Είναι δυναμική, δεν φοβάται τις λέξεις ούτε κρύβεται πίσω από αυτές. Είναι ένα κορίτσι γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες για τη ζωή, που έμελλε να κτυπήσει και την δικιά της πόρτα τον Ιούλιο του 2023 ο καρκίνος. Μα δεν την λύγισε, δεν την άλλαξε, τον αντιμετώπισε με περίσσιο θάρρος και δύναμη και τον νίκησε.Η ιστορία της φωτεινός φάρος, μα και πηγή δύναμης και αισιοδοξίας για όλους τους μαχητές της ζωής που βιώνουν το δικό τους «ταξίδι». Η ιστορία της ζωντανή απόδειξη πως μετά από κάθε μπόρα βγαίνει το ουράνιο τόξο αρκεί να έχεις υπομονή, επιμονή και ελπίδα.
Ο λόγος για την 32χρονη Βαλκανιονίκης και πρωταθλήτρια στο άλμα επί κοντώ,Μαρία Αριστοτέλους. Μια αληθινή μαχήτρια της ζωής που δεν σταμάτησε να παλεύει, δεν έχασε την ελπίδα της δεν εγκατέλειψε τα όνειρα της και στο τέλος της διαδρομής βγήκε νικήτρια.
Η Μαρία μίλησε στο ant1live για το ταξίδι της με το καρκίνο, για τις πρώτες στιγμές της διάγνωσης, για τα όσα προηγήθηκαν. Μας μίλησε για τις δύσκολες στιγμές της δικής της μάχης και στέλνει ηχηρά μηνύματα σε όσους βιώνουν δύσκολες στιγμές.
Πως ξεκίνησε το ταξίδι
Όπως η ίδια εξομολογείται, ήταν Ιούλιος του 2023, όταν ψαχούλεψε τυχαία στο λαιμό της ένα μικρό κουβαράκι. Όπως ήταν αναμενόμενο επισκέφθηκε τον γιατρό της και υποβλήθηκε σε σειρά εξετάσεων. Όλες οι εξετάσεις στις οποίες είχε υποβληθεί αρχικά ήταν καθαρές και τίποτα δεν προμήνυε ότι κάτι κακό συμβαίνει, ωστόσο, στο μεσοδιάστημα, σύμφωνα με την Μαρία το κουβαράκι στο λαιμό μεγάλωνε. «Επειδή το κουβαράκι μεγάλωνε καταλάβαινα πως ότι και να είναι προχωρά, οπόταν έλεγα πως αν είναι κάτι κακό τουλάχιστον να το βρούμε όσο πιο σύντομα για να μπορώ να λάβω θεραπεία» σκεφτόταν.
Χρειάστηκαν δυο ολόκληροι μήνες εξετάσεων μέχρι να έρθει η διάγνωση. Η διάγνωση ήρθε την μέρα της γιορτής της 7 Σεπτεμβρίου σαν «δώρο» και έδειξε ραβδομιοσάρκομα στη μύτη που είχε κάνει μετάσταση σε λεμφαδένες και κόκκαλα, και κάπως έτσι το ταξίδι της Μαρίας ξεκινά.
«Όταν ήρθε η διάγνωση ένιωσα ανακούφιση. Επιτέλους το βρήκαμε, τώρα πάμε να δούμε εάν και πώς λύνεται», ήταν οι πρώτες σκέψεις της.
Η συγκεκριμένη μορφή καρκίνου με την οποία διαγνώστηκε η Μαρία είναι σπάνια και εμφανίζεται σε παιδιά μέχρι πέντε ετών.
«Πήρε χρόνο μέχρι να γίνει η διάγνωση γιατί ήταν σπάνια μορφή, από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκα να έχω καρκίνο»
Όπως η ίδια σημειώνει η «ανησυχία μου ήταν να το βρούμε, το τι είναι δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα, πάντα έλεγα ότι αυτά είναι για τους γιατρούς, δεν με αφορούσε εμένα τι είναι και πόσο σοβαρό σε αυτό θα με καθοδηγούσαν οι γιατροί, εγώ απλά ήθελα να λάβω τη θεραπεία μου με την καθοδήγηση τους».
