Ήξερα ότι αυτή η συνέντευξη δεν θα ήταν σαν τις άλλες. Έφθασα στη συνάντησή μας με το στομάχι μου δεμένο κόμπο. Δεν ήξερα εάν μπορούσα να αντέξω όλα όσα θα μου έλεγε. Παρόλο που απέναντί μου κάθεται ένας άντρας, στα μάτια του βλέπω ένα παιδάκι, που κάποτε έζησε για χρόνια ολόκληρα την απόλυτη φρίκη από τον ίδιο του τον πατέρα. Κάθε του λέξη, σπάει απ' την μια τη σιωπή χρόνων και απ' την άλλη, τα ουρλιαχτά που δεν άκουσε κανείς.
Εικόνες αρχείου
Ο «Χ» μού μίλησε για τα βράδια που κοιμόταν με φόβο, για τις μέρες που ξημέρωναν χωρίς ελπίδα. Σκέφτομαι ένα μικρό παιδί, αβοήθητο, να βιώνει σεξουαλική κακοποίηση από τον ίδιο του τον πατέρα, και τρέμω.
«Εντάξει εννά τα έβρετε. Εν ένας καφκάς. Απέσυρε την κατηγορία, σκέφτου τα παιδιά σου, μεν χωρίσεις», έλεγαν στην μάνα του.
Σχεδόν μία εικοσαετία αργότερα, ένας άντρας που, για ευνόητους λόγους, επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, ανοίγει την καρδιά του στο ant1live, σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής.
Δεν έχει σημασία πού διαδραματίστηκε το περιστατικό, αν ήταν σε πόλη η χωριό. Άλλωστε, αυτού του τύπου τα αποτρόπαια εγκλήματα, πάντοτε συνέβαιναν στην Κύπρο.
Δυστυχώς θα συνεχίσουν να συμβαίνουν όσο η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να ακούσει κι όσο υπάρχουν ακόμα οι αντιλήψεις «Μα, γιατί τώρα;», «Μα, εν αλήθκεια του/της;». Δυστυχώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο η δικαιοσύνη συνεχίσει να επιβάλλει ποινές-χάδι στους εγκληματίες.
Δεν ήταν εύκολο να τον παρακολουθώ. Ένιωθα οργή και λύπη μαζί. Εκείνος, όμως, δεν έκλαψε, δεν λύγισε, δεν ζήτησε λύπηση. Είχε έρθει για να μιλήσει, να φωνάξει για όσους ακόμα φοβούνται, να τους πει πως δεν είναι μόνοι και ότι υπάρχει ζωή μετά το σκοτάδι. Έχοντας πλέον «φωτίσει» τις σκιές του, στέλνει τα δικά του, ηχηρά, μηνύματα στην κοινωνία και στα θύματα κάθε είδους κακοποίησης.
«Αν πεις οτιδήποτε εννά σκοτώσω τη μητέρα σου, και θα κάνω το ίδιο στα αδέλφια σου»
Τόσα χρόνια μετά και πλέον αποξενωμένος από το συναίσθημα του φόβου και της ντροπής, που για χρόνια πάλευε μέσα του, ανοίγει την καρδιά του και θυμάται την πρώτη φορά της φρίκης… Της σεξουαλικής κακοποίησής του που, δυστυχώς, δεν έμελλε να ήταν και η τελευταία. Τότε, μια καθημερινή μέρα, στο σπίτι τους… που έμελλε να αλλάξει μια για πάντα τη ζωή του. Εκείνο το σπίτι, εκείνο το δωμάτιο δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο, οι τοίχοι έπνιξαν τα παιδικά ουρλιαχτά που για χρόνια κανείς δεν άκουσε…
«Η σεξουαλική κακοποίηση μου ξεκίνησε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού από τον πατέρα μου. Ήμουν σε κατάσταση σοκ… Δεν μπορώ να θυμηθώ πώς αλλά έτρεξα κλαίγοντας στον αστυνομικό σταθμό χωρίς να καταλάβω πως έφτασα εκεί και τι ακριβώς έγινε.»
Θυμάται πως, δεν κατάφερε να βγάλει λέξη στο Τμήμα και οι αστυνομικοί έκαναν αρκετή ώρα για να καταφέρουν να τον ηρεμήσουν και να τον κάνουν να μιλήσει για το τι του συμβαίνει και τι τον οδήγησε εκεί. Μάταια.
«Το μόνο που κατάφερα να πω ήταν απλά το όνομα και το τηλέφωνο της μητέρας μου. Με είχαν βάλει σε ένα δωμάτιο μόνο μου, μέχρι να ειδοποιήσουν την μητέρα μου. Δεν μπορώ να θυμηθώ το περιεχόμενο και εάν κατάφερα να πω κάτι άλλο. Μετά ήρθε η μητέρα μου προσπάθησε να με ηρεμήσει και να της πω τι συμβαίνει. Της είχα πει ότι απλά με έδειρε ο πατέρας μου. Στο μυαλό μου τη δεδομένη στιγμή επικρατούσε η απειλή του, όταν ξεκίνησε η κακοποίηση η απειλή του ήταν 'Αν πεις οτιδήποτε εννά σκοτώσω τη μητέρα σου και θα κάνω στα αδέλφια σου ότι κάνω και σε εσένα'».
