Στη ζωή του έχουν συμβεί ανέλπιστα και φοβερά πράγματα. Έχει βιώσει πολύ περίεργες αλλά και δύσκολες καταστάσεις. Έχει εκτεθεί αλλά και πληγωθεί πολλές φορές. Θέλει να βγάλει από τη ψυχή του όλα όσα τον βαραίνουν και ζητά ολόψυχα συγνώμη από την κοινωνία αλλά και από τους ανθρώπους που έχει πληγώσει.
Ο Μιχάλης Μιχαήλ αναφέρει στο ant1lıve:
«Γεννήθηκα στις 23/5/1991 στη Λευκωσία. Στη ζωή μου συνέβησαν πάρα πολλά... Νομίζω κανένα άλλο παιδί στην ηλικία μου δεν έχει εκτεθεί, στιγματιστεί και πληγωθεί τόσο πολύ.
Έκανα φοβερά λάθη…
Ήμουν Πρώτη Γυμνασίου όταν άρχισε ο πρώτος αλλά και ο μεγαλύτερος μου εφιάλτης. Τότε ήταν που η κοινωνία με στιγμάτισε…
Ήταν το 2003 όταν ξέσπασε το μεγάλο αυτό σκάνδαλο και δυστυχώς είχα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Συγκλονίστηκε τότε ολόκληρη η επαρχία Λευκωσίας. Όλες οι έντυπες εφημερίδες αλλά και αρκετές εκπομπές έγραφαν και μιλούσαν για το τόσο μεγάλο σκάνδαλο. Οι περισσότεροι τίτλοι εφημερίδων τότε: «η ερωτική σχέση μεταξύ μαθητή και καθηγήτριας» και «Αποκαλυπτικά είναι τα νέα στοιχεία για την αποπλάνηση 13χρονου μαθητή από την καθηγήτρια φιλολογίας που του έκανε ιδιαίτερα στο σπίτι της».
Όταν μαθεύτηκε, στο δρόμο όλοι μου σφύριζαν και με έφτυναν. Με έδιωξαν και από το σχολείο. Στην αποφοίτηση θυμάμαι ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιό μου και έκλαιγα. Ξέρω πως αυτό που συνέβη ήταν καταδικαστέο. Ήμουν όμως 13 ετών, δεν ήξερα ποσό μεγάλο κακό θα προκαλούσε όλο αυτό. Το πλήρωσα ακριβά, ακόμα πονάει η ψυχή μου από την ντροπή. Μέχρι σήμερα εισπράττω την ίδια υποτίμηση…
Τότε είχα απολογηθεί στον Υπουργό Παιδείας που μου είπε ότι δεν έφταιγα, στους γονείς και στους φίλους μου. Αυτή όμως τη ρετσινιά θα την κουβαλάω μια ζωή...
Όταν καταστάλαξε κάπως το σκάνδαλο, αποφάσισα να πάω σύστημα μαθητείας. Οι νέοι μου συμμαθητές όμως, μου συμπεριφέρονταν το ίδιο με τους παλιούς. Δεν άντεξα και έφυγα. Δεν τους κατηγορώ αυτό που συνέβη, ήταν καταδικαστέο γεγονός από κάθε άποψη και το λέω συνέχεια.
Όλοι με κορόιδευαν τότε. Σταμάτησα τα πάντα και κλείστηκα στο σπίτι μου.
Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε η κομμωτική –ήμουν 16 ετών τότε-και μετά ο στρατός. Τίποτα δεν κυλούσε κανονικά... Ψυχολογικά δεν ήμουν καθόλου καλά άλλα προσπαθούσα για μια καλύτερη ζωή. Ένιωθα όμως ότι κανείς δεν με ήθελε, ένιωθα παντού μόνος, ξένος.
Στο στρατό είχα ένα φοβερό ατύχημα…
Έπεσε το κρεβάτι πάνω μου. Είχα υποστεί κρανιοεγκεφαλική κάκωση και ελαφρά αμνησία. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ τότε. Μετά το στρατό κλείστηκα ξανά στον εαυτό μου.
