Η κα. Καϊμακλιώτη είναι Πρόεδρος της Πολιτιστικής Κίνησης Λάρνακας, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Πολιτιστικής Δημιουργίας για Παιδιά και Νέους, ενώ διετέλεσε αντιπρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου και όπως είπε διαθέτει μεγάλο μέρος του χρόνου της στην ενασχόληση «κυρίως στον πολιτιστικό τομέα. Η συμμετοχή μου γίνεται στα πλαίσια μιας κοινωνικής προσφοράς καθώς πιστεύω στη δύναμη του πολιτισμού ως φορέα αλλαγής, πνευματικής ανάπτυξης και ευημερίας των κοινωνιών».
Εξέφρασε μάλιστα την άποψη πως «η έμφαση στα ανώτερα έργα του τρόπου ζωής μιας κοινότητας αλλά και η προσήλωση σε έργα που έχουν να κάνουν με την τέχνη, τη φιλοσοφία και τις επιστήμες, προάγουν τις αρετές της διακριτικότητας, της ειλικρίνειας και της ευγένειας. Αυτές τις αξίες πρεσβεύουν τα σωματεία, οι λογοτεχνικές ενώσεις και οι κινήσεις στις οποίες εντάσσομαι».
Σε ερώτηση κατά πόσον η Πολιτιστική Κίνηση Λάρνακας θα πραγματοποιήσει εκδηλώσεις οι οποίες είχαν ακυρωθεί λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, η συγγραφέας απάντησε πως «η Πολιτιστική Κίνηση Λάρνακας, «ΦΙΛΟΠΟΛ» είναι ένα σωματείο με πλούσια δράση στα λογοτεχνικά και πολιτιστικά δρώμενα από το 2015 που ιδρύθηκε. Τα δυο τελευταία χρόνια περιοριστήκαμε σε ελάχιστες παρουσιάσεις και δρώμενα, ενώ ακυρώθηκαν εκδηλώσεις και που είχαν προγραμματιστεί αφού προείχε η διαφύλαξη της δημόσιας υγείας».
Εξέφρασε την ελπίδα ότι «οι νέες συνθήκες θα μας επιτρέψουν να οργανωθούμε ξανά, αφού υπάρχουν πολλές ιδέες, προτάσεις, βιβλία και λογοτέχνες που θέλουμε να παρουσιάσουμε, ποιητικές και λογοτεχνικές βραδιές, αφιερώματα, διαγωνισμοί και συνεργασίες με λογοτεχνικούς ομίλους άλλων πόλεων. Όλα όσα κάνουμε, γίνονται με διαφάνεια, χωρίς αποκλεισμούς, είμαστε δεκτικοί σε συνεργασίες και διάλογο με όλα τα λογοτεχνικά σωματεία και τους πολιτιστικούς φορείς της Λάρνακας καθώς και άλλων πόλεων».
Οσον αφορά τη συνεργασία με τον Δήμο Λάρνακας και τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Δήμου, είπε πως «όλα αυτά τα χρόνια της συνεργασίας έχουν διοργανωθεί πληθώρα πετυχημένων λογοτεχνικών εκδηλώσεων στη Δημοτική Πινακοθήκη, στο Δημοτικό Θέατρο, στο Μεσαιωνικό Κάστρο, στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στην Αποβάθρα, στη Λέσχη Λάρνακας, με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού σημαντικών λογοτεχνών και καλλιτεχνών από όλη την Κύπρο.
Αυτό το διάστημα υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό που «οικοδομείται με ενθουσιασμό και μεθοδικότητα, με πρωτοστάτη τον Δήμαρχο Λάρνακας. Θέλουμε να αναδείξουμε την ιστορική, πολιτιστική και πολιτισμική διάσταση της πόλης, λαμβάνοντας υπόψη μεταξύ άλλων ότι η Λάρνακα είναι η αρχαιότερη πόλη της Κύπρου, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις δέκα αρχαιότερες πόλεις της Ευρώπης και αναφέρεται 28 φορές στην Παλαιά Διαθήκη» κατέληξε.