Όπως εξομολογείται φοβόταν να μιλήσει κι αυτό γιατί υπήρχε βία στην οικογένεια από τον πατέρα και ο ίδιος έγινε πολλές φορές μάρτυρας περιστατικών και, όπως λέει, τον είχε ικανό να κάνει πράξη την όποια απειλή του. «Ήμουν παρών σε πολλά περιστατικά βίας, σε ξεσπάσματά του κατά της μάμας μου. Έτυχε κάποιες φορές να την στείλει στο Νοσοκομείο. Θυμάμαι να κάνει υλικές ζημιές στο σπίτι, επομένως είχα τον ικανό».
Πίσω στο Τμήμα, όταν μετά από αρκετή ώρα ένιωσε ασφαλής και ήταν έτοιμος να πει στην μητέρα του τι ακριβώς έγινε, «άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα ο πατέρας μου. Τον είχε ειδοποιήσει φαίνεται η Αστυνομία, και του επιτρέψαν του να μπει στο δωμάτιο. Βλέποντας τον εγώ θυμάμαι ότι πάγωσα και ήρθε ξανά η απειλή του στο κεφάλι μου, και δεν ανέφερα τίποτα».
«Δώσε ένα φιλάκι στον πατέρα σου και δεν θα το ξανακάμει»
Όταν μπήκε ο πατέρας στην αίθουσα… «θυμάμαι ότι είπαν οι αστυνομικοί, ντάξει έδωκε του ένα πάτσο εφοήθηκε και ήρτε δαμε. Δώσε ένα φιλάκι στον πατέρα σου και δεν θα το ξανακάμει». Και κάπως έτσι επέστρεψαν σπίτι, όλοι μαζί, και η σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού συνεχίστηκε για χρόνια, και τα βίαια ξεσπάσματά του έγιναν εντονότερα κατά της συζύγου του. Οι αρχές στάθηκαν ανίκανες να δώσουν σημασία στην βουβή κραυγή ενός παιδιού, και να το προστατέψουν, δεν κατάφεραν να βάλουν τέλος στο μαρτύριό του που ξεκινούσε και, συνάμα, να σταματήσουν τον εφιάλτη της μητέρας που για χρόνια την κτυπούσε και μάλιστα πολλές φορές μπροστά στα έντρομα μάτια των ανήλικων παιδιών τους.
Διάβασε ακόμα: Κύπρος: Πάνω από 400 παιδιά πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης ετησίως
«Ερχόταν σαν κοιμόμουν στο δωμάτιό μου»
«Η κακοποίηση συνεχίστηκε για τα επόμενα χρόνια μέχρι την ενηλικίωση μου, μέχρι την ηλικία που άρχισα να αποκτώ μυϊκή δύναμη. Τα τελευταία χρόνια της κακοποίησης ήταν περισσότερο να προσπαθεί να με πείσει να συναινέσω σε οποιαδήποτε πράξη. Πολλές φορές θυμάμαι να έρχεται σαν κοιμάμαι και να μπαίνει στο δωμάτιο μου».
«Φοβόμουν… Όλα αυτά τα χρόνια δεν άφησα να καταλάβει κανένας τίποτα»
Όπως συγκλονιστικά εξομολογείται, για όλα τα χρόνια της κακοποίησής του, δεν άφησε να καταλάβει κανείς τίποτα για όσα ζούσε. Ούτε καν η ίδια του η μητέρα δεν γνώριζε για τον εφιάλτη του. Η σεξουαλική κακοποίηση του πολλές φορές ήταν καθημερινή, όπως και η βίαιη συμπεριφορά που είχε ο πατέρας του κατά της μητέρας του στο σπίτι. Η σιωπή εκκωφαντική, ο πόνος βουβός. Οι αρχές δεν έδωσαν σημασία, οι συγγενείς γνώριζαν για το μαρτύριο της γυναίκας στα χέρια του συζύγου της και έκλειναν τα μάτια. Ποιος θα τον πίστευε; Ποιος θα τους άπλωνε το χέρι και να τους τραβήξει από το μαρτύριο;
«Έδειχνα ένα φυσιολογικό μωρό»
Δεν μιλούσε για την κόλασή του υπό το φόβο της απειλής του πατέρα του. «Αν πεις κάτι εννά σκοτώσω τη μάμα σου και θα κάνω στα αδέλφια σου ότι κάνω και σε εσένα», ήταν η παντοτινή απειλή του μετά από κάθε περιστατικό της φρίκης. «Έκρυψα παντελώς από τους πάντες, δασκάλους, φίλους, οικογένεια το τι συνέβαινε και έδειχνα ένα φυσιολογικό μωρό, ένα μωρό άριστο στο σχολείο που δεν δημιουργούσε προβλήματα και γενικά δεν μπορούσε να περάσει από το μυαλό κάποιου τι περνά αυτό το μωρό στα χέρια του πατέρα του».
«Ο φόβος σε κυριεύει. Σκεφτόμουν ότι αν μιλήσω θα κάνει πράξη την απειλή του. Από τη στιγμή που έδειρε πολλές φορές τη μάμα μου μπροστά μου, από τη στιγμή που η αστυνομία γνώριζε για τη βία στην οικογένεια μου και δεν έκανε τίποτα. Η στάση τους ήταν 'Εντάξει εν να τα έβρετε, εν ένας καφκάς, απέσυρε την κατηγορία, σκέφτου τα παιδιά σου, μεν χωρίσεις'. Βλέποντας εγώ αυτή τη στάση φοβόμουν πως εάν μιλήσω θα κάνει πράξη την απειλή του».
