Ο θρύλος της Μάντσεστερ Σίτι αποκαλύπτει τα πάντα για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, την αυστηρότητα του πατέρα του, τον κίνδυνο των ναρκωτικών και το πώς το ποδόσφαιρο έγινε το μοναδικό του καταφύγιο.
Ο Σέρχιο “Κουν” Αγκουέρο δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος επιθετικός. Ήταν ένας άνθρωπος που μεγάλωσε σε περιβάλλον όπου το μέλλον παιζόταν κάθε μέρα κορώνα-γράμματα.
Η ζωή του, όπως την ξεδιπλώνει στο ντοκιμαντέρ “Kun by Agüero” και στη συνέντευξή του στον “Guardian”, είναι η ιστορία ενός παιδιού που έπρεπε να πετύχει, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για ολόκληρη την οικογένειά του.
Ο Αγκουέρο μεγάλωσε στο Λος Ευκαλίπτους του Κιλμές, μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του Μπουένος Άιρες. “Υπήρχε πολλή εξάρτηση, πολλά ναρκωτικά. Έβγαινα στους δρόμους και μύριζα μαριχουάνα. Δεν ήξερα τι ήταν τότε. Όταν το είπα στον πατέρα μου, έγινε έξαλλος”, θυμάται.
Η φτώχεια, η παραβατικότητα και η βία ήταν καθημερινότητα. “Τρεις σκοτωμένοι στο στενό δεν ήταν κάτι περίεργο. Αλλά δεν είναι φυσιολογικό αυτό”.
Έφυγε στα 12 του. Όταν επέστρεψε έναν χρόνο αργότερα, ο φίλος του που έπαιζαν μαζί ποδόσφαιρο είχε ήδη περάσει αρκετές φορές από το κρατητήριο.
Η πραγματικότητα του barrio ήταν σκληρή και ο ίδιος σώθηκε επειδή απλώς ήξερε να κλωτσάει μια μπάλα και είχε κάποιον να τον τραβάει πίσω, κάθε φορά που πλησίαζε τον γκρεμό.
Ο πατέρας του, Λεονέλ ντελ Καστίγιο, υπήρξε κι αυτός ποδοσφαιριστής, αλλά δεν έκανε καριέρα. Ο Αγκουέρο πιστεύει ότι ζούσε το όνειρό του μέσω εκείνου με κάθε τρόπο. “Δεν μου είπε ποτέ ότι έπαιξα καλά. Ούτε μία φορά. Ούτε μετά το γκολ με τη Σίτι, ούτε ποτέ. Όταν αποσύρθηκα, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: “Δεν έχω ξαναδεί καλύτερο παίκτη”. Του λέω: “Τώρα το λες;””.
Ο πατέρας του ήταν αυστηρός, σχεδόν καταπιεστικός. Του έβαζε στόχο πόσα γκολ έπρεπε να βάλει στο πρώτο ημίχρονο κάθε αγώνα και μετά τον έπαιρνε από το γήπεδο για να προλάβει το επόμενο ματς.
Ο ίδιος αργότερα κατάλαβε πως τον πήγαινε σε πέντε ματς τη μέρα επειδή πληρωνόταν ανά συμμετοχή. “Έγινα επαγγελματίας πριν κλείσω τα 10”, λέει με πίκρα και χαμόγελο μαζί.
Παρά την ψυχρότητα, όμως, σήμερα λέει: “Αν δεν ήταν αυτός όπως ήταν, τι θα είχε γίνει η ζωή μου;”. Στο ντοκιμαντέρ, ο Αγκουέρο ψάχνει τις απαντήσεις: γιατί ο πατέρας του ήταν τόσο σκληρός; Γιατί δεν του έδειχνε ποτέ στοργή;
Μετά την Ιντεπεντιέντε, μετακόμισε στην Ατλέτικο Μαδρίτης τη μέρα των 18ων γενεθλίων του, χωρίς να το γνωρίζει εκ των προτέρων.
Όταν απογοητεύτηκε από την αδυναμία του συλλόγου να πρωταγωνιστήσει, ήθελε να φύγει για τη Ρεάλ. Οι άνθρωποι της Ατλέτικο τον έστειλαν στη Σίτι.
Στο Μάντσεστερ τον βοήθησαν οι Ζαμπαλέτα, Τέβες και Σίλβα. Δεν ήξερε ούτε λέξη αγγλικά. “Δεν πήγα σε μαθήματα, απλά άρχισα να καταλαβαίνω σιγά σιγά”, λέει γελώντας.
Το γκολ του τίτλου το 2012 απέναντι στην Ρέιντζερς τον έκανε θρύλο. Το άγαλμά του στήθηκε έξω από το γήπεδο. Εκείνος όμως παραμένει ταπεινός: “Αν δεν έδινε πάσα ο Μπαλοτέλι… Δεν ήταν μόνο δικό μου“. Όμως ξέρει τι πέτυχε. Ήταν ο Κουν Αγκουέρο. Ο σιωπηλός ήρωας.
Όταν ο Γκουαρδιόλα έκρινε πως έκλεισε ο κύκλος του στη Σίτι, ήρθε η Μπαρτσελόνα. Ο φίλος του, Λιονέλ Μέσι, τον κάλεσε. Όμως, λόγω οικονομικών προβλημάτων, ο Μέσι έφυγε σχεδόν αμέσως. Και έπειτα, στον δεύτερό του αγώνα, ο Αγκουέρο ένιωσε ζάλη, δύσπνοια, ταχυπαλμία. Έφυγε από το γήπεδο για πάντα.
Είχε καρδιολογικό ιστορικό από παιδί. Το νέο επεισόδιο ήταν πιο σοβαρό. Ο γιατρός του είπε: “Αν ήσουν παιδί μου, θα σου έλεγα να μην ξαναπαίξεις”.
Ήταν το τέλος. Δεν είχε το φινάλε που του άξιζε. Το αποδέχτηκε. Μετά έβαλε κιλά, μετά ξανάφτιαξε τη ζωή του. Άλλαξε διατροφή, μπήκε στο gaming, επένδυσε σε ξενοδοχεία, έγινε streamer. Και χαμογελά.
Το ντοκιμαντέρ “Kun by Agüero”, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, είναι, όπως το λέει ο ίδιος, μια προσωπική κάθαρση. Ένας τρόπος να μιλήσει χωρίς φίλτρα. Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά για την ψυχή του.
Μίλησε. Και ζήτησε από τον πατέρα του να μιλήσει κι εκείνος. “Του είπα: ‘Πες ό,τι θες. Εγώ είπα όσα ένιωσα. Εσύ πες τα δικά σου’”. Ο πατέρας του δεν έχει δει ακόμη όλο το ντοκιμαντέρ. Αλλά μίλησε σε αυτό. Ίσως για πρώτη φορά με την καρδιά του.
Και κάπου ανάμεσα στις αναμνήσεις, ο Κουν γελά: “Του λέω: “Χάρη σε σένα είμαι εδώ, στην Καννές”. Και γελάμε και οι δύο. Γιατί, τελικά, όπως κι αν ήταν, είναι ο πατέρας μου. Και θα τον αγαπώ το ίδιο. Πάντα”.
Πηγή: sports24.gr
