Περισσότερα από ένα εκατομμύριο ευρώ καλείται από το Επαρχιακό Δικστήριο Λευκωσίας να πληρώσει το ΡΙΚ στη συνάδελφο Ευδοκία Λοΐζου η ζωή της οποίας έγινε ένα μαρτύριο τα τελευταία 17χρόνια. Αιτία οι επιπλοκές που προκάλεσε στην υγεία της το άρρωστο περιβάλλον εργασίας στο ίδρυμα, όπως επιστημονικά έχει καταγραφεί από το 2007 που έχει διαγνωστεί με εγκεφαλίτιδα.
Στην απόφαση του δικαστηρίου που προβάλλει σήμερα ως κύριο θέμα ο Φιλελεύθερος, καταγράφεται ότι το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας αναγνώρισε ως επαγγελματική την ασθένεια της Ευδοκίας από το 2012 βάση των ευρωπαϊκών νομοθεσιών και οδηγιών περί της ασφάλειας και υγείας. Ωστόσο 13χρόνια μετά το ΡΙΚ επέμεινε να αρνείται την απόφαση του αρμόδιου κυβερνητικού τμήματος και τις γνωματεύσεις ειδικών ενώπιον του δικαστηρίου.
Για 17χρόνια η συνάδελφος πηγαινοέρχεται σε γραφεία αρμοδίων και «αρμοδίων», σε ιατροσυμβούλια και αίθουσες δικαστηρίων, ζητώντας τα αυτονόητα: Να της αναγνωριστεί αυτό που το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας επιβεβαίωσε εξαρχής: ότι η ασθένειά της είναι επαγγελματική. Για να μπορέσει να λάβει την απαραίτητη αποζημίωση και να μετριάσει κάπως τις συνέπειες στην καθημερινότητά της. Μια καθημερινότητα που την βίωσε τραυματικά όλα αυτά τα χρόνια σε νοσοκομεία και κλινικές. Διεκδίκησε, παρά τις επιθέσεις που δέχθηκε, αυτό που δικαιούται ως πολίτις ενός ευνομούμενου κράτους για να μπορέσει να κάνει λίγο πιο λειτουργική τη ζωή της που αναποδογυρίστηκε σε μια ημέρα με ευθύνη άλλων. Του ΡΙΚ και κατ’ επέκταση του κράτους.
Κάτι που ίσως πολλοί να μην γνωρίζουν είναι ότι το 2014 η Ευδοκία βρισκόταν στο Λονδίνο για θεραπεία και εκδιώχθηκε από το ξενοδοχείο στο οποίο διέμενε γιατί δεν είχε άλλα χρήματα να πληρώσει. Ήταν η ημέρα των γενεθλίων της αλλά βρέθηκε άρρωστη και αβοήθητη σε ξένο τόπο βιώνοντας την κρατική αναλγησία. γιατί το κράτος την είχε στείλει... Χρειάστηκε τότε η δραματική παρέμβαση της Ένωσης Συντακτών για να δώσει οδηγίες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να καλυφθούν από το κράτος τα έξοδα νοσηλείας στο Λονδίνο και να μην καταλήξει στους δρόμους.
Πέρασε πολλά χρόνια η Ευδοκία ζητιανεύοντας από το ανάλγητο κράτος και το ΡΙΚ αυτά που δικαιούται ως πολίτης. Με τη δύναμη της ψυχής της, την επιμονή της, τη στήριξη λίγων και βεβαίως των δικηγόρων της και του δικαστηρίου αλλά όχι του ΡΙΚ και του κράτους, πέτυχε την απόφαση που τη δικαίωσε. Μια νίκη που μπορεί να της έφερε ένα χαμόγελο ανακούφισης αλλά όχι τη θεραπεία. Η μάχη της σίγουρα εμπνέει πολλούς αλλά αφήνει και αρκετούς εκτεθειμένους.
Πώς νιώθουν άραγε σήμερα όσοι υπηρέτησαν σε προηγούμενα Διοικητικά Συμβούλια και άλλες θέσεις του ΡΙΚ από τις οποίες με επιμονή απέρριπταν τα επιστημονικά ευρήματα του αρμόδιου Τμήματος Επιθεώρησης Εργασίας για την περίπτωση της Ευδοκίας;
Έχουν άραγε αντιληφθεί, έστω μετά τη δικαστική απόφαση ότι με τις δικές τους διοικητικές αποφάσεις, ευθύνες ή παραλείψεις γκρέμισαν για πάντα τη ζωή ενός ανθρώπου; Ότι η αποζημίωση, όση και να είναι δεν μπορεί να φέρει πίσω τα χρόνια της νιότης που με τόση δυσκολία και αδικία βιώθηκαν;
Και τον λογαριασμό; Την αποζημίωση του ενός και πλέον εκατομμυρίου ευρώ μαζί με τους… τόκους εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σε δικηγορικά έξοδα από τις καθυστερήσεις ετών ποιος θα κληθεί να τον πληρώσει;
Δικαιούμαστε άραγε ως πληρωτές του λογαριασμού μια αιτιολόγηση του κόστους;