Διάβασε επίσης: Ανησυχητικά στοιχεία: 41 γυναικοκτονίες στην Κύπρο σε 10 χρόνια
Άδειος από συναίσθημα...
«Όλα αυτά τα χρόνια, εκείνο που με βοήθησε να μεν καταλάβει κανένας τίποτε ήταν ότι απομακρύνθηκα από κάθε ίχνος συναισθήματος. Δεν έδειχνα αγάπη, ούτε τρυφερότητα. Μόνο θυμό είχα που δεν μπορούσα σε πολλές περιπτώσεις να κρύψω απέναντί του. Ο φόβος επισκίαζε τα πάντα γι' αυτό δεν μιλούσα. Όλοι στην οικογένεια γνώριζαν για τη βία και κανείς δεν έκανε τίποτα.»
«Εγώ το προκαλώ; Εγώ φταίω; Ίσως εν κάτι που γίνεται και σε άλλα παιδιά;»
Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στην εφηβεία, όπως συγκλονιστικά περιγράφει, πέραν από τον φόβο της απειλής του πατέρα του που τον στοίχειωνε, άρχισε να αισθάνεται και ντροπή για ότι του συνέβαινε. «Ντρέπομαι να πω σε κάποιον τι περνά το σώμα μου. Μπαίνουν οι σκέψεις… εγώ το προκαλώ; Εγώ φταίω; Ίσως αξίζει μου; Ίσως εν κάτι που γίνεται και σε άλλα παιδιά; Γιατί μου κάμνει τούτο το πράμα τι έκαμα, έκαμα κάποια αταξία που δεν ξέρω και με τιμωρεί, όμως εάν είναι αταξία γιατί δεν το ξέρει και η μάμα μου και απειλεί με;», ήταν οι σκέψεις που κυριαρχούσαν στο μυαλό του.
Συνέχισε λέγοντας πως «αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα με οδήγησαν στη σιωπή για τόσα χρόνια. Της μάμας μου της μπήκαν ιδέες για το τι μπορεί να συμβαίνει και τότε σκεφτόμουν να μιλήσω, δεν άντεχα άλλο.»
Διάβασε ακόμα: Παραδέχθηκε την ενοχή του ο χειρούργος που κακοποίησε σεξουαλικά 299 παιδιά στη Γαλλία
Η βίαιη καθημερινότητα
«Από την ηλικία των 14-15 και μετά άρχισα να έρχομαι σε σύγκρουση μαζί του όταν κτυπούσε τη μητέρα μου και δημιουργούσε προβλήματα στο σπίτι. Όσο περνούσαν τα χρόνια τα βίαια επεισόδια στην οικογένεια ήταν πλέον καθημερινά, γυρνούσε σπίτι μεθυσμένος και προκαλούσε προβλήματα. Λίγο πριν την ενηλικίωσή μου δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό που χτύπησε τη μητέρα μου τόσο βαριά και ήρθε στο σπίτι μας η Αστυνομία». Αλλά ούτε και σε αυτή την περίπτωση έκαναν κάτι, δεν προχώρησαν στη σύλληψή του. Κλήθηκαν σε περιστατικό για βία, αντίκρισαν μια γυναίκα βαριά κτυπημένη από τον σύζυγο της και πάλι έμειναν άπραγοι…. Τι περίμεναν να αποβεί το μοιραίο και μετά να δράσουν;»
Θυμάται πως εξαιτίας της συνεχούς κακοποίησής του σε συνδυασμό με τα βίαια επεισόδια στο σπίτι και βλέποντας την μητέρα του να υποφέρει αβοήθητη, το μένος που είχε για τον πατέρα του μεγάλωνε και επισκέφθηκε τότε ένα ψυχολόγο, μετά από παρότρυνση της μητέρας του, που η ίδια δεν γνώριζε και προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει. «Ο ψυχολόγος είπε στην μάμα μου, ότι κάτι πολλά σκοτεινό κρύβεται πίσω από αυτό το μίσος, κάτι κακό του έκανε. Η μητέρα μου επέμενε να της μιλήσω να της πω τι συμβαίνει αλλά εγώ φοβόμουν».
Η μέρα που έλυσε τη σιωπή…
«Γύρω στην ενηλικίωση μου, μετά από ένα τραπέζι που είχαμε στο σπίτι, εκείνη τη δεδομένη στιγμή, εκείνο το δευτερόλεπτο, δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να σπάσω τη σιωπή μου για όσα βίωνα και τα εκμυστηρεύτηκα όλα στη μάμα μου. Είπα της 'Κακοποιά με σεξουαλικά'. Ακόμα στα αυτιά μου ηχούν τα ουρλιαχτά της».
Εξαιτίας της εμπειρίας που είχαν με τον τοπικό αστυνομικό σταθμό τότε, που ενώ γνώριζε για τα περιστατικά βίας στο σπίτι και δεν έκανε ποτέ τίποτα για να τους προστατεύσει, δεν ήθελαν να υποβάλουν καταγγελία εκεί ξανά, φοβούμενοι πως ούτε αυτή τη φορά θα δώσουν σημασία.
