Η συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου και η εξέταση του θέματος του τέως Κιτίου αποτελεί ευκαιρία για την ηγεσία της εκκλησίας να δείξει ότι πλέον πιάνει το σφυγμό της κοινωνίας και δε βρίσκεται σε διάσταση με το ποίμνιο της.
Θα στείλει το μήνυμα στο πλήρωμα της εκκλησίας ότι συμπάσχει μαζί του και στις γυναίκες θύματα, ότι έστω και αργά αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Ότι επιτέλους θα είναι άτεγκτη απέναντι στους θύτες και θα παύσει να αντιμετωπίζει μονολιθικά τέτοιες υποθέσεις.
Η επιλογή της είναι μόνο μια, η αυστηρή εφαρμογή των όσων προβλέπονται και αφαίρεση των προνομίων που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να απολαμβάνει ο τέως Κιτίου . Αποφάσεις οι οποίες για κάποιους ιεράρχες μπορεί και πιθανόν να είναι δυσάρεστες, ειδικότερα για τους παλαιότερους, οι οποίοι συνυπήρξαν εντός της Ιεράς Συνόδου, με τον άλλοτε κραταιό μητροπολίτη.
Μετά την καταδικαστική απόφαση, έστω και σε πρωτόδική φάση, η Σύνοδος αν «επιλέξει» να βάλει το θέμα κάτω από το χαλί θα δώσει λαβές και δικαιώματα στους «αντι-εκκλησιαστικούς» και «αντι-κληρικαλιστικούς» κύκλους, να συνεχίσουν το έργο κατασυκοφάντησης και καθύβρισης της εκκλησίας. Το κυριότερο, όμως είναι ο πόνος που θα προκαλέσει στη σημαντική σιωπηλή πλειοψηφία του λαού, που ακολουθεί τις παραδόσεις της πίστεως και που θεωρεί την Ορθοδοξία αγκωνάρι στους δύσκολους καιρούς που πέρασε ο τόπος και ο λαός μας.
Το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί όμως και θέμα επίδειξης έστω και ετεροχρονισμένης αλληλεγγύης απέναντι και στον νυν μητροπολίτη Κιτίου Νεκτάριο, ο οποίος από την ημέρα της ενθρόνισης του, αναγκαστικά διαμένει σε δωμάτιο στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Κοντού, λόγω της παρουσίας του προκατόχου του στο Μητροπολιτικό Μέγαρο.
Στον αντίποδα του επιχειρήματος που προβάλλεται για τυχόν δικαίωση τους τέως Κιτίου στην έφεση που κατέθεσε ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αντιπαραβάλλεται το ευαγγελικό ανάγνωσμα:
«Διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή, και ο ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθεί» (Όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί).
