«Το περιπολικό δεν είναι ταξί»

Ο πόνος βουβός και η οργή μεγάλη… έχουν στερέψει τα λόγια για τις γυναικοκτονίες στην Ελλάδα, έχουν ειπωθεί όλα.  Το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι τα ονόματα και οι τοποθεσίες …και η μαύρη λίστα των θυμάτων μακραίνει. Για άλλη μια φορά δεν προλάβαμε την τραγωδία, για άλλη μια φορά βρισκόμαστε προ των ευθυνών μας.

Στη μαύρη λίστα, έρχεται να προστεθεί το όνομα της Κυριακής, η οποία δολοφονήθηκε άγρια από τον πρώην σύντροφο της λίγα μέτρα μακριά από τον αστυνομικό σταθμό Αγίων Αναργύρων όπου είχε πάει για να αναζητήσει βοήθεια…

Συγκλονισμό προκαλεί το ηχητικό της ντροπής όπου η άτυχη Κυριακή συνομιλούσε με την… «Άμεση Δράση» και ζητούσε προστασία. Ζήτησε να την συνοδεύσει περιπολικό στο σπίτι της όταν αντιλήφθηκε ότι ο πρώην σύντροφος της την παρακολουθούσε και της είχε στήσει καρτέρι.  Η ίδια φοβόταν να πάει στο σπίτι, για να λάβει την απάντηση των αστυνομικών ότι «το περιπολικό δεν είναι ταξί».

Μια φράση που στοιχειώνει, που ξεγυμνώνει την αδιαφορία του κράτους απέναντι στα θύματα, την ανικανότητα να προστατεύσει μια κοπέλα που είχε εκφράσει φόβους για τη ζωή της. Αν το περιπολικό ήταν ταξί η Κυριακή τώρα προφανώς θα ήταν ζωντανή, αν ένας αστυνομικός έκανε σωστά τη δουλειά του δεν θα θρηνούσαμε ακόμα μια νέα κοπέλα που της έκοψαν το νήμα της ζωής τόσο βίαια. Που είναι οι αρχές; Που είναι η προστασία και η ασφάλεια όταν μια κοπέλα την αναζητά και εκφράζει φόβο για τη ζωή της; Ποιος παίρνει την ευθύνη για την τόση αδιαφορία των αρχών; Πόσο ασφαλείς αισθανόμαστε, όταν ένας άνθρωπος δολοφονείται με τέτοιο τρόπο έξω από αστυνομικό τμήμα;

Για άλλη μια φορά δεν προλάβαμε την τραγωδία. Μια ακόμα οικογένεια βυθίστηκε στο πένθος και διαλύθηκε, μια ακόμα μάνα θρηνεί το παιδί της γιατί οι αρχές αδιαφόρησαν, αγνόησαν μια κοπέλα που το μόνο που ζήτησε ήταν να νιώσει ασφαλής. Συγγνώμη Κυριακή μου, συγγνώμη στην χαροκαμένη μάνα και στον χαροκαμένο πατέρα, συγγνώμη γιατί ζούμε σε ένα σάπιο κόσμο,  σε ένα σάπιο σύστημα που δεν μπορεί ή δεν θέλει να παρέχει το αυτονόητο, την προστασία σε οποίον την χρειάζεται.

Πόσες γυναίκες πρέπει να χαθούν για να ξυπνήσει το κράτος και να αποφασίσει να ενσκήψει ουσιαστικά στην αντιμετώπιση της βίας; Πότε επιτέλους το  σύνθημα «καμία μόνη» θα γίνει όντως πραγματικότητα;  Η Κυριακή μίλησε αλλά κανείς δεν την άκουσε και χάθηκε μόνη….