Ο Μάρτιος αποτελεί την περίοδο του χρόνου όπου οι οινόφιλοι έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν πάρα πολλά κρασιά, ελέω της πλειάδας εκθέσεων που λαμβάνουν χώρα μέσα στον μήνα. Δοκιμάστηκαν πολλά κρασιά, ειπώθηκαν ακόμα περισσότερα και γράφτηκαν άλλα τόσα.
Γράφει ο Σταύρος Ζαχαρία
Θα ξεκινήσω με τις "Βάκχες", μια έκθεση κρασιών ήπιας παρέμβασης που γίνεται στην Αθήνα. Για ακόμα μία χρονιά, βρέθηκα στο "Ρομάντσο" για να δοκιμάσω και να αποκτήσω ιδία άποψη για αυτή την κατηγορία κρασιών. Οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν είμαι οπαδός τους και με ενοχλεί το γεγονός ότι, συχνά-πυκνά, κάποιοι παραγωγοί εκμεταλλεύονται την τάση και, με μια πιασάρικη ετικέτα, προσπαθούν να πείσουν τον καταναλωτή ότι τα σφάλματα στο κρασί τους αποτελούν πολυπλοκότητα ή έκφραση της ποικιλίας και του μικροκλίματος.
Όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει και ο Γιάννης Καρακάσης MW για κάποιες περιπτώσεις, σε άρθρο του στις 13/3/23:
"Πίσω στις Βάκχες και στο τι δοκίμασα τώρα. Ήταν ζόρικα, ας το παραδεχθούμε. Σε κάποιες περιπτώσεις, πρέπει να προηγείται άλλος, να δοκιμάζει, για να είσαι ασφαλής."
Θα ήταν όμως άδικο να αποδώσουμε σε όλους τους παραγωγούς αυτής της κατηγορίας την ταμπέλα των «βρώμικων» κρασιών, τα οποία βρίσκουν χώρο ύπαρξης στην τάση των hipster-bar, όπου σήμερα οι θαμώνες καταναλώνουν φυσικά κρασιά και, ίσως σε μερικά χρόνια, εξελιχθούν στους νέους ειδήμονες της κομπούχα.
Και αυτό γιατί υπάρχουν οινοποιεία για τα οποία αυτή η προσέγγιση δεν είναι απλώς μια τάση, αλλά μια πραγματική στάση ζωής. Οι παραγωγοί αυτοί είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στη γη και τα αμπέλια τους, χωρίς να επιδιώκουν να ακολουθήσουν ένα εφήμερο trend. Για εκείνους, η φυσική οινοποίηση είναι τρόπος ζωής, και με την ίδια προσοχή που αφιερώνουν στη δημιουργία ενός κρασιού με τη μικρότερη δυνατή παρέμβαση και απόλυτο σεβασμό στη γη τους, αφιερώνουν ακόμα περισσότερη προσοχή ώστε να παράγουν ένα κρασί που θα τους κάνει πραγματικά περήφανους.
Γι’ αυτό, αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, οφείλουμε να δοκιμάζουμε όχι μόνο κρασιά από περιοχές ή σε στυλ που ταιριάζουν στα γούστα μας, αλλά και από άλλες, διαφορετικές προσεγγίσεις.
Έτσι και φέτος, το "Ρομάντσο" ήταν γεμάτο από κόσμο και ζωή, με νέους ανθρώπους, μουσική και πολλούς εκθέτες από όλη την Ελλάδα. Κάποια κρασιά, και φέτος, προσπάθησαν να διατηρήσουν τη ρετσινιά των "natural wines", αλλά η πλειοψηφία των οινοποιείων που συμμετείχαν έδειξε περίτρανα ότι υπάρχουν μεγάλα, αυθεντικά και καθαρά κρασιά, χωρίς την παρουσία ποντικοφιλίας, πτητικής οξύτητας και αναγωγής.
Ποια οινοποιεία ξεχώρισαν:
Πετρακόπουλος: Οι ρομπόλες του είναι συγκλονιστικές και δείχνουν ότι μπορούν να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος στα σαντορινιά Ασύρτικα.
Καρανίκα: Αδιαμφισβήτητα το κορυφαίο οινοποιείο της χώρας στα αφρώδη κρασιά, τα οποία πραγματικά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αντίστοιχα διεθνή κρασιά πολύ γνωστών ονομασιών προέλευσης.
Τετράμυθος: Από την ορεινή Αιγιαλεία, αποτελεί διαμάντι στον ελληνικό οινικό χάρτη.
Χατζηδάκι: Με όνομα βαρύ, με παρελθόν, παρόν και μέλλον, μας σύστησε ένα Ασύρτικο σε βαρέλι, που ήταν πραγματικά ποίημα.
Για τις εκθέσεις που πέρασαν, αποφάσισα να ξεκινήσω με τις "Βάκχες", γιατί πραγματικά υπάρχει ένα ηθικό δίδαγμα: για να μπορούμε να κρίνουμε αντικειμενικά, δεν πρέπει να είμαστε οπαδοί. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αξιολογήσουμε κάτι δίκαια αν έχουμε προκαταλήψεις ή αν ξέρουμε εκ των προτέρων τι θα πούμε, πριν καν βάλουμε το κρασί στο ποτήρι μας.
Υ.Γ.: Μεγάλη χαρά η συμπερίληψη δύο κυπριακών οινοποιείων στις Βάκχες. Τα Βουνί Παναγιάς και Μύστης εκπροσώπησαν τον κυπριακό αμπελώνα και απέσπασαν εξαιρετικά σχόλια.
