Τηλεόραση Ραδιόφωνο
χρ

Δεκέμβριος 1974, όταν πριν από 5 μήνες είχανε σβήσει με μιας όλα τα χρώματά του κόσμου και απέμεινε μόνο το μαύρο.  Μαύρα ήταν και τα πρώτα Χριστούγεννα της προσφυγιάς, κόσμος μέσα στα αντίσκηνα χωρίς ρεύμα, ίσα ίσα μόνο τα απαραίτητα λίγο  νερό λίγα τρόφιμα και ρούχα, χωρίς λαμπιόνια, χριστουγεννιάτικο δέντρο και χωρίς δώρα, Χριστούγεννα που δεν θύμιζαν σε τίποτα με αυτά που ξέρουμε εμείς σήμερα. Η γέννηση του θεανθρώπου και οι προσευχές η μόνη ελπίδα για φως στις ψυχές όλων εκείνων των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους εξαιτίας της τουρκικής εισβολής. Γυναίκες να κλαίνε τα χαμένα τους παιδιά, άλλες να αγωνιούν τι να απέγιναν άραγε τα δικά τους που αγνοείτο η τύχη τους. Μέρες δύσκολες, μέρες αγωνίας και εξαθλίωσης.  

«Ήταν μέρες τραγωδίας», με αυτά τα συγκλονιστικά λόγια περιγράφει στο ant1live, ο κύριος Νίκος τις μέρες εκείνες από τα πρώτα Χριστούγεννα στην προσφυγιά όπως τα έζησε. 

«Είμασταν μέσα στα αντίσκηνα, το μόνο που έβλεπες ήταν η εξαθλίωση, έβλεπες τις μανάδες να κλαίνε και να προσεύχονται για τα χαμένα τους παιδιά, το χειρότερο ήταν όταν συναντούσες ανθρώπους που οι δικοί τους δεν είχαν επιστρέψει ακόμα ή και αυτούς  που οι δικοί τους είχαν σκοτωθεί».

Εκείνο που θα παραμείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη του, ήταν οι βροχερές μέρες του χειμώνα που ο αέρας και η βροχή έπαιρναν τα αντίσκηνα στα οποία έμεναν, η λέξη δύσκολα είναι λίγη μπροστά σε όσα έζησαν εκείνο τον καιρό. 

«Προσευχόμασταν να τελειώσει το μαρτύριο και να επιστρέψουμε πίσω στα σπίτια μας»

Ο κύριος Νίκος τότε ήταν παιδί, και σαν παιδί αναζητούσε και νοσταλγούσε τα προηγούμενα Χριστούγεννα πριν την προσφυγιά, όταν με λαχτάρα περίμεναν εκείνη την μέρα όπου θα έπαιρναν τα δώρα τους θα στόλιζαν το δέντρο και θα βίωναν όλοι μαζί το μήνυμα της αγάπης και της γέννησης του θεανθρώπου. Όλα όμως έμελλαν να αλλάξουν για πάντα εκείνον τον μαύρο Ιούλιο του 1974. Ο κύριος Νίκος θυμάται τα πρώτα Χριστούγεννα στην προσφυγιά και δεν κρύβει την συγκίνηση του για τα δύσκολα χρόνια που βίωσαν.  «Είμασταν θλιμμένοι, ήταν θέμα επιβίωσης, θυμάμαι την μέρα των Χριστουγέννων, πήγαμε στον εκκλησιασμό που είχαν κάνει σε ένα αντίσκηνο αλλά ήταν ένας βουβός εκκλησιασμός, θυμάμαι προσευχόμασταν να τελειώσει σύντομα το μαρτύριο και να επιστρέψουμε πίσω» 

ρς

Όσο και αν πέρασαν τα χρόνια και ξαναέφτιαξαν τις ζωές τους η προσφυγιά και ο ξεριζωμός θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένα στην μνήμη και στην καρδιά, μια ανοικτή πληγή που δεν θα επουλωθεί ποτέ. 

«Πρέπει όλοι να προσευχόμαστε να μην γίνει ποτέ ξανά πόλεμος, να καταδικάζουμε τις έκνομες ενέργειες, πρέπει το κράτος να φροντίσει να μην ξεχαστούν ποτέ αυτά τα πράγματα. Παράκληση όλων των προσφύγων είναι να μην ξεχαστούν αυτά που ζήσαμε, αν ξεχαστούν θα τα ξαναζήσουμε», επισήμανε καταλήγοντας ο κ. Νίκος. 

