Σχεδόν είκοσι άνθρωποι κάθε λεπτό εκτοπίζονται βίαια από τις χώρες τους. Πόλεμοι, συγκρούσεις ή διώξεις, οικονομικές δυσχέρειες. Σχεδόν 66 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Αυτοί οι αριθμοί και δεδομένα, ειδικά για την Κύπρο, επιβεβαιώνουν το μέγεθος του προβλήματος. Ένα ογκώδες πρόβλημα, σαφώς ογκοδέστερο των δυνατοτήτων μιας μικρής χώρας όπως η Κύπρος, για ολιστική διαχείρισή του.
Και αν η Κύπρος δείχνει να επιτυγχάνει την εξισορρόπηση στους αριθμούς υποδοχής και επιστροφής μεταναστών, δεν συμβαίνει το ίδιο με τη συνολική διαχείριση.
Γιατί πάσχει η ολιστική διαχείριση του προβλήματος;
Γιατί μοιάζει να μιλάμε αποκλειστικά και μόνο για υποδοχές και επιστροφές.
Πού εντοπίζονται τα προβλήματα;
Η Κύπρος δεν διαθέτει σωστά πρότυπα υποδοχής. Αξίζει μόνο να σκεφτούμε τις συνθήκες στο Κέντρο Υποδοχής Πουρνάρα, ενώ τηρείται στάση αναμονής για τις εξαγγελίες για καλύτερες συνθήκες και καλύτερες υποδομές.
Παράλληλα, στο σύνολό της η κοινωνία θα πρέπει να τύχει εκπαίδευσης για να μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά ανάμεσα σε: άτυπους μετανάστες, αιτητές πολιτικού ασύλου, ανθρώπους με επιβεβαιωμένο καθεστώς πρόσφυγα.
Την ίδια ώρα, δεν επιδεικνύεται ο απαιτούμενος σεβασμός στα δικαιώματα των αιτητών ασύλου, ώστε να διασφαλίζεται ότι η ζωή τους είναι βιώσιμη και αξιοπρεπής, ενώ δεν προσφέρονται πραγματικές προοπτικές για το μέλλον αυτών των ανθρώπων, είτε για την ενσωμάτωσή όσων θα αναγνωριστούν ως πρόσφυγες είτε για την στήριξή τους ενόσω αναμένουν εξέταση των αιτήσεών τους.
Πού διαμένουν; Πώς εξασφαλίζουν τα προς το ζην για τις οικογένειές τους; Και αν έχουν δικαίωμα παραμονής, πώς ενσωματώνονται στην κοινωνία, για να μην γκετοποιούνται;
Πλέον σοβαρή είναι η απουσία σωστής διαχείρισης αλλά και φροντίδας των ασυνόδευτων παιδιών. Αυτά τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη ζωή, σε κανονική εκπαίδευση, σε γρήγορη ένταξη στο σχολείο και το κοινωνικό σύνολο. Στην Κύπρο δεν τα έχουν.
Η μεταναστευτική και προσφυγική κρίση πρέπει να τύχει συνολικής διαχείρισης.
Για το καλό όχι μόνο των ιδίων των μεταναστών και προσφύγων, αλλά πρωτίστως της κυπριακής κοινωνίας.
Ώστε να αντιμετωπισθούν και τα ρατσιστικά φαινόμενα και η ρητορική μίσους που αυξάνονται και πληθύνονται.
