Μέρες χαράς, μέρες αγάπης και ζεστασιάς, μέρες που φίλοι και συγγενείς αφήνουν για λίγο τις υποχρεώσεις και απολαμβάνουν στιγμές ξεγνοιασιάς και γιορτής με τους αγαπημένους τους. Ωστόσο, τα Χριστούγεννα δεν είναι ίδια για όλους, δεν έχουν όλοι την τύχη να βρεθούν σε ένα γιορτινό τραπέζι με τους αγαπημένους τους.Υπάρχουν ηλικιωμένοι που θα περάσουν τις μέρες των γιορτών σε οίκους ευγηρίας μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή και τη ζεστασιά της παρέας των αγαπημένων τους.
Το ant1live επισκέφθηκε την Στέγη Ηλικιωμένων «Αρχάγγελος Μιχαήλ» στο Καϊμακλί, συνομιλήσαμε με τους ηλικιωμένους ακούσαμε ιστορίες και τραγουδήσαμε τα κάλαντα.
Στον οίκο ευγηρίας νοσηλευτές και προσωπικό επιτελούν πραγματικά κοινωνικό έργο, στέκονται βράχοι δίπλα στους ηλικιωμένους προσφέροντας ακούραστα τις υπηρεσίες τους με σκοπό οι ηλικιωμένοι να νιώθουν την ζεστασιά και την οικογενειακή θαλπωρή που τους λείπει ειδικότερα αυτές τις γιορτινές μέρες.
Η λάμψη στο πρόσωπο των ηλικιωμένων την στιγμή που κατάλαβαν ότι κάποιους ήταν εκεί για να ακούσει αυτά που τόσο ανυπομονούσαν να πουν είναι δύσκολο να αποτυπωθεί με λόγια. Στα γεμάτα καλοσύνη μάτια τους είδα και τους δικούς μου παππούδες και γιαγιάδες που μου λείπουν πολύ, ιδιαίτερα τις γιορτινές ημέρες. Να επισκέπτεστε και να αγκαλιάζετε τους αγαπημένους σας πριν γίνουν αναμνήσεις…
«Νοσταλγώ το σπίτι μου, αλλά είναι τύχη που βρέθηκα εδώ»
Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε η κουβέντα μας με τον κύριο Αντρέα, όταν τον ρώτησα να μου πει πως είναι να βρίσκεται τις γιορτές μακριά από τα παιδιά και την οικογένεια του. Όπως παραδέχθηκε στην στέγη βρήκε την δεύτερη του οικογένεια, εδώ περνά τις ώρες του δημιουργικά και το προσωπικό είναι άγρυπνοι φρουροί για εκείνους όπως είπε.
Παραδέχθηκε ότι νοσταλγεί το σπίτι του και τις στιγμές με την οικογένεια του ωστόσο στην στέγη βρήκε μια ανοικτή αγκαλιά και μια δεύτερη οικογένεια. «Έχασα από την κανονικότητα μου αλλά εδώ βρήκα άλλα καλά, βρήκα τον δεύτερο Ανδρέα» λέει αφοπλιστικά.
Αποκούμπι του το διάβασμα και τα βιβλία. Του αρέσει να διαβάσει συνεχώς και να μαθαίνει καινούρια πράγματα. «Να μην σταματήσετε ποτέ το διάβασμα παιδιά μου, κάθε μέρα κάτι θα έχετε να αποκτήσετε, θα είναι το πιο χρήσιμο πράγμα στη ζωή σας», αυτό ήταν και το μήνυμα που θέλησε να στείλει στους νεότερους.
Ο κύριος Αντρέας επισήμανε ότι είναι από τύχη που βρέθηκε εδώ αφού η γυναίκα του έπασχε από αλτσχάιμερ και τα παιδιά τους επέλεξαν να την μεταφέρουν στην στέγη. Ο ίδιος μετά από ατύχημα που είχε και έμεινε κλινήρης, επιθυμούσε να βρίσκεται εκεί που ήταν η αγαπημένη του σύζυγος. «Τα κάτω μου άκρα έχουν νεκρωθεί και το αριστερό χέρι, δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος πριν από το ατύχημα, όμως εδώ με την φυσιοθεραπεία κάνω αισθητή πρόοδο».
«Όλα τα παιδιά του κόσμου να βάλουν μέσα στην καρδιά τους την αγάπη και την μάθηση, εύχομαι χαρά υγεία και ευτυχία σε όλο τον κόσμο, εύχομαι ελευθέρια στο νησί μας», ήταν η ευχή που θέλησε να στείλει ο κύριος Αντρέας για τα Χριστούγεννα.
«Όσες αγκαλιές και να βρήκα εδώ σαν αυτή του σπιτιού μου δεν έχει»
Η κυρία Παναγιώτα είναι πρόσφυγας από την Μόρφου και τώρα πλέον ζει στην Αγροκηπιά, ένα ατύχημα που είχε την έφερε στην Στέγη για αποκατάσταση. Όπως η ίδια παραδέχθηκε στην στέγη βρήκε κατανόηση, εκτίμηση και μια ζεστή αγκαλιά ωστόσο επιθυμία της είναι να επιστρέψει πίσω στο σπίτι της. «Εκεί είναι όλη η ζωή μου και δεν μπορώ να την αποχωριστώ τώρα στα τελευταία μου χρόνια, όσες αγκαλιές και να βρήκα εδώ σαν αυτή του σπιτιού μου δεν έχει».