Οσον αφορά το Ίδρυμα Πολιτιστικής Δημιουργίας για Παιδιά και Νέους σημείωσε ότι «ιδρύθηκε από το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας, το 2010 με σκοπό την καλλιέργεια και τη συνύπαρξη των τεχνών, σε ένα χώρο ειδικά οργανωμένο για παιδιά και εφήβους. Στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος διορίστηκα από τον αρμόδιο Υπουργό, ως αριστίνδην μέλος και εκπροσωπώ τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου».
Για το έργο της, η Αγγέλα Καϊμακλιώτη είπε πως εργάζεται, πειραματίζεται και εξελίσσεται «παιδιόθεν με τα γράμματα και τους ανθρώπους. Διαβάζω, γράφω, διδάσκω, αγαπώ, εμπνέομαι και σημειολογώ τον κόσμο, αποδίδοντας αξία σε πράγματα που θεωρώ ζωτικά για την μόρφωση και την πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου» είπε και σημείωσε πως επειδή ανήκει στο χώρο της Παιδείας και του Πολιτισμού αυτό που της αρέσει είναι «η αγωγή της ψυχής, η πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία όπου η μύηση μπορεί να οδηγήσει σε αρμονία σώματος και ψυχής».
Με καταγωγή από την Αμμόχωστο είπε πως «η Αμμόχωστος είναι το «τραύμα». Είναι μια ανεπούλωτη πληγή που κακοφορμίζει σε μια διάσταση χωροχρονική, είναι για μένα άλλη μια ταυτότητα, προσφυγική, που δεν αφορά μόνο στην γκρεμισμένη και προδομένη πόλη. Είναι περισσότερο αυτή η αίσθηση της απώλειας και του πένθους, του πόνου, της χαμένης πατρίδας, της λεηλατημένης ομορφιάς, της φρίκης του πολέμου, της αγανάκτησης για την αδικία που συνεχίζεται».
Ταυτόχρονα όμως συνέχισε «είναι και η ελπίδα που γεννάει τη δύναμη για τον αγώνα επιστροφής. Όλη η πορεία μου εκεί οδηγεί, ο λόγος μου για αυτήν εκφέρεται, για την Αμμόχωστο πατρίδα, που τείνει να ταυτιστεί μέσα μου με την ευρύτερη απαίτηση για ελευθερία και δικαιοσύνη».
Μία από τις ποιητικές συλλογές της με τίτλο «Εκ του σύνεγγυς», που είναι αφιερωμένη στην Αμμόχωστο, έχει μεταφραστεί στα σερβικά και στα αγγλικά, κάτι που αποτελεί πολύ τιμητική διάκριση.
Αφού ανέφερε πως «η συγκεκριμένη συλλογή που ήταν και στη βραχεία λίστα για τα κρατικά βραβεία λογοτεχνίας του 2014, διαβάστηκε πολύ και ταξίδεψε σε αρκετές πόλεις της Ευρώπης (Κωνσταντινούπολη, Ρώμη, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Αθήνα, Μιλάνο, Βελιγράδι), αλλά και στο Τορόντο του Καναδά. Η πρώτη μετάφραση του βιβλίου στα σερβικά, προέκυψε το 2017, όταν το Ερευνητικό Κέντρο Νεοελληνικών Σπουδών - Σπουδαστήριο Πετρώνδα του Πανεπιστήμιου Κύπρου, σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο Treći Trg της Σερβίας, στα πλαίσια του Creative Europe, εξασφάλισαν χρηματοδότηση του ερευνητικού προγράμματος «Greek Literature from Cyprus in Serbian».
Πρόσθεσε ότι ανάμεσα στα δέκα έργα Κύπριων λογοτεχνών που επιλέγηκαν για μετάφραση και έκδοση, ήταν και το δικό της «κάτι που αποτελεί μια πολύ τιμητική διάκριση καθώς τα μεταφρασμένα έργα (που ανήκαν σε πολύ αξιόλογους, καταξιωμένους λογοτέχνες), προβλήθηκαν στη Σερβία μέσα από́ λογοτεχνικά φεστιβάλ, εκθέσεις βιβλίου και δημόσιες παρουσιάσεις σε πανεπιστημιακές σχολές και βιβλιοθήκες. Η δεύτερη μετάφραση του βιβλίου στα αγγλικά, που κυκλοφόρησε το 2019 στο Τορόντο του Καναδά, ήταν η φυσική συνέπεια της πρώτης μετάφρασης, καθώς ένα έργο που ξεχωρίζει, αναπτύσσει μια δυναμική και δημιουργεί το δικό του αναγνωστικό κοινό που μπορεί να είναι παγκόσμιο ή και διαχρονικό».
