Από το 2020, ένα μικρό κοπάδι από όρκες στο στενό του Γιβραλτάρ επιτίθεται σε ιστιοπλοϊκά σκάφη: εμβολίζει, πιέζει το σώμα και το κεφάλι τους στο κύτος και δαγκώνει και αποσπά τα πηδάλια. Κάποιοι το αποκαλούν «Η εξέγερση της όρκας».
Σε διάστημα τριών ετών, έχουν καταγραφεί περισσότερες από 500 επιθέσεις, τρία σκάφη βυθίστηκαν και δεκάδες άλλα υπέστησαν ζημιές. Τον περασμένο μήνα, η πρώτη περίπτωση αυτής της συμπεριφοράς καταγράφηκε σε άλλο μέρος, όταν μια όρκα χτύπησε μια βάρκα κοντά στο Σέτλαντ.
Οι επιστήμονες προσπαθούν να ερμηνεύσουν και να αποκωδικοποιήσουν τη συμπεριφορά των φαλαινών και τα ερωτήματα που τίθενται στο επίκεντρο είναι: πρώτον τι κάνουν οι φάλαινες και γιατί το κάνουν.
Το πρώτο ερώτημα είναι πιο εύκολο να απαντηθεί, ή μάλλον να μην απαντηθεί: δεν ξέρουμε τι κάνουν ή γιατί. «Αυτό που νομίζω ότι είναι πιο συναρπαστικό σε αυτό είναι ότι στην πραγματικότητα, δεν ξέρουμε καθόλου», λέει ο Tom Mustill, βιολόγος και σκηνοθέτης, ο οποίος έγραψε το How To Speak Whale.
«Θα μπορούσε να είναι μια περίεργη και παιχνιδιάρικη συμπεριφορά», αναφέρει η έκθεση του 2021 από την Grupo Trabajo Orca Atlántica, μια συνεργασία Ισπανών και Πορτογάλων επιστημόνων.
Δεν έχουν αναφερθεί περιπτώσεις αυτών των άγριων φαλαινών να σκοτώνουν ανθρώπους, αλλά, λέει ο Mustill: «Αν οι φάλαινες δολοφόνοι ήθελαν να αρχίσουν να επιτίθενται σε ανθρώπους, η καταστροφή μικρών σκαφών είναι ένας πολύ περίεργος τρόπος για να γίνει αυτό. Θα μπορούσαν απλώς να αρχίσουν να τρώνε κολυμβητές παντού».
Ωστόσο, οι επιστήμονες αποκαλύπτουν ως μία πιθανότητα και το κίνητρο της εκδίκησης. Η έκθεση της Ομάδας Εργασίας Atlantic Orca 2021 πρότεινε επίσης ότι οι επιθέσεις μπορεί να είναι αποτέλεσμα εμπειριών των φαλαινών με ανθρώπους. Δεδομένου ότι μια όρκα «μητριάρχης», η «Λευκή Γλάδης», φαίνεται να έχει ξεκινήσει αυτές τις επιθέσεις με τα σκάφη και τους ανθρώπους, υπάρχει η σκέψη ότι ένας προηγούμενος τραυματισμός ή εμπλοκή θα μπορούσε να την οδήγησε να δράσει.
Ο Philip Hoare, συγγραφέας του Leviathan, λέει ότι οι όρκες δεν έχουν ξεκάθαρη αίσθηση του τι έχουν κάνει οι άνθρωποι στο περιβάλλον τους. Όπως αποδεικνύεται από τις ενέργειες της Λευκής Γλάδης, η κοινωνία της όρκας είναι μητριαρχική και τα θηλυκά μπορούν να ζήσουν μέχρι τα 100: «Θα έχουν μια ανάμνηση, σχεδόν μια ανάμνηση γενεών, μιας εποχής που ο ωκεανός δεν κυριαρχούνταν από τα ανθρώπινα όντα. όταν δεν υπήρχαν σεισμικές έρευνες, ατμομηχανές, μετά πετρελαιοκινητήρες, στρατιωτικό σόναρ… Το πιο σημαντικό πράγμα για αυτούς είναι ο ήχος: θα υπάρξουν μεμονωμένες φάλαινες που θυμούνται πότε η θάλασσα δεν ήταν τόσο θορυβώδης».
Επίσης, ο Mustill εξηγεί ότι η απόδοση των επιθέσεων σε εκδίκηση αφορά αποκλειστικά την ανθρώπινη παρέμβαση στο περιβάλλον τους και λέει ότι «νιώθουμε ότι κάτι βαθιά άδικο συμβαίνει στον ωκεανό». Από ταινίες όπως το Free Willy μέχρι το Blackfish, έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο τραγική είναι η ιδέα να κρατάμε αιχμάλωτες όρκες και συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότερο την υποβάθμιση των θαλασσών μας. Ο Hoare λέει ότι οι φωτογραφίες των φαλαινών της Ιβηρικής υποδηλώνουν ότι είναι σε κακή κατάσταση, με τα πλευρά τους να φαίνονται σε μία από τις φωτογραφίες, γεγονός που καταδεικνύει το πόσο έχει επηρεαστεί το περιβάλλον τους
Πηγή: Skai.gr