Η Μαρία θυμάται πως «την μέρα της διάγνωσης η μητέρα μου ήταν στο εξωτερικό και την ενημέρωσα μέσω βιντεοκλήσης, ότι οι τελευταίες εξετάσεις δεν ήταν τελικά τίποτα όπως σου έλεγα τόσο καιρό, ήταν κάτι τελικά και αυτό το κάτι είναι καρκίνος. Ήταν περίεργο.»
«Ζούσαν και οι γύρω μου μαζί με εμένα αυτό τον Γολγοθά»
Αναφερόμενη στις δύσκολες στιγμές της μάχης της μας εξομολογείται πως δεν τις άφηνε να την καταβάλουν σε μεγάλο βαθμό, ενώ όπως μας είπε αντλούσε δύναμη από την τόση δίψα που είχε για ζωή και για τα όνειρα της που ήθελε να πραγματοποιήσει. Ονειρευόταν τις καλύτερες μέρες που θα ερχόντουσαν, προσπαθούσε να σκέφτεται θετικά και πως ό,τι περνά εκείνη τη στιγμή είναι προσωρινό και ο ήλιος θα ανατείλει ξανά και οι πιο φωτεινές μέρες θα λάμψουν πάλι.
Αποκούμπι της, οι δικοί της άνθρωποι που σε αυτή τη δύσκολη της στιγμή έγιναν ένα μαζί της και βίωναν μαζί της «αυτό τον Γολγοθά»
«Δεν άφηνα κανένα να το δει διαφορετικά από ότι το έβλεπα εγώ, εάν κάποιος το έβλεπε διαφορετικά απλά απομακρυνόταν από τον στενό μου κύκλο.», σημειώνει.
Κάτι που της έδινε ανακούφιση όπως μας είπε ήταν ότι ένιωθε και ήξερε πως από την αρχή ήταν σε καλά χέρια . «Δεν υπήρχε κάποια φάση που να είχε έρθει ένα κακό αποτέλεσμα. Το πιο στρεσογόνο για μένα ήταν η αναμονή της βιοψίας για να δούμε τι έχω και μετά όταν νόσησα με κορωνοϊό ενώ δεν θα έπρεπε να νοσήσω αλλά ευτυχώς το πέρασα ήπια».
«Τα συμπτώματα είναι συμπτώματα και οι χημειοθεραπείες είναι χημειοθεραπείες. Προσπαθούσα να μην σκεφτόμαστε άλλα πράγματα από την παρούσα κατάσταση, εκείνη ήταν η κατάσταση την αποδεχτήκαμε και ήταν να περάσει. Πάντα έλεγα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα περάσει όποιο και αν είναι το τέλος», σημειώνει.
«Στην τέταρτη χημειοθεραπεία είπα δεν θα κάνω άλλη»
Όπως εξομολογείται η Μαρία, δεν ήταν όλες οι μέρες ίδιες, υπήρχαν και οι στιγμές που λύγισε. Μια από αυτές της στιγμές ήταν και η τέταρτη χημειοθεραπεία που ήταν και η πιο δύσκολη που έλαβε. «Στην τέταρτη χημειοθεραπεία είπα ότι δεν θα κάνω άλλη, και το εννοούσα. Μετά ευτυχώς πέρασε ο χρόνος, το σώμα μου δυνάμωσε, έφυγαν τα συμπτώματα και οι παρενέργειες, η πέμπτη και η έκτη μου χημειοθεραπεία ήταν οι καλύτερες που είχα κάνει. Εκείνο που με βοήθησε ήταν ο χρόνος, πέρασε ο χρόνος και έγινα ξανά καλύτερα και μετά μπόρεσα να πάρω την πέμπτη και την έκτη χημειοθεραπεία.»
«Δεν σκέφτηκα στιγμή γιατί σε εμένα»
Παρά τις δύσκολες στιγμές, παρά τον πόνο και τις παρενέργειες που τις προξενούσαν οι χημειοθεραπείες η Μαρία δεν σταμάτησε στιγμή να παλεύει. «Σίγουρα στα 32 μου και με τη ζωή που έκανα όντας αθλήτρια δεν περίμενα να βρεθώ αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο, φυσικά κανείς δεν είναι προετοιμασμένος όταν κληθεί να έρθει αντιμέτωπος με κάποιο πρόβλημα υγείας», σημείωσε η Μαρία.