«Είχε καλέσει η μητέρα μου την τότε Επίτροπο Προστασίας του παιδιού και την καθοδήγησαν. Πήγαμε στο ΤΑΕ, δεν υπήρχαν τότε εξειδικευμένα κλιμάκια για το συγκεκριμένο αδίκημα, θυμάμαι ξεκίνησε μια πολύωρη κατάθεση».
Διάβασε ακόμα: Ανήλικη αποκάλυψε στην ψυχολόγο του σχολείου ότι την κακοποίησε σεξουαλικά ο πατέρας της
«Ξεκίνησε ο δεύτερος Γολγοθάς… να πρέπει να πείσεις για τον Γολγοθά σου»
«Από τη στιγμή που μιλάς ξεκινά ο επόμενος σου Γολγοθάς, είναι ένας Γολγοθάς όταν βιώνεις την κακοποίηση και ένας δεύτερος Γολγοθάς όταν πρέπει να πείσεις για τον Γολγοθά σου». Κάτι που θυμάται έντονα και δεν θα ξεχάσει είναι, όταν έλυσε τη σιωπή του και ξεκίνησε να εξιστορεί το μαρτύριό του, «να βλέπεις τα βλέμματα τους, τα λεγόμενα τους, να διακρίνεις την αμφισβήτηση». Όπως παραδέχθηκε, «παρόλο τον μη επαγγελματισμό που έδειξε η αστυνομία πριν την ενηλικίωσή μου, από την ώρα που έκανα την καταγγελία στο ΤΑΕ έδειξαν μεγάλο επαγγελματισμό.» Σε λιγότερο από 24 ώρες από την κατάθεση που έδωσε, οι αρχές προχώρησαν στη σύλληψη του πατέρα του.
Χρειάστηκε να μιλήσει αρκετές φορές για όσα βίωσε
«Μετά την πολύωρη μου κατάθεση στο ΤΑΕ μάς έστειλαν στον τοπικό σταθμό για καταγγελία και έπρεπε να επαναλάβω κάποια πράγματα. Έπρεπε να πω την ιστορία μου στον ψυχολόγο που όρισε το κράτος για να βγάλει ιατρική γνωμάτευση. Έπρεπε να ξαναπώ την ιστορία μου στον δικηγόρο της εισαγγελίας. Λόγω κάποιας σχέση που είχαν ο πρώτος δικηγόρος της εισαγγελίας που είχε αναλάβει την υπόθεση μου, μαζί τον δικηγόρο υπεράσπισης, έπρεπε να αλλάξει ο δικηγόρος της εισαγγελίας, με αποτέλεσμα να πρέπει να ξαναπώ τα όσα βίωνα και στον νέο δικηγόρο».
Θυμάται πως αυτή η εξέλιξη, τότε, του είχε δημιουργήσει άγχος και ανασφάλεια, και είχε ταράξει την εμπιστοσύνη του απέναντι στο δικαστικό σύστημα. «Έλεγα, εάν έχουν τόσο καλές σχέσεις, γιατί να μην είναι μιλημένοι μεταξύ τους και να μην γίνει σωστά η δουλειά και να μην με υπερασπιστούν σωστά;». Εξομολογείται, πως ήταν βασανιστικό να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά το μαρτύριό του σε διαφορετικά άτομα και την ίδια ώρα να νιώθει ότι πρέπει να πείσει για τα όσα βίωσε.
Καμία ψυχολογική στήριξη από το κράτος
Σύμφωνα με τον ίδιο, εκτός από το γεγονός ότι κλήθηκε πολλές φορές να πει την ιστορία του, κάτι που για ένα θύμα δεν είναι εύκολο, το κράτος σε όλη αυτή τη διαδικασία ήταν απών αφού δεν του παρείχε καμία ψυχολογική υποστήριξη. «Δεν είχα καμία ψυχολογική υποστήριξη από κάποιο κρατικό φορέα, οι μοναδικές συνεδρίες που είχα με ψυχολόγο ήταν για να βγάλει το πόρισμα. Μπορούσα να διακρίνω την χροία του να πρέπει να αποδείξω τα λεγόμενα μου. Δεν μου παρείχε στήριξη, ούτε με προετοίμασαν για τη δίκη». Εκτός αυτού, η στάση της κοινωνίας απέναντί του, όπως αναφέρει, δεν ήταν καθόλου διακριτική. Η συμπόνια άφαντη. «Παντού όπου και να πήγαινα ήξεραν, μα όλοι κρατούσαν απόσταση, είχαν την στάση: αυτός λέει ότι τον κακοποίησε ο παπάς του… Ούτε από το σχολείο έτυχα στήριξης τουλάχιστον ψυχολογικής».
Θυμάται πως η δίκη κράτησε για τρεις μήνες. Αρκετές φορές, μετά το τέλος της δικάσιμου, έπρεπε να επιστρέψει πίσω στο σχολείο του γιατί κινδύνευε να μείνει στάσιμος από απουσίες. «Η μαρτυρία μου κράτησε για δύο μέρες για πολλές ώρες. Χιλιάδες ερωτήσεις, η μια ερώτηση μετά την άλλη. Η στάση του δικηγόρου υπεράσπισης ότι πιο απάνθρωπο, να με βρίζει να προσπαθεί να με βγάλει ψεύτη. Αντί να κάνει ένσταση η εισαγγελία για τον τρόπο που μου συμπεριφέρεται ο δικηγόρος, έκανε ο δικαστής.»