Σε ερώτηση κατά πόσον έχει επηρεάσει τη δουλειά της η πανδημία του κορωνοϊού, το lockdown και τα όσα ακολούθησαν και επηρέασαν τη ζωή του ανθρώπου ανά τα παγκόσμιο, η Αγγέλα Καϊμακλιώτη απάντησε πως «οι φυσικές καταστροφές, οι λιμοί, οι πόλεμοι, οι πανδημίες, είναι δυστυχώς αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Είναι τραγικές οι ανθρώπινες απώλειες αλλά εξίσου τραγικές είναι και οι συνέπειες από τη μόλυνση του πλανήτη μας» είπε και σημείωσε πως «μέσα σε ένα δυστοπικό πλέον περιβάλλον καλούμαστε να δημιουργούμε και να αγωνιζόμαστε».
Κάθε κρίση, συνέχισε «προσωπική, κοινωνική ή παγκόσμια επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο εργάζομαι, είτε στο λογοτεχνικό είτε στο εκπαιδευτικό πεδίο, ακόμη και σε αυτό της κοινωνικής προσφοράς και γίνομαι πιο παραγωγική, πιο ενεργή. Εφόσον ζω, οφείλω να εκπέμπω το δικό μου σήμα και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ».
Αναφερόμενη στο τελευταίο της βιβλίο «Οι Πικροδάφνες Θέλουν Κούρεμα», είπε ότι εκδόθηκε το 2020 «στην καρδιά του παγκόσμιου κυκεώνα, στο μεταίχμιο, θα έλεγα, δύο εποχών. Οι λογοτέχνες καταγράφουν την περιπέτεια του ανθρώπινου γένους μέσα από πεζά ή ποιητικά κείμενα» ανέφερε και σημείωσε πως «υπάρχει μια πληθώρα κειμένων και σίγουρα δεν είναι όλα υψηλή τέχνη, όμως ακόμη και το μικρότερο επίγραμμα, το πιο ασήμαντο στιχάκι, είναι σημαντικά καθώς καταγράφουν ένα μέρος των δομών του αισθάνεσθαι, προσθέτουν ένα λιθαράκι στο μονοπάτι του ανθρώπινου πολιτισμού»
Η Αγγέλα Καϊμακλιώτη ερωτήθηκε και για βράβευση του εκπαιδευτικού της έργου με Gold Award στα βραβεία Cyprus Education Leaders Awards, και απάντησε πως βρίσκεται στο χώρο της εκπαίδευσης, ως μάχιμη εκπαιδευτικός, από επιλογή, αφού όπως εξήγησε προτιμά «την καθημερινή εργασία στα σχολεία, όπου μαζί με τη νέα γενιά, στη βάση της δημοκρατικής παιδείας, χτίζουμε τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζούμε. Η εκπαίδευση για μένα δεν είναι απλώς η εργασία μου, ούτε βέβαια το μέσο για κοινωνική ή οικονομική ανέλιξη, αλλά είναι πρωτίστως μέρος της αποστολής και του έργου που έχω αναθέσει η ίδια στον εαυτό μου και αφορά κυρίως στη συμβολή για τη δημιουργία του ελεύθερου και ευτυχισμένου πολίτη».
Οι τελευταίες μας βραβεύσεις, συνέχισε «αφορούσαν προγράμματα που αναπτύξαμε, σε συνεργασία με άλλους εκπαιδευτικούς φορείς, στα πλαίσια ενός σχολείου ανοικτού στη γνώση. Η αποτελεσματική αξιοποίηση του πλούσιου πολιτιστικού και φυσικού περιβάλλοντος των παιδιών του σχολείου δημιούργησε κουλτούρα μάθησης, συνεργασίας και αριστείας επιτυγχάνοντας παράλληλα, μετρήσιμη βελτίωση των μαθησιακών αποτελεσμάτων» κατέληξε.
