Πρόκειται για μια εξαιρετική γυναίκα! Ειλικρινής, με ήθος, συνέπεια και πίστη στο καθήκον και τις αρχές της. Μια πραγματική αγωνίστρια, μία αληθινή μαχήτρια. Ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Έμαθε να αντιμετωπίζει τα τόσο σοβαρά προβλήματα υγείας, με θάρρος και απίστευτο κουράγιο.
Είναι πραγματικά μία σπουδαία γυναίκα, γεμάτη λεβεντιά. Το σενάριο της ζωής της Μαρίας θα μπορούσε να γίνει ολόκληρο βιβλίο.
Η κυρία Μαρία Χ΄ Ζαχαρία αναφέρει στο ant1lıve:
«Γεννήθηκα στο Παραλίμνι και είμαι 60 ετών. Είχα πολύ όμορφα παιδικά και εφηβικά χρόνια, γεμάτα όμορφες αναμνήσεις. Αγάπη, ξεγνοιασιά και οικογενειακές εκδρομές γεμάτες χαρά και γέλια.
Αγαπούσα πολύ το σχολείο και ήμουν άριστη μαθήτρια. Στο γυμνάσιο γνώρισα και τον σύζυγό μου. Αυτό όμως δεν άλλαξε τα όνειρά μου… Ήθελα να σπουδάσω και μάλιστα στο εξωτερικό. Ένα εργατικό ατύχημα του πατέρα μου όμως άλλαξε τα σχέδιά μου…
Είχα φοβερή αδυναμία του πατέρα μου. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη και αγάπη. Υπήρξε αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α και μάλιστα τιμήθηκε γι΄ αυτό. Εργαζόταν στο λιμάνι Αμμοχώστου και όταν ήταν 45 ετών, είχε ένα εργατικό ατύχημα που του άλλαξε εντελώς τη ζωή.
Ένας σάκος από πετροκάρβουνο του χτύπησε στην πλάτη και του προκάλεσε πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εργαστεί. Έπρεπε όμως να μας μεγαλώσει και γι αυτό, αποφάσισε να εργαστεί ξανά αλλά αυτή τη φορά έχοντας δίπλα του το βιολί και το μπουζούκι του.
Μετά απο δική του παρότρυνση, έδωσα εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Λάτρευα τα παιδιά και αυτό το επάγγελμα θα με έφερνε ακόμη πιο κοντά τους. Σπούδασα λοιπόν νηπιαγωγός. Θυμάμαι είχαν δώσει εξετάσεις τότε 700 κοπέλες αλλά πέρασαν μόνο οι 25. Ήμουν ανάμεσα σε αυτές. Ένιωσα πολύ περιφανή τότε, περισσότερο βέβαια για τον πατέρα μου.
Αρραβωνιάστηκα όταν ήμουν 18 ετών, ήμουν ακόμη φοιτήτρια. Παντρευτήκαμε όταν τελείωσα τις σπουδές μου. Μαζί αποκτήσαμε δυο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Τον Ανδρέα και την Δέσποινα. Είναι δυο πραγματικά υπέροχα παιδιά. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη! Είχα την οικογένειά μου, τη δουλειά μου.
Η ζωή μου ήταν γεμάτη από παιδικές φωνούλες, χαμόγελα, όμορφες ζωγραφιές. Η ζωή μου ήταν γενικά όμορφη και γεμάτη αγάπη!
Όταν έγινα 35 ετών…
Διαγνώστηκα με Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Έκανα ένα σωρό πειραματικές θεραπείες σε αρκετά νοσοκομεία του κόσμου με την ελπίδα να σταθεροποιηθεί η κατάστασή μου αλλά δυστυχώς… Ταξίδεψα σε: Ελλάδα, Αμερική, Γερμανία, Ισραήλ, Βουλγαρία , Δανία και Σρι Λάνκα. Δανειζόμασταν συνέχεια χρήματα … Τίποτα όμως δεν άλλαξε…
Όταν έγινα 52 ετών, δεν μπορούσα να περπατήσω, έπρεπε να κρατάω συνέχεια στον τοίχο. Στην αρχή είχα δανικό τροχοκάθισμα έπειτα ένα δικό μου που έγινε πια κομμάτι από το σώμα μου.
Τα πόδια μου τώρα πια είναι ο σύζυγός μου, αυτός τρέχει για τα πάντα. Με προσέχει συνέχεια, περισσότερο και από μικρό παιδί. Τον αγαπώ και ευχαριστώ το Θεό κάθε μέρα που έστειλε αυτόν τον άνθρωπο στο δρόμο μου.
Τα παιδιά μου ψάχνουν συνέχεια στο διαδίκτυο να βρούνε θεραπείες. Είναι συνέχεια δίπλα μου, με στηρίζουν πάρα πολύ. Το ίδιο κάνουν και τα αδέλφια μου (έχω τρία αδέλφια).
Στην αρχή ο κόσμος με κοιτούσε με οίκτο…
Δεν το ήθελα… δεν ένιωθα καλά. Χαμογελούσα όμως με την ίδια αγάπη όπως τότε που ήμουν καλά. Σήμερα υποφέρω πολύ, έχω αφόρητους πόνους και νοσηλεύομαι συχνά. Το ένα πρόβλημα διαδέχεται το άλλο και πολλές φορές κλαίω πολύ δυνατά από τους πόνους.
Παρόλα τα προβλήματα συνέχισα να εργάζομαι…
Πρόσφατα σταμάτησα από τη δουλειά μου και προσπαθούσα όταν βρισκόμουν με τα παιδάκια μου, να χαμογελώ και ας χρειαζόταν τις περισσότερες φορές να δαγκώνω τα χείλη από τον πόνο.
Την τελευταία ήμερα…
Τα παιδάκια μου με αποχαιρέτησαν με ένα σωρό όμορφες ζωγραφιές. Τους ευχαριστώ και πάντα θα τους αγαπώ! Στη ζωή μου αυτό που πήρα σε μεγάλες “ποσότητες” ήταν η αγάπη. Πήρα μόνο αγάπη και έδωσα!
Μερικές ζωγραφιές των παιδιών
Το δικό μου μήνυμα...
Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή γι΄αυτό πρέπει να ζούμε κάθε λεπτό, κάθε στιγμή κοντά σε ότι αγαπάμε. Να χαμογελάμε και να ευχαριστούμε το Θεό για όλα όσα έχουμε. Η μεγαλύτερη ευλογία σε αυτή τη ζωή είναι η αγάπη, αυτή είναι που μας δίνει δύναμη να αντέχουμε τον πολλές φορές βαρύ σταυρό που κουβαλάμε».