Η κυρία Παναγιώτα με αφορμή τις γιορτινές μέρες θυμήθηκε τα Χριστούγεννα στο σπίτι της στην Μόρφου και με δάκρια στα μάτια μας μιλά για τις προετοιμασίες και τα ήθη και έθιμα που τηρούσαν. Όπως παραδέχεται η παιδική της ηλικία ήταν δύσκολη αλλά ήταν χρόνια όμορφα.
«Έπρεπε να δουλέψουμε όλοι για να φάμε»
«Όταν ήμασταν στον τόπο μας, έπρεπε να δουλέψουμε όλοι για να φάμε, οι προετοιμασίες των Χριστουγέννων μας γέμιζαν όλους χαρά, πηγαίναμε στα χωράφια και βοηθούσαμε τους γονείς μας, 40 μέρες νηστεύαμε μέχρι τα Χριστούγεννα».
Όταν πλησίαζαν οι γιορτές ξεκινούσαν και οι προετοιμασίες για το γιορτινό τραπέζι, σύμφωνα με την κ. Παναγιώτα το κάθε νοικοκυριό ζύμωνε κουλούρια και χριστόψωμο και οι μυρωδιές μοσχοβολούσαν σε όλο το σπίτι. «Αυτό ήταν για εμάς Χριστούγεννα».
«Στολίζαμε το χριστουγεννιάτικο μας δέντρο το στερεώναμε με πέτρες και για στολίδια βάζαμε κουκουνάρια. Επειδή δεν είχαμε άλλα στολίδια τοποθετούσαμε άσπρο βαμβάκι στα κλαδιά και η χαρά που νιώθαμε ήταν αφάνταστη. Αυτά τα χρόνια δεν τα ξανά βρίσκεις»
Όπως επισήμανε η κυρία Παναγιώτα την παραμονή πρωτοχρονιάς περιμένανε με ανυπομονησία να κτυπήσει η καμπάνα για να κόψουν κλαδιά ελιάς και να τα τοποθετήσουν στα σπίτια τους. Μάλιστα έβαζαν φύλλα ελιάς στην φωτιά την νύχτα της πρωτοχρονιάς, για να «δουν» σύμφωνα με το έθιμο αν τους αγαπούν οι αγαπημένοι τους. «Αν χοροπήδαγε το φύλο σημαίνει σε αγαπούσε αυτός που σκέφτηκες», θυμάται με νοσταλγία.
Μάλιστα η κυρία Παναγιώτα θέλησε να μοιραστεί ένα ξεχωριστό έθιμο που είχαν στον τόπο τους «Την νύχτα της πρωτοχρονιάς όποιος πήγαινε πρώτος στην βρύση και έβαζε νερό και έφευγε χωρίς να μιλήσει λένε ότι έβρισκε το χρυσό φλουρί μέσα στο νερό»
Τα Φώτα, ο πάτερ της εκκλησίας γυρνούσε από σπίτι σε σπίτι και καλάντιζε, μετά η κάθε νοικοκυρά του σπιτιού έφτιαχνε ξεροτήγανα για να τα πετάξουν στους καλικάτζαρους.
Η κυρία Παναγιώτα θυμάται με νοσταλγία τα ωραία και ξέγνοιαστα χρόνια που περνούσαν στον τόπο της και ευχή της πριν κλείσει τα μάτια της να δει το νησί μας ελεύθερο και να επιστρέψει στην Μόρφου.
«Εύχομαι να πάω σύντομα πίσω στο σπίτι μου και την οικογένεια μου, εύχομαι ο νέος χρόνος να φέρει την λευτεριά στην Κύπρο μας, αυτά τα μέρη είναι ελληνικά και εύχομαι να τα πάρουμε πίσω, αυτός είναι ο πόθος μου», ανέφερε καταλήγοντας.
«Προσπαθούμε να χαρίζουμε καθημερινά φως στις μέρες τους»
Με αυτά τα όμορφα λόγια ξεκίνησε η κουβέντα μας με την Διευθύντρια της Στέγης κυρία Έρση Παπαγιάννη.
Καθημερινά όπως η ίδια είπε, μέσα από διάφορα προγράμματα συνεχής απασχόλησης και δημιουργικότητας προσπαθούν να κρατούν τους ηλικιωμένους χαρούμενους και δημιουργικούς απαλύνοντας έτσι το κενό που νιώθουν μακριά από τις οικογένειες τους. Μάλιστα η κ. Παπαγιάννη επισήμανε ότι υπάρχουν ηλικιωμένοι στην στέγη που δεν έχουν κανένα στον κόσμο, έτσι γίνονται όλοι μια αγκαλιά για να μην νιώθει κανένας μόνος.
Ειδικότερα όπως είπε τώρα που είναι γιορτινές μέρες έχουν ετοιμάσει ένα εορταστικό πρόγραμμα για να τους μεταφέρουν το κλίμα των εορτών. «Προσπαθούμε οι ηλικιωμένοι μας να βιώνουν τα Χριστούγεννα όσο το δυνατόν πιο όμορφα τηρώντας σχεδόν όλα τα ήθη και έθιμα του τόπου μας», σημείωσε η κ. Παπαγιάννη.
Κοινωνικοί λειτουργοί, φυσιοθεραπευτές, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές γυμναστές και όλοι οι εργαζόμενοι επιδίδονται καθημερινά σε ένα αγώνα δρόμου και βρίσκονται στο πλευρό των ηλικιωμένων προσφέροντας ακούραστα τις υπηρεσίες τους.
