Σύμφωνα με τη Νομική Υπηρεσία, στην πολυσέλιδη απόφαση το Δικαστήριο, αφού ανέλυσε τους ισχυρισμούς των εναγόντων, τους απέρριψε στο σύνολο τους, ενώ αντίθετα, αποδέχθηκε τη μαρτυρία των εναγομένων ότι τα περιουσιακά στοιχεία της Λαϊκής Τράπεζας που μεταφέρθηκαν στην Τράπεζα Κύπρου ήταν μεγαλύτερα των μεταφερθεισών υποχρεώσεων της Λαϊκής, με αποτέλεσμα να μην τίθεται θέμα περαιτέρω επιβάρυνσης των καταθετών.
Το Δικαστήριο δέχθηκε επίσης τη θέση του Γενικού Εισαγγελέα ως προς το ότι κακώς ή λανθασμένα η Κυπριακή Δημοκρατία ενάγεται για ελλιπή ή μη επαρκή εποπτικό έλεγχο στις τράπεζες, αφού δεν είναι δια νόμου επιφορτισμένη για κάτι τέτοιο. Στο ίδιο πλαίσιο, οι ισχυρισμοί των εναγόντων για τυχόν λάθη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε σχέση με τη διαχείριση των οικονομικών της, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα την αποδοχή των όρων του Μνημονίου, παρέμειναν ατεκμηρίωτοι.
Ως προς τους ισχυρισμούς των εναγόντων για διάκριση εναντίον τους, λόγω του ότι τα μέτρα εξυγίανσης δεν εφαρμόστηκαν σε συγκεκριμένες κατηγορίες καταθετών, όπως τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και τη γενικότερη κυβέρνηση, το Δικαστήριο Λεμεσού έκρινε ότι παρέμειναν και αυτοί ατεκμηρίωτοι
Το Δικαστήριο πείστηκε ότι πριν από την εφαρμογή των μέτρων εξυγίανσης στις Τράπεζες εξετάστηκε και λήφθηκε υπόψη από τις αρμόδιες αρχές όλο το φάσμα γεγονότων και δεδομένων που υπήρχαν κατά τον ουσιώδη χρόνο και στη βάση αυτών κρίθηκε ότι η εφαρμογή του μέτρου διάσωσης με ίδια μέσα ήταν το πλέον κατάλληλο υπό τις περιστάσεις μέτρο.
Υπενθυμίζεται ότι καταθέτες είχαν στραφεί εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, της Κεντρικής Τράπεζας και της Τράπεζας Κύπρου διεκδικώντας αποζημιώσεις ισχυριζόμενοι απώλεια χρημάτων συνεπεία των μέτρων εξυγίανσης που λήφθηκαν το 2013, ενώ απαίτηση είχαν και για το ότι η μεταφορά των υποχρεώσεων της Λαϊκής Τράπεζας στην Τράπεζα Κύπρου επιβάρυνε κατά πολύ τα οικονομικά της Τράπεζας Κύπρου και μεγιστοποίησε το ποσοστό απομείωσης καταθέσεων.