Από την μέρα που υπέβαλε καταγγελία, σε μερικούς μήνες ο πατέρας του καταδικάστηκε και βγήκε η απόφαση της ποινής του.
Διάβασε επίσης: Έρευνα για τη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων στην Κύπρο
Στο ειδώλιο απέναντι από τον πατέρα του
«Την πρώτη φορά που στάθηκα στο ειδώλιο, θυμούμαι, είχα γυρίσει χρόνια πίσω, στην πρώτη φορά που έγινε, θυμάμαι τα συναισθήματα που επικρατούσαν πρώτη φορά, ο φόβος σε συνδυασμό με το άγνωστο, το τι θα είναι η έκβαση της δίκης, και ότι πρέπει να αποδείξω για τον Γολγοθά που βίωνα [...] Στο δικαστήριο βλέποντας τον απέναντί μου, μου ξύπνησε ο θυμός, η αγανάκτηση, το άδικο. Τα 'γιατί;' βγήκαν σαν χείμαρρος».
Ο πατέρας ποτέ δεν παραδέχθηκε
«Ο ίδιος ποτέ δεν παραδέχθηκε για όσα μου έκανε, επικαλείτο ότι λέω ψέματα. Δεν είχαμε υποστήριξη από την οικογένεια, άλλοι τον υποστήριξαν και άλλοι κράτησαν ουδέτερη στάση. Έξω στον προθάλαμο του δικαστηρίου ήταν μια αρένα, τον υποστήριζαν και προσπαθούσαν να μου σπάσουν το ηθικό. Εμείς με τη μητέρα μου με το κεφάλι χαμηλά… λες και ήμουν εγώ ο κατηγορούμενος. Κάποιοι συγγενείς της μητέρας μου παρά την απόσταση που κράτησαν, τουλάχιστον ερχόντουσαν στις δικάσιμους».
Η ποινή - χάδι
Η δίκη τελειώνει και στον πατέρα του επιβάλλεται ποινή φυλάκισης σχεδόν 10 ετών. «Στο άκουσμα της απόφασης ότι κρίνεται ένοχος, ξέσπασα σε κλάματα, έκλαια από ανακούφιση ότι τώρα θα με πιστέψουν [...] Ήθελα να καταδικαστεί όχι για δική του τιμωρία αλλά για να με πιστέψουν. Δεν θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου που είχα αυτό το συναίσθημα. Άφησα τους να μου στερήσουν το αίσθημα της δικαίωσης.»
Τα χρόνια μετά την καταδικαστική απόφαση
Όπως αναφέρει, αφότου η υπόθεση πήρε τον δρόμο της δικαιοσύνης και ο πατέρας φυλακίστηκε, πάλι δεν είχαν καμία υποστήριξη από το κράτος ούτε ο ίδιος ούτε η οικογένεια του. Ωστόσο, αναγεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες τους, βρήκαν τη δύναμη να σταθούν στα πόδια τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους, παρά του ότι και οι δικοί τους άνθρωποι έκλεισαν τα μάτια. «Βρήκα τη δύναμη να προχωρήσω παρακάτω τη ζωή μου και αυτό το οφείλω στη μάμα μου. Δεν έμεινε μέρα μέσα στο σπίτι που να θρηνήσει. Τη θυμάμαι κάθε μέρα μέχρι να βγει η απόφαση να πηγαίνει σε εξωκλήσι και να προσεύχεται, αλλά μπροστά μας δεν έδειχνε τίποτα, ήταν λες και δεν συνέβηκε τίποτα, προσπαθούσε πάντα για τα παιδιά της [...] Θυμάμαι τότε πέρασα δύσκολα, εξαιτίας της κατάστασης είχα βρει καταφύγιο στο φαγητό». Ωστόσο, επικεντρώθηκε στο διάβασμα, ένταξε την άσκηση και τη διατροφή στη ζωή του και τα κατάφερε. «Εν τέλει πέρασα και στο πανεπιστήμιο που ήθελα.»
«Μα λαλεί αλήθκεια;»
«Ο έξω κόσμος βλέποντάς μας να μην θρηνούμε, αναρωτιόταν 'Μα λαλεί αλήθκεια;'». Σύμφωνα με τον ίδιο. το περιβάλλον τους ούτε πριν αλλά ούτε και μετά τη δίκη τους στήριξε αφού επέλεξαν να κρατήσουν απόσταση από την υπόθεση και όπως είπε «αρνούνταν να πιστέψουν ότι αυτό το άτομο υπέφερε τόσα πολλά στη ζωή του και αντιδρά λες και δεν έγινε τίποτα.»
«Για να εξαφανίσεις μια σκιά πρέπει απλά να την φωτίσεις»
«Εάν δεν λύγισα μια φορά όταν μου έκαμνε ότι μου έκαμνε, δεν θα λυγίσω τώρα που βγήκε η απόφαση υπέρ μου». Αυτή η σκέψη ήταν και που τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του, να φύγει από την Κύπρο για το εξωτερικό και να σπουδάσει αυτό που είχε ονειρευτεί. «Για να εξαφανίσεις μια σκιά πρέπει απλά να την φωτίσεις. Είχα πει ότι θα προσπαθήσω να εξαφανίσω τις σκιές του παρελθόντος φωτίζοντας το παρόν και το μέλλον μου, με αυτό το σκεπτικό έφυγα από την Κύπρο και πήγα στο εξωτερικό για σπουδές».