«Δεν σκέφτηκα στιγμή γιατί να συμβεί σε εμένα, ούτε είχε φιλοσοφικές αναζητήσεις, αν υπάρχει θεός ή δεν υπάρχει θεός. Είναι ένα μεγάλο θέμα με το οποίο αντιλαμβάνομαι πως έρχεται αντιμέτωπος κανείς όταν βρεθεί με μια τέτοια διάγνωση. Αυτό οφείλεται και λίγο στο κομμάτι του αθλητισμού, γιατί όταν είσαι αθλητής ξέρεις να ξεχωρίσεις τα πράγματα που μπορείς να ελέγξεις και αυτά που δεν μπορείς. Οπόταν εγώ δεν στεκόμουν στα πράματα που δεν μπορώ να ελέγξω, προσπαθούσα να επικεντρωθώ στη θεραπεία μου»
«Ευτυχώς σε εμένα»
Όπως συγκλονιστικά μας περιγράφει, «εκείνο που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω και με ηρεμούσε, ήταν όταν έβλεπα τις κόρες της αδελφής μου που ήταν μικρούλες και ηλικιακά η μορφή καρκίνου που είχα εγώ εμφανίζεται σε εκείνες τις ηλικίες. Έλεγα δεν πειράζει, ευτυχώς που το περνώ εγώ, και δεν το περνούν τα μωρά, δεν μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή πως εκείνο που περνούσα θα το περνούσαν τα μωρά. Έλεγα ότι ο θεός ξέρει τι κάμνει, ας το περνώ εγώ που έζησα ήδη πράγματα που έχω εικόνες και εμπειρίες για να παίρνω δύναμη και να μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου».
Η «αστεία» πλευρά του ταξιδιού
Με αυτοσαρκασμό αναφέρθηκε και στην αστεία όπως χαρακτήρισε, πλευρά της δοκιμασίας της. «Είχε και αστεία πλευρά αυτή η όλη δοκιμασία πέραν φυσικά από τη σοβαρή. Η αστεία πλευρά ήταν ότι κατά τα άλλα ήταν από τις πιο εύκολες περιόδους της ζωής μου με το σκεπτικό ότι μέχρι τα 32 μου που διαγνώστηκα είχα ευθύνες, προπόνηση δουλειά ενώ από τη μέρα της διάγνωσης και μετά δεν έκανα τίποτα ουσιαστικά εγώ που να έχω ευθύνη. Όταν με ρωτούσαν «τι κάνεις;» με δόση χιούμορ τους έλεγα , είμαι επαγγελματίας ασθενής και ήταν μια αστεία δουλεία για την περίοδο. Προσπαθούσα να το βλέπω με χιούμορ.»
Τα όνειρα για τη ζωή κράτησαν την ελπίδα ζωντανή
Η δίψα για ζωή μπορεί να δώσει στον άνθρωπο τόση δύναμη που δεν φανταζόταν ότι κρύβει μέσα του, να για αντιμετωπίσει μέχρι και τις πιο δύσκολες στιγμές. Αρκεί μόνο μια δύσκολη δοκιμασία για να σε κάνει να αναθεωρήσεις, να ζυγίσεις τα δεδομένα σου και να πεισμώσεις ακόμα περισσότερο για αυτά που θέλεις να κάνεις στη ζωή και να ζήσεις αυτά που ονειρεύεσαι.
«Πριν τη διάγνωση είχα όνειρα, και έτσι καθ’ όλη τη δοκιμασία, σκεφτόμουν το μετά, δεν ήθελα εκείνη η κατάσταση που βίωνα εκείνη τη στιγμή να με στιγματίσει με το σκεπτικό ότι αυτή θα είναι η υπόλοιπη μου ζωή. Προσπαθούσα όσο γινόταν να περνά η κάθε μέρα, να περάσει τούτη η μέρα να έρθει η επόμενη. Πάντα έρχεται το αύριο, ήθελα το αύριο να είναι καλύτερο από το σήμερα, κάποιες φορές τα κατάφερνα και κάποιες άλλες όχι. Κάποιες μέρες η επόμενη μέρα ήταν χειρότερη από την προηγούμενη αλλά έκανα υπομονή να περάσει.»
«Σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε, να ζούμε»
«Η δοκιμασία αυτή με έκανε να επιβεβαιώσω στο έπακρο κάποια πράγματα που μπορεί να ήξερα και θεωρητικά να τα έπραττα, πάντα ήξερα ότι σήμερα είμαστε αύριο μπορεί να μην είμαστε, χωρίς να το επιλέξουμε και να το αποφασίσουμε εμείς. Έχοντας αυτό ως δεδομένο πάντα προσπαθούσα να ζω τη ζωή που θέλω και πάντα είχα μια τάση να δουλεύω μέχρι να φτάσω σε αυτό που θέλω.»
«Βρήκα ξανά εκείνους τους πέντε, δέκα λόγους για τους οποίους ήθελα να ζω»
‘Όπως μας εξομολογείται η Μαρία, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με σοβαρά θέματα υγείας που ουσιαστικά καταλαβαίνεις ότι δεν είναι στο χέρι σου το όποιο αποτέλεσμα, «δέκα φορές πρέπει να προσπαθήσεις μετά για τη ζωή σου, και η ψυχολογία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στον ασθενή. Να θέλεις όντως να ζεις, να πεις θέλω να ζήσω, διαγωνίζομαι σήμερα από σήμερα πρέπει να κλείσεις τα μάτια και να πεις θέλω να ζήσω, για όσο είναι να ζήσεις. Να έχεις λόγους να ζήσεις.»
Όπως τονίζει μέσα από αυτή τη δοκιμασία «βρήκα ξανά εκείνους τους πέντε, δέκα λόγους για τους οποίους ήθελα να ζω».
Ηχηρά μηνύματα στους μαχητές της ζωής
Για το τέλος η Μαρία έστειλε τα δικά της μηνύματα αισιοδοξίας και δύναμης στους μαχητές της ζωής που βιώνουν τις δικές τους φουρτούνες.
«Να ευχηθώ δύναμη γιατί χρειάζεται πάρα πολύ, ψυχική δύναμη, αντοχή και οι ίδιοι και η οικογένειες τους. Αρκετές μορφές καρκίνου είναι πλέον ιάσιμες. Να εστιάζουμε σε αυτά που έχουμε και όχι σε αυτά που δεν έχουμε. Έχουμε θεραπείες πρωτόκολλα, νοσηλευτήρια γιατρούς τόσα καλά η επιστήμη προχώρησε πάρα πολύ.»
«Εγώ ως Μαρία δεν έκανα κάτι παραπάνω από το να εκτελώ απλά τις οδηγίες των γιατρών μου, να έχουν εμπιστοσύνη στους γιατρούς και να εφαρμόζουν τις οδηγίες τους όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.»
Σημειώνει ακόμα πως εξίσου σημαντικό είναι να έχουμε ήρεμη και γαλήνια ψυχή και αυτό είναι κάτι που θα μας βοηθήσει στο να αντιμετωπίσουμε ότι και αν βρεθεί στο δρόμο μας.
«Το πιο σημαντικό είναι να είναι ήρεμη η ζωή μας και να ζούμε τι ζωή που θέλουμε. Η ψυχή σου να είναι υγιής και γεμάτη όλα τα άλλα έρχονται. Κάποιος μπορεί να έχει την υγεία του και η ψυχή του να μην είναι ήρεμη και γαλήνια, και να ζει πιο δύσκολα από κάποιον που αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας».
«Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια θα ζήσουμε αλλά πως»
«Το δεδομένο είναι ότι όλοι θα ζήσουμε κάποια χρόνια, δεν έχει σημασία το πόσα, σημασία έχει να ζούμε όντως, να ζούμε καλά και ο χρόνος που μας δίνεται να τον αξιοποιούμε όπως θέλουμε εμείς», σημειώνει η Μαρία.
Την ίδια ώρα εξομολογείται: «μου έλεγαν κρίμα είσαι και νέα. Τους έλεγα να λυπάστε αυτούς που έφτασαν 70 χρονών και δεν ξέρουν καν γιατί έζησαν τόσα χρόνια όχι κάποιον που είναι 30 χρονών και είναι ευχαριστημένος με τη ζωή που ζει».
«Θα έρθει μια μέρα που ο καρκίνος δεν θα είναι το πρόβλημα μας, η επιστήμη προχωρά»
«Εμένα ο καρκίνος είναι μεταστατικός κάποτε θα εμφανιστεί ξανά, εδώ είμαστε να πολεμήσουμε ξανά», αναφέρει καταλήγοντας.
