Στην εποχή όπου ο δημόσιος λόγος διαμορφώνεται και διαδίδεται μέσα απ' τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με ιλιγγιώδη ταχύτητα, δυστυχώς, μεταξύ άλλων, αναδεικνύονται φιγούρες που πρεσβεύουν ένα από τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα της εποχής: τον μισογυνισμό.
Φτηνές απομιμήσεις του ήδη... φτηνιάρικου Andrew Tate αναδεικνύονται σε «δημόσια πρόσωπα» μέσα από τη διαρκή προβολή ενός «μάτσο ανδρικού» lifestyle, βασισμένου στην επιθετικότητα, την απαξίωση των γυναικών και μια ψευδοφιλοσοφία περί «αρσενικής υπεροχής».
Πρόκειται, δυστυχώς, για ένα φαινόμενο που έχει λάβει πλέον διεθνείς διαστάσεις και λειτουργεί ως ψηφιακό καρκίνωμα στον δημόσιο διάλογο.
Οι δήθεν μάτσο σωτήρες της «παρακμής» παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως αντιπάλους της «πολιτικής ορθότητας» και της «θηλυκοποίησης» των ανδρών, δανειζόμενοι ρητορικές και τεχνικές του πρώτου «διδάξαντα» influencer Andrew Tate. Ενός ανθρώπου που «διδάσκει» ότι οι γυναίκες είναι «περιουσία», ότι πρέπει να υπακούν και ότι η ευαισθησία αποτελεί αδυναμία.
Ο Tate, πρώην kickboxer, αυτοανακηρυγμένος «επιχειρηματίας» και influencer με εκατομμύρια ακολούθους, έχει κατηγορηθεί για βιασμό, εμπορία ανθρώπων και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Παρ' όλα αυτά, η παρουσία του στα κοινωνικά δίκτυα συνεχίζει να επηρεάζει ένα τεράστιο κομμάτι νεαρών ανδρών που τον θεωρούν πρότυπο.
Η αυταρέσκεια, η προβολή του πλούτου και της επιτυχίας ως ανδρικά προνόμια, και κυρίως η υποτίμηση των γυναικών σε ρόλους αντικειμένων ή εργαλείων ικανοποίησης, δεν καθιστούν μόνο τη ρητορική του συντηρητική, αλλά και επικίνδυνα τοξική.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο τι λένε, αλλά ποιο είναι το κοινό αυτών που συνεχίζουν την επικίνδυνη αμπελοφιλοσοφία του Tate.
Νέοι, έφηβοι και συχνά και παιδιά βομβαρδίζονται από μηνύματα που ταυτίζουν την ανδρική αξία με την κυριαρχία, την επιβολή και την ψυχολογική ή σωματική καταπίεση των γυναικών. Και αυτή η ρητορική έχει συνέπειες.
Ο μισογυνισμός στην ψηφιακή εποχή βρίσκει το πρόσωπό του ακόμα και σε εγχώριους «wannabe influencers» που υιοθετούν αντίστοιχο λεξιλόγιο και ιδεολογική φόρτιση, επιχειρώντας μια δήθεν "επανάσταση" απέναντι στον φεμινισμό, ενώ στην πραγματικότητα προωθούν την αναβίωση της πιο σκοτεινής εκδοχής της πατριαρχίας.
Η κοινωνία, ωστόσο, αρχίζει να αντιδρά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Κύπρο είναι η πρόσφατη καταγγελία γυναικείας οργάνωσης εναντίον ντόπιου influencer για σεξιστική ανάρτηση σε πλατφόρμα.
Η παρέμβαση αυτή υπενθυμίζει ότι οι κοινωνικές δομές έχουν ακόμη τη δύναμη -και την ευθύνη- να προστατεύσουν τον δημόσιο διάλογο από την αποχαλίνωση του μίσους και των διακρίσεων.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο οι ίδιοι οι influencers, αλλά και οι χρήστες που αναπαράγουν το περιεχόμενο, συντηρώντας ένα ρόλερ κόστερ κοινωνικής ανοχής απέναντι σε συμπεριφορές που κανονικοποιούν τον σεξισμό, τον εκφοβισμό και τη ρητορική μίσους υπό το πρόσχημα της «άποψης».
Ως κοινωνία, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι φαινόμενα όπως του Tate και των μιμητών του δεν αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά εκφράσεις ενός βαθύτερου, διαρθρωμένου προβλήματος: της κρίσης ταυτότητας που περνά ο ανδρικός ρόλος στην ψηφιακή εποχή.
Και οι εκφραστές του δεν είναι αθώες φιγούρες του σύγχρονου lifestyle, αλλά καθρέφτες μιας κοινωνικής παραμόρφωσης, που αν δεν αναχαιτιστεί, θα έχει συνέπειες πολύ βαθύτερες και μακροπρόθεσμες απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε.