Η χαρά που κράτησε για λίγο.
Ενώ τα πράγματα πήραν μια όμορφη τροπή και έκτισε τη ζωή του από την αρχή στο εξωτερικό, τα νέα από την Κύπρο δεν ήταν και τόσο ευχάριστα… Ξεκίνησαν οι δίκες της έφεσης του πατέρα του κάτι για το οποίο ο ίδιος δεν έτυχε σχετικής ενημέρωσης. «Ήμουν σε μια ξένη χώρα και με βασάνιζε η σκέψη ότι αυτός ανά πάσα στιγμή μπορεί να αθωωθεί. Δεν ήξερα τι ήταν ικανός να κάνει για να εκδικηθεί εμένα ή την οικογένεια μου. Δεν είχα καμία ενημέρωση για την εξέλιξη της έφεσης του. Μετά βγήκε η απόφαση της έφεσης και ήταν ομόφωνα απορριπτική. Κάτι για το οποίο πάλι δεν έτυχα ενημέρωσης».
«Μα δεν έκαμε κάτι εναντίον σου, εν σε έθεσε σε κίνδυνο τωρά»
Σημειώνει δε πως ακόμα και όταν αποφυλακίστηκε ο πατέρας του δεν έτυχε ενημέρωσης, «για να ξέρω και εγώ να προφυλαχθώ [...] Όταν προσπάθησα να πάρω περιοριστικά μέτρα δεν τα κατάφερα γιατί η απάντηση της αστυνομίας ήταν 'Μα δεν έκαμε κάτι εναντίον σου, εν σε έθεσε σε κίνδυνο τωρά. Πρέπει κάτι να κάμει εναντίον σου και πραγματικά να κινδυνεύσεις για να μπορέσεις να πάεις δικαστήριο και να βγάλεις περιοριστικά μέτρα'. Οπότε, ένας παιδεραστής που βγαίνει από τη φυλακή, δεν υπάρχει κανένα περιοριστικό μέτρο εναντίον του, μπορεί να πλησιάζει σχολεία και μέρη που συχνάζουν παιδιά και εάν είναι και μια ποινή-χάδι γιατί να μην το ξανακάνει. Μέσα από τη φυλακή γιατρεύτηκε; Όχι».
Η επιστροφή στην Κύπρο και οι δυσκολίες
Έπειτα από πολλές προσωπικές δυσκολίες κατάφερε τον στόχο του, να ολοκληρώσει τις σπουδές του και να επιστρέψει στην Κύπρο. «Με δύο ανήλικα παιδιά η μητέρα μου, δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα, πηγαινοερχόμουν στην Κύπρο, πήρα τη θέση του πατέρα στο σπίτι», επισήμανε. Τα πράγματα ωστόσο δεν ήταν εύκολα, η οικογένειά του χρειαζόταν στήριξη τόσο ψυχολογική όσο και οικονομική. Όπως επισήμανε πήρε τη θέση του πατέρα στο σπίτι, δούλευε και ήταν εκεί για όλα τα μέλη της οικογένειας του σε ότι και αν χρειαζόντουσαν.
«Γιατί έπρεπε να μου συμβεί εμένα τούτο το πράμα;»
Ακόμα και χρόνια μετά το περιστατικό τα βασανιστικά «γιατί» τριγυρίζουν καμιά φορά στο μυαλό του. Αποφάσισε όμως να τα «φωτίσει», να τα μετατρέψει σε «φωνή» δίνοντας δύναμη και φως μέσω της ιστορίας του σε άλλα θύματα και ίσως με αυτό τον τρόπο να έρθει και η δική του λύτρωση.
«Ακόμα ρωτώ τον εαυτό μου 'Γιατί; Γιατί έπρεπε να μου συμβεί εμένα τούτο το πράμα;' Απάντηση δεν θα βρω ποτέ, για αυτό σταμάτησα να ρωτώ τον εαυτό μου και επειδή μέσα από την θεραπεία με τους θεραπευτές μου κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου, θέλω να πιστεύω ότι προσφέροντας κάτι καλό και μετατρέποντας αυτή την κόλαση που έζησα στα χέρια ενός τέρατος, σε κάτι καλό και φωτεινό ίσως απαντήσει το ερώτημα μου γιατί. Ίσως αυτή να είναι η δική μου λύτρωση».
Τόνισε πως για τον ίδιο δεν ήρθε η λύτρωση όταν ο πατέρας του καταδικάστηκε. Σίγουρα τον βοήθησε όπως λέει να προχωρήσει παρακάτω ωστόσο η δική του λύτρωση βρίσκεται κάπου αλλού, στη βοήθεια που έχει ανάγκη να προσφέρει σε άλλους, στη φωνή που θέλει να δώσει σε όποιον την χρειάζεται για να βγει από τον δικό του Γολγοθά.
