Αυτός ο άντρας είχε όλα όσα είχε ονειρευτεί: μια υπέροχη οικογένεια, την δική του οικογενειακή επιχείρηση. Είχε παντρευτεί μια πολύ ξεχωριστή γυναίκα, μια σπουδαία μητέρα. Μια κοπέλα που όλοι θαύμαζαν και αγαπούσαν.
Στη ζωή του όλα κυλούσαν όμορφα και κανείς ποτέ δεν πίστευε πως όλη αυτή η συμφορά θα χτυπούσε την πόρτα του. Μέσα σε μία στιγμή χάθηκαν τα πάντα… Η ζωή του πια έμοιαζε σαν ένα χάρτινο κουτί που το διέλυσε η βροχή . Σήμερα προσπαθεί να βρει δύναμη μέσα από τα χαμόγελα των παιδιών του.
Ο Αντρέας Παναγιώτου αναφέρει στο Ant1lıve:
«Γεννήθηκα στην Αμμόχωστο και είμαι 50 ετών. Μετά την Τουρκική Εισβολή πήγαμε στη Λεμεσό. Το 1986 μετακομίσαμε στο Παραλίμνι όπου και ζούμε μέχρι σήμερα.
Ο πατέρας μου άνοιξε τη δική του επιχείρηση (καθαριστήριο ρούχων)και η ζωή μας κυλούσε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Ήμασταν ευτυχισμένοι.
Το 1992…
Γνώρισα την γυναίκα μου, την Ευδοκία. Ήρθε ένα καλοκαίρι να δουλέψει μαζί μας. Ήταν τότε ένα 15χρονο κορίτσι, γλυκό και όμορφο! Την ερωτεύτηκα σχεδόν αμέσως. Το 1996 παντρευτήκαμε και αποκτήσαμε δυο δίδυμα αγοράκια.
Η Ευδοκία ταλαιπωρήθηκε πολύ καθόλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Έπρεπε να ξαπλώνει και τους εννέα μήνες. Όταν όμως ήρθαν στον κόσμο τα δίδυμα, ξεχάσαμε όλες τις ταλαιπωρίες και τα βάσανα. Ήταν τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου!
Ποτέ δεν φαντάστηκα αυτό το τέλος… Η μοίρα μας έπαιξε πολύ άσχημο παιχνίδι…
Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά χάθηκαν τα πάντα, όλη μας η ζωή…
Στις 4/2/2015…
Το ένα μας αγοράκι είχε ένα πρόβλημα υγείας που το ξεπέρασε βέβαια αλλά εκείνη την ημέρα έπρεπε να το πάμε στο Μακάρειο Νοσοκομείο για κάποιες εξετάσεις. Ξεκινήσαμε πολύ πρωί και αφού το είδε ο γιατρός, κάναμε και όλες τις ιατρικές εξετάσεις που μας ζήτησε και κάπου γύρω στις 10, ξεκινήσαμε για την επιστροφή.
Τα μωρά ήταν λίγο ανήσυχα και η Ευδοκία μου ζήτησε να σταματήσω για να καθίσει πίσω μαζί τους. Τα χάιδευε και τους έλεγε τραγουδάκια. Τα είχε ηρεμήσει. Ήταν δυόμισι ετών τότε τα μωρά μας.
Δεν πρόλαβε να τα χαρεί… να φτάσει στο σπίτι της…
Στο δρόμο έξω από την Αγία Νάπα, έσκασε λάστιχο. Έχασα τον έλεγχο… Το αυτοκίνητο χτύπησε στα προστατευτικά κιγκλιδώματα και στη συνέχεια “έδωσε τούμπα”. Το αποτέλεσμα: να σπάσει το τσάμι και η Ευδοκία να βρεθεί έξω από το αμάξι. Όταν “έδωσε τούμπα” το αμάξι, καταπλάκωσε την γυναίκα μου. Την σκότωσε το ίδιο μας το αυτοκίνητο… Ο θάνατος της Ευδοκίας ήταν ακαριαίος.
Εμένα έσπασε η μισή μου πλευρά, τα κόκαλα μου τρύπησαν τον πνεύμονα και μου κόπηκε το πόδι. Τα μωρά ευτυχώς πέρα από το χεράκι του ενός αγοριού, ήταν καλά. Χρειάστηκε βέβαια να κάνει δυο επεμβάσεις. Έχει ακόμη το σημάδι στο χεράκι του.
Δεν ήξερα αν η Ευδοκία ήταν νεκρή…
Έπεσα σε κώμα 42 ημέρες. Ήμουν διασωληνωμένος. Όταν συνήλθα πια από το κώμα και ρώτησα τι κάνει η γυναίκα μου και τα παιδιά μου, ο αδελφός μου που ήταν συνέχεια δίπλα μου, μου είπε ότι η Ευδοκία ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Θυμάμαι που τον ρώτησα γιατί φορούσε μαύρα αλλά δεν μου απάντησε.
Προσευχόμουν συνέχεια για την γυναίκα μου και ρωτούσα κάθε μέρα για την κατάστασή της. Όταν κάποια στιγμή μου είπε όλη την αλήθεια ο αδελφός μου, από τον πόνο αλλά και τον θυμό μου, τράβηξα και έβγαλα όλα τα σύρματα που είχα στο σώμα μου.
Δυο μήνες μετά την κηδεία της Ευδοκίας βγήκα από το νοσοκομείο και ζήτησα να με πάνε απευθείας στον τάφο της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα… ήταν τόσος κόσμος δίπλα μου…
Οι φίλοι και οι συγγενείς μας δεν έλειψαν στιγμή από κοντά μου. Οι γονείς μου άφησαν την δουλειά τους και ανέλαβαν την φροντίδα των παιδιών μου. Οι γονείς της Ευδοκίας το ίδιο. Ο πατέρας μου είναι δυστυχώς και πολύ άρρωστος, έχει καρκίνο. Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την ψυχή μου.
Πολλοί άγνωστοι άνθρωποι έτρεξαν στην πόρτα του σπιτιού μου για να μας φέρουν τρόφιμα και δώρα. Και τους ευχαριστώ πολύ. Είναι όμως και μια γυναίκα που θέλω να ευχαριστήσω ξεχωριστά, την διευθύντρια του σχολείου των παιδιών μου. Μας βοηθάει κάθε μέρα και την ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.
Στην αρχή δεν μπορούσα να κινηθώ καθόλου…
Μετά από αρκετά χειρουργεία άλλαξαν κάπως τα πράγματα. Σήμερα, το ποσοστό αναπηρίας μου είναι 85%. Η αλήθεια ζοριζόμαστε και οικονομικά. Ζούμε με το επίδομα που παίρνω και την σύνταξη των γονιών μου. Η ζωή μου δεν είναι καθόλου εύκολη αλλά βλέπω το χαμόγελο των παιδιών μου και γεμίζει η ψυχή μου ελπίδα. Στα μάτια τους βλέπω τα μάτια της Ευδοκίας και ξέρω ότι είναι πάντα κοντά μας.
Το δικό μου μήνυμα…
Να ζείτε κάθε σας στιγμή, να χαίρεστε την οικογένεια και τους φίλους σας. Να χαίρεστε ότι αγαπάτε. Η ζωή είναι στιγμές και δυστυχώς μέσα σε μια στιγμή μπορεί να χαθούν τα πάντα. Να απολαμβάνετε κάθε λεπτό της ζωή σας!»
