατικά βίας να λαμβάνουν χώρα. Ή μήπως φταίει κάτι άλλο;
Ας αναλογιστούμε όλοι και ας προβληματιστούμε σοβαρά και ας αναλάβει ο κάθε ένας τις ευθύνες που του αναλογούν. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας ότι η οποιαδήποτε μορφή βίας δεν χωράει πουθενά ούτε στο σχολείο, ούτε στο σπίτι ούτε στην κοινωνία.