«Ίσως η δική μου λύτρωση είναι μέσω της διαδικασίας να προσφέρω εγώ κάτι καλό και να βάλω το λιθαράκι μου στο να βελτιωθούν οι μηχανισμοί περαιτέρω. Ακόμα και ένα θύμα να ακούσει την ιστορία μου και να πάρει κουράγιο, δύναμη και να βγει να μιλήσει, ή ένα θύμα που ήδη μίλησε και θέλει μια φωνή που θα του δώσει κουράγιο για να συνεχίσει, για μένα αυτό είναι τα πάντα. Όταν το είχα ανάγκη εγώ τότε δεν υπήρχε πουθενά».
«Μιλήστε τώρα» - Το ηχηρό μήνυμά του στα θύματα
«Να ξέρουν τα θύματα εκεί έξω ότι δεν καταστρέφεται η ζωή τους μετά από ένα τέτοιο συμβάν. Μπορείς να ξανασηκωθείς και την κόλαση που έζησες να την μετατρέψεις σε κάτι θετικό. Να πάρεις τις άμυνες σου και όλα τα όπλα που έκτισες για να επιβιώσεις όλα αυτά τα χρόνια και να προχωρήσεις, να σταθείς στα πόδια σου, να συνεχίσεις τη ζωή σου, να σπουδάσεις αυτό που θέλεις, να δουλέψεις, να κάνεις την οικογένεια σου. Η μοναδική κατάληξη δεν είναι οι εξαρτήσεις και η ανικανότητα. Δεν θα γίνεις απλά ένα παράσιτο επειδή ένας βρέθηκε στο δρόμο σου και προσπάθησε να σε καταστρέψει. Όταν υπάρχει θέληση τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε καταστρέψει. Έλεγα πάντα στον εαυτό μου ποτέ δεν πρόκειται να με λυγίσεις, και ήταν αυτό που μου έδινε δύναμη και κουράγιο να αντέχω να όσα ζούσα [...] Δεν θα ξεχάσεις ποτέ ότι σου συνέβη, πάντα θα το κουβαλάς αλλά πρέπει να βρεις τη δύναμη και να προχωρήσεις. Να μην αφήσεις ότι συνέβη να σου καθορίσει το μέλλον σου. Το παρελθόν σου το καθόρισε ένα κάθαρμα, το μέλλον σου όμως καθορίζεις το εσύ με τις αποφάσεις που παίρνεις εσύ [...] Μιλήστε τώρα, δεν έχει σημασία εάν θα σας πιστέψουν ή όχι, γιατί την αλήθεια την ξέρετε εσείς και οι θύτες. Μιλήστε για να μπορέσετε να προχωρήσετε παρακάτω. Να βάλετε ένα τέλος στο μαρτύριο που ζείτε [...] Μίλα, χρωστάς το στον εαυτό σου. Θα μπορείς να βάλεις την τελεία που χρειάζεσαι για να προχωρήσεις παρακάτω. Όταν λες την αλήθεια, δεν μπορεί να αντικρουστεί με οποιοδήποτε επιχείρημα και δύναμη πάνω σε τούτη την γη. Μίλα, πες την αλήθεια σου και θα πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης. Αν δεν θέλεις να πάρει αυτή την τροπή τότε μπορείς να ζητήσεις στήριξη [...] Σήμερα υπάρχουν τα μέσα, τα θύματα να ζητήσουν ψυχολογική στήριξη. Θα είναι πάντα εκεί άτομα να τους στηρίζουν σε κάθε τους βήμα [...] Τα θύματα κακοποίησης δεν έχουν απαραίτητα κακό τέλος, και αυτό είναι κάτι που θέλω να επικοινωνήσω μέσα από τη δική μου ιστορία. Η ιστορία μου θέλω να αποτελέσει πηγή δύναμης και ελπίδας στα θύματα κακοποίησης».
«Άτομα που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά μπορούν να κάνουν μια υγιή σχέση»
«Για χρόνια πάλευα με τη σεξουαλικότητά μου. Από παιδί, πριν ανακαλύψω εγώ το σώμα μου, μου επέβαλαν κάτι συγκεκριμένο με τον πιο βάναυσο τρόπο. Όταν εγώ μπήκα στην εφηβεία δεν ήξερα τι ακριβώς συμβαίνει σε σχέση με τη δική μου σεξουαλική ταυτότητα. Είναι πολύ άδικο να σου στερείται η πραγματική σου ταυτότητα επειδή σου επιβάλλουν κάτι». Όπως επισήμανε «μετά από αρκετά χρόνια, κατάφερα να βρω ένα άτομο που μου πρόσφερε ότι είχα ανάγκη. Έχω μια υγιή σχέση τα τελευταία χρόνια με ένα άνθρωπο που με αγαπά και με στηρίζει. Ξέρει για το παρελθόν μου και με στηρίζει. Κατάφερα να εμπιστευτώ κάποιον. Άτομα που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά μπορούν να κάνουν μια υγιή σχέση και μπορούν να εμπιστευτούν».
Στα σκαριά το δικό του βιβλίο ζωής
Μέσω του δικού του βιώματος επιχειρεί να δώσει κουράγιο και στήριξη σε κάποιον που το χρειάζεται, για αυτό ξεκίνησε να αποτυπώνει στο χαρτί τη δική του ιστορία. «Ξεκίνησα να γράφω το δικό μου βιβλίο, που θα βασίζεται πάνω στη δική μου ιστορία και τα δικά μου βιώματα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το πως ξεκίνησαν όλες οι μορφές κακοποίησης μου μέχρι και σήμερα. Τα έσοδα του βιβλίου θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό, σε φιλανθρωπικά ιδρύματα που ασχολούνται με την παιδική κακοποίηση».
