Ήταν ξημερώματα της 26ης Απριλίου 1986 όταν οι εργαζόμενοι στον πυρηνικό σταθμό στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας, άρχισαν τις προγραμματισμένες εργασίες για ένα πείραμα, που σκοπό είχε να ελέγξει τα συστήματα ασφαλείας.
Στην 1:23 το πρωί, ο αντιδραστήρας 4 του πυρηνικού εργοστασίου εξερράγη, προκαλώντας την μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφική, με εφιαλτικές επιπτώσεις στη υγεία των εργαζομένων στο σταθμό και των κατοίκων ολόκληρης της περιοχής.
Από το ατύχημα πέθαναν επιτόπου δυο από τους εργάτες του σταθμού. Μέσα σε τέσσερις μήνες, από τη ραδιενέργεια, πέθαναν 28 εκ των πυροσβεστών και διαπιστώθηκαν 19 επιπλέον θάνατοι ως το 2004. Επιπλέον, επηρεάστηκε η υγεία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων εξαιτίας της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος με ραδιενέργεια. Οι ποσοστιαίες αυξήσεις των καρκίνων ήταν άνω του 15% στους πληθυσμούς που εκτέθηκαν, με χιλιάδες θανάτους από καρκίνο και λευχαιμία να συνδέονται με το ατύχημα.
Το ατύχημα ήταν της τάξης του μέγιστου προβλεπόμενου ατυχήματος στη Διεθνή Κλίμακα Πυρηνικών Συμβάντων και επί δέκα ημέρες, το πυρηνικό καύσιμο συνέχισε να καίει, απελευθερώνοντας στην ατμόσφαιρα ραδιενεργά στοιχεία που μόλυναν, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, μέχρι και τα τρία τέταρτα της Ευρώπης, αλλά κυρίως την Ουκρανία, τη Λευκορωσία και τη Ρωσία, που ήταν τότε σοβιετικές δημοκρατίες.
Σημαντικό ρόλο στο ατύχημα, το οποίο οι σοβιετικές αρχές επιχείρησαν αρχικά να κρύψουν, έπαιξε μία σειρά αλυσιδωτών παραγόντων, όπως τα ανεπαρκή συστήματα ασφαλείας και προστασίας του αντιδραστήρα, καθώς και οι λανθασμένοι χειρισμοί των εργαζομένων.
