Άλλη μια λανθασμένη απόφαση στρατηγικής από την Ομόνοια, η πρόσληψη του Γέσπερ Γιάνσον, άλλη μια λανθασμένη εκτίμηση των καταστάσεων με την αλλαγή προπονητή, άλλη μια λανθασμένη εκτίμηση δυνατοτήτων, άλλες δυο χαμένες μεταγραφικές περίοδοι, άλλη μια χαμένη χρονιά στο πρωτάθλημα.
Όλα αυτά από μια ομάδα με οικονομική υγεία και σταθερότητα, από μια ομάδα με ψηλό προϋπολογισμό, από μια ομάδα με εκτόπισμα, με φανέλα, με κόσμο. Από μια ομάδα που έχει σαφέστατο πλεονέκτημα έχοντας τους καλύτερος Κύπριους παίκτες, από μια ομάδα που έχει τον καλύτερο τερματοφύλακα και πολλά άλλα.
Με όλα αυτά τα όπλα στη φαρέτρα τους, με όλες αυτές τις ιδανικές προϋποθέσεις, κάτι που οι πλείστες άλλες ομάδες δεν έχουν στην ολότητα τους, οι υπεύθυνοι για το χτίσιμο μιας δυνατής ομάδας, απέτυχαν ξανά.
Η Ομόνοια παλεύει για να κρατηθεί στην 6αδα, και αυτό είναι το μάξιμουμ που μπορεί να πετύχει με βάση τις δυνατότητες της για 3η συνεχόμενη χρονιά, την μία μάλιστα δεν μπόρεσε να μπει ούτε καν στην 6αδα.
Το απογοητευτικό για τον κόσμο της Ομόνοιας είναι ότι από τον καιρό της κατάκτησης του πρωταθλήματος και μετά, βλέπει την ομάδα να οπισθοχωρεί (έστω και εάν γλύκανε κάπως την πικρία τους η κατάκτηση των δυο κυπέλλων). Βλέπουν την αδυναμία αυτών που έχουν τις τύχες της να πάρουν σωστές αποφάσεις. Δεν μπορούν να ελπίζουν πλέον σε κάτι από αυτούς που επανειλημμένα παρουσιάζονται κατώτεροι των περιστάσεων και των προσδοκιών.
Πόσες φορές να ακούσουν τα ίδια και τα ίδια; Πόσες φορές να διαβλέπουν ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καλά και να προσπαθούν να τους πείσουν για το αντίθετο, όμως στο τέλος οι φόβοι τους να επαληθεύονται.
Ο κάθε ένας δικαιούται να κάνει λάθη, ιδιαίτερα σε ένα χώρο όπως είναι το ποδόσφαιρο, κάποια πράγματα ενδεχομένως να τα κάνεις θεωρητικά σωστά, αλλά στη πράξη να μην σου βγουν, αυτό όμως είναι η εξαίρεση και θα συμβεί αραιά και πού.
Στην Ομόνοια όμως δεν είναι αυτό που γίνεται. Στην Ομόνοια φωνάζουν οι παραλείψεις και οι λάθος εκτιμήσεις, όλοι όσοι είναι μακριά από την ομάδα διαβλέπουν ότι το "πράγμα" δεν θα πάει καλά, και όμως οι υπεύθυνοι, κάποιες φορές και κάπως "αλαζονικά", προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, όμως η πραγματικότητα, τους απαντά, με δύσκολο για την ομάδα τρόπο.
Δεν είναι κακό όταν δοκιμάσεις διάφορες συνταγές και δεν σου βγαίνουν, να παραδεχτείς ότι απλά δεν μπορείς να μαγειρεύεις.
Δεν μπορεί να φεύγουν προπονητές, παίκτες διευθυντές και η κατάσταση να συνεχίζει να είναι η ίδια, και να μην αντιλαμβάνεσαι ότι είναι και αλλού το πρόβλημα. Δεν μπορεί επανειλημμένα να μην σε δικαιώνουν οι επιλογές σου, και να μην αντιλαμβάνεσαι ότι το πρόβλημα το έχεις εσύ γιατί κάνεις λάθος επιλογές.
Ο Σταύρος Παπασταύρου έχει δώσει πολλά στην Ομόνοια και του οφείλει η Ομόνοια πολλά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι δικές του λάθος επιλογές και αποφάσεις πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο. Ούτε και είναι σοφό να εξακολουθεί να στηρίζει επιλογές που επανειλημμένα δεν αποδίδουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αν θέλει να το κάνει όμως, και αυτό είναι δικαίωμα του, τότε να είναι έτοιμος, να δέχεται και την κριτική του κόσμου και όχι μόνο.
