Τύχη, δυστυχώς όχι αγαθή, οδήγησε τα επαγγελματικά μου βήματα στη γνωριμία με τον Ξενοφώντα Καλλή, που έφυγε χθες από το μάταιο τούτο κόσμο, όχι πλήρης ημερών, αλλά υπερπλήρης έργων και ανεκτίμητης προσφοράς.
Ένας άνθρωπος που έταξε στη ζωή του σκοπό το θέμα των αγνοουμένων. Με δυο – τρεις άλλους, τα έβαλε με κατεστημένα, με χρόνιες αντιλήψεις που ήθελαν το ζήτημα να παραμένει άλυτο, δυστυχώς και για σκοπούς προπαγάνδας. Απέναντι σε αυτούς άνοιξε το θέμα και σήκωσε στους ώμους του βάρος της συλλογής πληροφοριών, των ερευνών και της επαφής με τους συγγενείς. Τα τελευταία χρόνια η έκδηλη αγωνία του ήταν το τέλμα που επήλθε στο θέμα των ερευνών για εντοπισμό όσων η τύχη εξακολουθεί να αγνοείται από το μαύρο καλοκαίρι του 1974
Να με συγχωρέσετε για το προσωπικό ύφος της γραφής, αλλά όταν μιλούσαμε είτε στο γραφείο του πίσω από το παλιό κτίριο του υπουργείου εξωτερικών, είτε τα τελευταία δυο χρόνια κυρίως στο τηλέφωνο, θα τον θυμάμαι πάντα με το χαρακτηριστικό του ύφος να μου λέει: «Ρε ακούμε να σου πω. Πρέπει να τους πελεκάτε να μην το αφήκουν το θέμα. Οι γονείς έφυγαν, φεύγουν και τα αδέρφια και δεν θα μείνει κανένας»
Ταπεινά θεωρώ ότι 3-4 από τα καλύτερα ρεπορτάζ που έκαναν είχαν τη δική του συνδρομή.
Στο καλό Ξενοφώντα Καλλή, σπουδαίε Κύπριε. Η αγαθή θύμηση σου θα είναι ζωντανή. Θα σε μνημονεύουν οι εκατοντάδες συγγενείς των αγνοουμένων που η δική σου συνδρομή ήταν καταλυτική για τη διακρίβωση της τύχης των αγαπημένων τους προσώπων.