«Μέναμε κάτω από τα δέντρα, κάτω από κάθε δέντρο έμενε και μια οικογένεια» 

Η Κυρία Γιαννούλα περιγράφει στο ant1live τα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς, θυμάται τα πρώτα Χριστούγεννα της προσφυγιάς κάτω από τα δέντρα και συγκινεί με τις ιστορίες της. 

«Ήταν δύσκολα χρόνια, εν είχαμε τα απαραίτητα, φύγαμε από την Άχνα 28 Αυγούστου, μέναμε κάτω από τα δέντρα στο δασάκι της Αχνας, κάθε δέντρο και μια οικογένεια, ζήσαμε δύσκολα στην αρχή ούτε φαγητό δεν είχαμε. Από τον Αύγουστο μέχρι τον Δεκέμβρη μέναμε κάτω από τα δέντρα, τα Χριστούγεννα ήρθαν και μας έδωσαν ένα αντίσκηνο, δύσκολος χειμώνας, το νερό από την βροχή έμπαινε μέσα στο αντίσκηνο».

ρ

Όπως αναφέρει η κυρία Γιαννούλα η μόνη παρηγοριά οι προσευχές, όσο δύσκολα και να περνούσαν έκαναν υπομονή γιατί πίστευαν ότι όλα αυτά που περνούσαν ήταν προσωρινά και θα επέστρεφαν πίσω στα σπίτια τους. 

«Έπιασα μια κονσέρβα ένα κλαδί έβαλα πάνω χαρτιά και αυτό ήταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας»  

Η κυρία Γιαννούλα περιγράφει πως πέρασαν τα πρώτα Χριστούγεννα στην προσφυγιά:  «Την μέρα των Χριστουγέννων ντυθήκαμε με τα ρούχα μου πας έστειλαν από την μέριμνα πήγαμε στην εκκλησία, η εκκλησία μας ήταν ένα αντίσκηνο και για καμπάνα μια φιάλη του γκαζιού. Μετά πήγαμε στα αντίσκηνα μας φάγαμε σούπα ρύζι και θυμάμαι έσταζε το νερό από την βροχή. Την νύχτα των Χριστουγέννων, έπιασα ένα κιβώτιο χάρτενο έπιασα μια κονσέρβα και ένα κλαδί και έβαλα πάνω χαρτιά και αυτό ήταν το δέντρο του μωρού μου για να κάμει χαρά, ήταν δύσκολα χρόνια αλλά αντέξαμε». 

«Είχαμε ωραία παιδικά χρόνια, ξέγνοιαστα, δύσκολα απλά αλλά ωραία» 

Η κυρία Γιαννούλα θυμάται τα Χριστούγεννα στο σπίτι της στην Άχνα πριν την εισβολή, όπως είπε την παραμονή των Χριστουγέννων ξυπνούσε όλη η οικογένεια νωρίς το πρωί στόλιζαν το δέντρο με απλά πράγματα, ετοίμαζαν σούπα, μπισκότα και βασιλόπιτα. Την μέρα των Χριστουγέννων ξυπνούσαν νωρίς το πρωί πηγαίναν στην εκκλησία και με ανυπομονησία περίμεναν να δούν το αστέρι του χριστού πάνω από την εκκλησία, «είμασταν πάρα πολύ χαρούμενοι, είχαμε ωραία παιδικά χρόνια, ξέγνοιαστα, δύσκολα απλά αλλά ωραία», σημειώνει η κ. Γιοαννούλα. 

«Μπορεί να ξαναφτιάξαμε τις ζωές μας, αλλά νοσταλγούμε τον τόπο μας»

«Μπορεί να φτιάξαμε το σπίτι μας και τις ζωές μας αλλά οι συζητήσεις στο τέλος καταλήγουν στο τι περάσαμε, γεγονότα που θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλα στην μνήμη μας», αναφέρει εμφανώς συγκινημένη η κυρία Γιαννούλα.  

ρ5γ

Μάλιστα η κυρία Γιαννούλα κατάφερε να πάρει από το σπίτι της μια χάρτινη φάτνη την οποία την είχε αγοράσει ο πατέρας της το 1960 και σήμερα την έχει στο σπίτι της για να της θυμίζει τα παιδικά της χρόνια. 

φ
ε
ρ
δ;ς
φε