Το 2012…
Με βοήθησε ένας φίλος να πιάσω δουλειά σε ένα σιδερωτήριο. Εκεί δούλεψα μέχρι το 2013 και το 2015 άνοιξα δικό μου. Ήμουν πολύ ευτυχισμένος . Είχα τη δική μου επιχείρηση και όλα πήγαιναν καλά. Τότε με υποστήριξε και όλο το χωριό (Αρεδιού), είχα αρκετή δουλειά και ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου.
Η λάθος διαχείριση των οικονομικών αλλά και συνεργατών, με ανάγκασε να κλείσω την επιχείρηση και μέχρι σήμερα να τρέχω στα δικαστήρια.
Η απόλυτη εξαθλίωση…
Οικονομικά είχα διαλυθεί, κοιμόμουν στο μαγαζί μου χωρίς ρεύμα, χωρίς κρεβάτι και με σπασμένα τσάμια. Το καλοκαίρι έκανα μπάνιο έξω στην αυλή. Κλείστηκα ξανά στον εαυτό μου.
Η μαμά μου όταν χώρισαν με τον πατέρα μου, τον περισσότερο καιρό, ζούσε στο μοναστήρι. Παρακαλούσα τότε το Θεό συνέχεια να με βοηθήσει, όπως κι εκείνη. Τότε έστελνα παντού επιστολές, ζητούσα από παντού βοήθεια, φώναζα και παρακαλούσα να μην με πετάξουν. Ζητούσα από το κράτος αλλά και απο την κοινωνία, βοήθεια. Δεν ήθελα να καταλήξω σε κάποιο ψυχιατρείο. Ζητούσα από παντού δανικά.
Η Υπουργός τότε δέχτηκε να με ακούσει και έδωσε εντολή να με βοηθήσουν. Οι γείτονες όμως που έβλεπαν πως ζούσα, ειδοποίησαν το «Αγκαλιάζω με Αγάπη», μια ομάδα που βοηθάει συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Μαζεύτηκαν ένα σωρό εθελοντές παλεύουν μέχρι σήμερα για μένα…
Μου έφτιαξαν ένα υπέροχο σπίτι. Τους ευχαριστώ μέσα απ΄ τη ψυχή μου. Αυτοί με έμαθαν τι θα πει εθελοντισμός, ανιδιοτελή αγάπη και πήρα απίστευτη δύναμη. Τώρα έχω δίπλα μου αυτούς τους ανθρώπους που με αγαπούν και με στηρίζουν.
Επέμενα, παρακαλούσα να ακούσει κάποιος την ιστορία μου…
Ήθελα να βγάλω από μέσα μου όλα όσα με πονάνε και με βαραίνουν. Όλος αυτός ο πόνος, η απογοήτευση, οι καβγάδες, οι προσβολές, οι τόσες φασαρίες… Τα λάθη μου που πλήρωσα ακριβά…
Σήμερα ζητάω ένα μεγάλο συγνώμη σε όσους πλήγωσα. Ζητάω συγνώμη από την κοινωνία αλλά και μια δεύτερη ευκαιρία. Θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια. Ωρίμασα, άφησα πίσω την τόση μου αφέλεια, τα τόσα μου λάθη. Θέλω να νιώσω χρήσιμο μέλος αυτής της κοινωνίας και όχι ένας πεταμένος χωρίς αξίες και ιδανικά. Δεν θέλω να ξεσπώ πια σε κρίσεις πανικού, θέλω να διώξω την θλίψη, την απογοήτευση. Παλεύω κάθε βράδυ με των εφιάλτη των δικών μου ψυχολογικών προβλημάτων και ζητάω βοήθεια, αγάπη και συμπαράσταση.
Ζητώ ξανά ένα μεγάλο συγνώμη από την κοινωνία που με τα τόσα μου λάθη, όχι μόνο δεν βοήθησα κανέναν, τιμώρησα τόσο και τον ίδιο μου τον εαυτό».