Η στήριξη από τους κρατικούς μηχανισμούς στα θύματα σήμερα
«Σήμερα καμία σχέση δεν έχουν οι κρατικοί μηχανισμοί προς υποστήριξη των θυμάτων συγκριτικά με πριν, στη δική μου περίπτωση. Πλέον δημιουργήθηκαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί και δομές. Ο τρόπος που χειρίζεται η Κύπρος πλέον τέτοια περιστατικά αποτελεί πρότυπο για άλλες ευρωπαϊκές χώρες». Σήμερα το ανήλικο θύμα πλέον λέει την ιστορία του μια φορά, στο Σπίτι του Παιδιού.
Στα σημαντικά αναφέρθηκε ότι, σήμερα τα παιδιά - θύματα παίρνουν την σωστή καθοδήγηση, τη σωστή ψυχολογική υποστήριξη και λαμβάνουν τη σωστή προετοιμασία για το τι έχουν να αντιμετωπίσουν. «Μαθαίνουν μέσω παιχνιδιού ποια είναι η διαδικασία ενός δικαστηρίου μιας δίκης, όχι σαν εμένα που πήγα και δεν είχα ιδέα τι σημαίνει δικαστήριο. Εγώ δεν είχα κανένα δίπλα μου να με στηρίξει ούτε πριν ούτε κατά τη διάρκεια της δίκης ούτε και μετά. Τώρα ένα θύμα έχει δίπλα του ένα εξειδικευμένο άτομο καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Η Κύπρος έκανε τεράστια πρόοδο σε αυτά τα θέματα», επισήμανε.
«Όταν έχεις την σωστή ενημέρωση, είτε από την κοινωνία, είτε το σχολείο ότι από την ώρα που θα καταγγείλω ένα περιστατικό οι κρατικοί μηχανισμοί θα είναι δίπλα σου παρέχοντας στήριξη από την πρώτη στιγμή της καταγγελίας μέχρι και το τέλος, σου δίνει δύναμη και θάρρος για να μιλήσεις.»
Απαραίτητη η συνδρομή όλων των φορέων για μείωση των περιστατικών
«Επειδή έχεις να κάνεις με ένα πολύπλευρο και ευαίσθητο ζήτημα, δεν είναι μόνο ένας φορέας που πρέπει να συνδράμει ούτως ώστε να μειωθούν τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης αλλά και το αντίκτυπο που έχουν στα θύματα. Το Hope for Children, το Γραφείο Ευημερίας έκαναν τρομερή πρόοδο και συνεχίζουν να κάνουν, παρέχοντας υποστήριξη και βοήθεια στο θύμα».
«Όταν υπάρχουν ποινές χάδι πως θα αποτρέψεις τον οποιοδήποτε θύτη να κάνει αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα, όταν ξέρει ότι το θύμα μου και να πάει να με καταγγείλει και να πάει σε δίκη, άτε να φάω 5-6 χρόνια, γιατί να μεν το κάμει»; Επισήμανε πως πρέπει να συνδράμουν όλοι οι φορείς για την καταπολέμηση αυτού του εγκλήματος, και τότε μόνο έτσι θα μειωθούν τα περιστατικά. Να υπάρχουν αποτρεπτικοί νόμοι, απαιτείται σωστή ενημέρωση και διαπαιδαγώγηση γύρω από το θέμα, ενώ χρειάζεται να εστιάσουμε και στην πρόληψη.
Να αλλάξει νοοτροπία η κοινωνία
«Το θύμα θα μιλήσει, όταν ο κόσμος σταματήσει να είναι τόσο επικριτικός, όταν σταματήσει η πρώτη του ερώτηση όταν ακούει ότι ένα θύμα αποφασίσει να σπάσει τη σιωπή του ακόμα και χρόνια μετά να λέει «γιατί έφκηκε τώρα»; Όταν σταματήσει να κάνει αυτή την ερώτηση ίσως να μην χρειαστεί στο μέλλον κάποιος να ξανά κάνει αυτή την ερώτηση, γιατί ακριβώς αυτή η ερώτηση σου είναι αυτό που με απότρεπε εμένα τόσα χρόνια στο να μιλήσω».
Αυτή η ιστορία δεν είναι απλώς μια μαρτυρία. Είναι μια κραυγή και ένα χαστούκι σε μια κοινωνία που μένει αμέτοχη. Ο άνδρας που καθόταν απέναντι μου δεν ήταν πια θύμα. Πήρε τον πόνο και τον μετέτρεψε σε δύναμη και φως. «Φώτισε» τις δικές του σκιές και μέσα από τη δική του ιστορία, επιχειρεί να απλώσει το χέρι σε όσους ζουν ακόμα μέσα στο σκοτάδι, να τους πει πως δεν είναι μόνοι, πως υπάρχει διέξοδος, πως η ζωή δεν τελειώνει εκεί όπου κάποιοι θέλησαν να τη συντρίψουν.
Κάθε φορά που ένα παιδί κακοποιείται και η κοινωνία μένει σιωπηλή... συνένοχοι στο έγκλημα είμαστε όλοι.
