Τηλεόραση Ραδιόφωνο
Νίκος Χριστοδουλίδης Όλαφ Σόλτς

«Αντιμετωπίζεται θετικά», συζητείται σε «διπλωματικό και τεχνοκρατικό επίπεδο», «κερδίζει έδαφος»… Μερικοί  μόνο από τους «χρησμούς» του προεδρικού, που έγιναν και πρωτοσέλιδα, σε σχέση με την πολυσυζητημένη πρωτοβουλία του ΠτΔ για ενεργό εμπλοκή της ΕΕ στις προσπάθειες επανέναρξης του διαλόγου στο κυπριακό, μέσω και του διορισμού μιας εγνωσμένου κύρους  προσωπικότητας.

Είναι προφανές ότι ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, στη προσπάθεια του να «κάνει παιχνίδι»- για να δανειστώ και ένα ποδοσφαιρικό όρο, μέρες που είναι- βρίσκει υποστηρικτές και συμπαίχτες. Εξ ου και η κινητικότητα που καταγράφεται.

Όπως και στο ποδόσφαιρο ωστόσο η πεμπτουσία δεν είναι, ούτε η κατοχή - φλύαρη ή μη - ούτε το να κερδίζεις μέτρα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά το γκολ.

Με άλλα λόγια καλές και αναγκαίες οι χειραψίες με τον Μακρόν, τον Σολτς και τους άλλους ηγέτες της Ε.Ε, αλλά εκείνο που θα κρίνει την όλη προσπάθεια, εν πολλοίς και την πολιτική διορατικότητα του ιδίου του προέδρου, είναι το αποτέλεσμα. Εάν στην τελική το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, υιοθετήσει την πρόταση Χριστοδουλίδη και προχωρήσει στον διορισμό απεσταλμένου του στο κυπριακό. Μιας πολιτικής προσωπικότητας που να μπορεί, όπως κατ’ επανάληψη ειπώθηκε και πριν και μετά τις εκλογές, να μιλά απευθείας με τον Ερντογάν και τον κάθε Ερντογάν, προκειμένου δια του «καρότου» - το μαστίγιο (βλ. κυρώσεις) το κρεμάσαμε εδώ και καιρό – να τον πείσει να επιστρέψει στο τραπέζι των συνομιλίων. Αναγκαία  υπενθύμιση, καθώς η συντήρηση της φημολογίας περί διορισμού της Άγκελα Μέρκελ, και από το προεδρικό, ανεβάζει κατά πολύ τον πήχη… με όλους τους συνειρμούς που αυτό μπορεί να δημιουργεί.

Τα μακριά πάντως, κοντά ήρθαν καθώς σε λιγότερο από ένα μήνα το πολιτικό τοπίο σε Τουρκία και Ελλάδα θα έχει διαμορφωθεί και πλέον δεν θα μπορεί να αποτελεί άλλοθι ή ανασταλτικό παράγοντα.

Αυτά όσον αφορά τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη, ο οποίος αν μη τί άλλο πασχίζει και αυτό θα πρέπει  ανεξαρτήτως έκβασης να του πιστωθεί, να προωθήσει αυτό που πρόταξε προεκλογικά ζητώντας και εξασφαλίζοντας την ψήφο των πολιτών.

Την ίδια ώρα θα πρέπει να σημειώσουμε και την δυσκολία των επικριτών του, να διατυπώσουν μια  πρακτική εναλλακτική πρόταση. Πως δηλαδή, αν όχι έτσι, θα φέρουμε ξανά στο τραπέζι την Τουρκία. Με ποιο τρόπο θα πεισθεί η Άγκυρα και ο εγκάθετος της στα κατεχόμενα να αφήσουν στην άκρη τα περί «κυριαρχικής ισότητας» και «δύο κρατών» και να      συζητήσουν επί του συμφωνημένου πλαισίου. Προεκλογικά υπήρξαν τέτοιες προτάσεις, είτε για ένταξη στο ΝΑΤΟ, είτε και για ανοίγματα στον ενεργειακό τομέα, ακόμα και για αγωγό μεταφοράς του Φ.Α. μέσω Τουρκίας. Η μεν πρώτη έμεινε ως φαίνεται στα αζήτητα, ενώ η δεύτερη μόνο ως γενική προσέγγιση αντανακλάται πλέον στην πρόταση - μανιφέστο του ΑΚΕΛ.

Κατά καιρούς υπήρξαν πολλές και αλληλοσυγκρουόμενες προσεγγίσεις.  Από την πολιτική του «όλα στο τραπέζι» μέχρι αυτή της «πρόταξης». Από την πολιτική του «ενεργού ηφαιστείου», μέχρι την αποδόμηση του «ενιαίου δόγματος» και από την «θετική ατζέντα» - καλή ώρα σήμερα - μέχρι την πολιτική των «κυρώσεων» και της πρόκλησης κόστους στην Τουρκία.

Όλες κρίθηκαν εκ του αποτελέσματος, το οποίο διαμορφώθηκε τόσο από τους χειρισμούς των εκάστοτε κυβερνώντων και τις διεθνείς συγκυρίες, όσο κυρίως από την ικανότητα τους να διαβάσουν, πόσο μάλλον να αξιοποιήσουν, το πολιτικό μομέντουμ και τα  συνεχώς μεταβαλλόμενα συμφέροντα στη περιοχή.

Ομολογώ πως δεν είμαι σε θέση να προβλέψω κατά πόσο ο νυν  πρόεδρος θα κατορθώσει τελικά να εμπλέξει ενεργότερα την ΕΕ στο Κυπριακό, πόσο μάλλον εάν αυτή η εμπλοκή των 27 θα μας βγει σε καλό.  Όσοι παρακολουθούν το Κυπριακό, γνωρίζουν ότι διαχρονικά αυτό που στο τέλος της ημέρας παίρνουμε σπανίως ταυτίζεται με αυτό που ζητούμε. Τις περισσότερες φορές είναι είτε λειψό και ασαφές, είτε μας έρχεται με ουρές και αστερίσκους.

Σε κάθε περίπτωση πάντως θα πρέπει ο ίδιος ο Πρόεδρος  να βγει μπροστά. Να αναλάβει την ευθύνη του όποιου αποτελέσματος, είτε θετικό είναι αυτό, είτε αρνητικό.

Υ.Γ: Ο καταρτισμός ενός σχεδίου Β’ πέραν από αναγκαίος σε κάθε περίπτωση, μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο χρήσιμος από την όποια  επικοινωνιακή διαχείριση, ακόμη και της επιτυχίας.