Ο Δήμος Πάφου μια το Pafos Aphrodite Festival παρουσιάζουν την όπερα ‘La Traviata’ του Giuseppe Verdi, μία από τις σημαντικότερες όπερες όλων των εποχών, σε μία εντυπωσιακή παραγωγή του φημισμένου Κρατικού Θεάτρου Όπερας και Μπαλέτου της Τιφλίδας.
Στην παραγωγή αυτή συμμετέχουν μια πλειάδα λυρικών τραγουδιστών παγκοσμίου φήμης, η Χορωδία της Κρατικής Όπερας της Τιφλίδας, ομάδα από το Κρατικό Μπαλέτο της Τιφλίδας και η Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Levan Jagaev.
Η επιλογή της όπερας ‘La Traviata’ είναι θαυμάσια για το Pafos Aphrodite Festival, καθώς αυτή η όπερα είναι διάσημη για τη συγκινητική μουσική και το δραματικό της υπόθεμα, που αφορά την ιστορία της τραγικής ηρωίδας Violetta.
Η όπερα βασίζεται στο μυθιστόρημα "Η κυρία με τις καμέλιες" (La Dame aux Camélias) του Αλέξανδρου Δουμά υιού, και αφηγείται την ιστορία της Βιολέτας Βαλερύ, μιας διάσημης εταίρας στο Παρίσι, η οποία ερωτεύεται τον νεαρό Αλφρέντο Ζερμόν, αλλά οι κοινωνικές προκαταλήψεις και οι δυσκολίες την οδηγούν σε τραγικό τέλος.
Η συνεργασία με το Κρατικό Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου της Τιφλίδας διασφαλίζει μια παραγωγή υψηλής ποιότητας, αναδεικνύοντας τόσο την καλλιτεχνική αρτιότητα των συμμετεχόντων όσο και την πολιτιστική σημασία του φεστιβάλ.
Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία, συνδυάζοντας την απαράμιλλη ομορφιά της μουσικής του Verdi με τις επιβλητικές ερμηνείες των καλλιτεχνών, την πλούσια χορογραφία και τη ζωντανή απόδοση της Συμφωνικής Ορχήστρας Κύπρου.
Οι παραστάσεις θα γίνουν στις 6 & 7 Σεπτεμβρίου στην Πλατεία του Κάστρου της Πάφου, στις 19:30.
Εισιτήρια tickemaster.cy Τηλ: 77 77 70 40
To θέμα:
Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς (υιός) και ο συνθέτης Giuseppe Verdi μέσα από τα έργα τους “Η Κυρία με τις Καμέλιες” και La Traviata αντίστοιχα, επιθυμούν να εισχωρήσουν στην καρδιά του ανθρώπου και να αποτυπώσουν τα συναισθήματά του, τα αγνά συναισθήματα, εκείνα που τον ανυψώνουν, μα κι εκείνα που τον οδηγούν στην ήττα του, προκαλώντας απογοητεύσεις.
Με όπλο τις λέξεις και την μουσική ο Αλέξανδρος Δουμάς και ο Verdi διηγούνται την ιστορία αγάπης μίας παραστρατισμένης γυναίκας κι ενός επιφανούς άνδρα, αλλά και τις μεταπτώσεις των συναισθημάτων.
Η ηρωίδα από την θλίψη περνά στην ανείπωτη χαρά και ύστερα ξανά στην θλίψη. Από τον ψυχικό θάνατο οδηγείται στην ζωή και ύστερα στον σωματικό -και ψυχικό- θάνατο. Αυτά όμως τα συναισθήματα είναι εκείνα που συνέθεταν, συνθέτουν και θα συνθέτουν τη ζωή του ανθρώπου.
Και τα δύο αυτά εμβληματικά έργα επιλέγουν ως ηρωίδα τους μία γυναίκα που μπορεί φαινομενικά να φαίνεται όμορφη και δυνατή, μα στην πραγματικότητα το πρόσωπο και η ψυχή της κυριαρχούνται από θλίψη και δυστυχία. Το μυθιστόρημα του Δουμά ξεκινά με τον θάνατο της Μαργαρίτας προσελκύοντας με τον τρόπο αυτό την προσοχή του αναγνώστη. Κάτι ανάλογο επιλέγει και ο Verdi με το πρελούδιο της όπερας. Ξεκινά με μία θλιβερή και αργή εισαγωγή παραπέμποντας στον θάνατο της Βιολέτας Βαλερύ.
Είναι μία γυναίκα απροστάτευτη μέσα σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία, η οποία ψάχνει να βρει τον εαυτό της μέσα από την ανάγκη της να αγαπηθεί και να αγαπήσει. Γενικά και τα δύο έργα θα μπορούσε να ειπωθεί ότι έχουν μία κοινή και παράλληλη ερμηνεία. Ηρωίδα τους μία εταίρα, η οποία όντας καταδικασμένη από την κοινωνία παρακινεί τον αναγνώστη/θεατή να αναρωτηθεί εάν αξίζει να βιώσει την πραγματική αγάπη.
Μα ποιος εντέλει, είναι ικανός να κρίνει;
Η Μαργαρίτα Γκωτιέ (Η Κυρία με τις Καμέλιες) και η Βιολέτα Βαλερύ (La Traviata) ζουν τον μεγάλο και ανιδιοτελή έρωτα. Παρόλο που και στο μυθιστόρημα του Δουμά, καθώς και στην όπερα, η ηρωίδα είναι μία γυναίκα με αμαρτωλή ζωή, ερωτεύεται αγνά και θυσιάζεται για τον αγαπημένο της. Η αγάπη είναι η λύτρωσή της. Το θέμα της ταξικής διαφοράς είναι επίσης εμφανές και στα δύο έργα. Ένας άνδρας πλούσιος ερωτεύεται μία γυναίκα κατώτερης τάξεως, γεγονός που δεν το δέχεται η οικογένειά του και οδηγεί την γυναίκα και το ειλικρινές πάθος τους στο μοιραίο κι άδικο τέλος. Πλησιάζοντας το τέλος οι υπαίτιοι μετανοούν και ζητούν συγχώρεση από την γυναίκα που στην ουσία καταδίκασαν. Ζητούν να τους γλυτώσει από τον βούρκο της αμαρτίας τους, εκείνη που εξαιτίας τους δεν κατάφερε να ζήσει, αλλά οδηγήθηκε στην κάθαρση της ψυχής της. Διαπραγματεύονται μία ιστορία αγάπης, η οποία γίνεται ένα με τον θάνατο, δημιουργώντας στον νου του αναγνώστη/θεατή το δίπτυχο Έρως/Θάνατος.
Πρόκειται φυσικά για δύο έννοιες αντιφατικές, αλλά αν αναρωτηθούμε μήπως καταλήγουν ταυτόσημες;
Μήπως και οι δύο έννοιες με την δύναμή τους διεισδύουν και ταράζουν την ανθρώπινη σκέψη και ψυχή προκαλώντας λήθη δίχως τύψεις;
Ή μήπως ο έρωτας είναι αντίδοτο του θανάτου;
Μπορεί στην ύπαρξη του ενός να εξασθενήσει η δύναμη και η παρουσία του άλλου;
