Είναι ένα υπέροχο πλάσμα, πανέξυπνη, δυναμική, αγωνίστρια, ενθουσιώδης αλλά και πολύ όμορφη. Η ζωή της θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει κινηματογραφική ταινία. Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια είναι γεμάτα από τις εικόνες ενός νοσοκομείου, ενός ψυχρού χειρουργείου αλλά και ενός άγνωστου αεροδρομίου… Τα παιδικά δάκρυα δεν σταμάτησαν σχεδόν ποτέ. Πάλεψε πολύ μέχρι να βρει τον εαυτό της, να αποδεχτεί την διαφορετικότητά της. Είναι όμως από εκείνες τις γυναίκες που αλλάζουν κάθε μέρα προς το καλύτερο σε ένα τόσο τρομακτικό πια κόσμο αλλά εκείνη μοιάζει ατρόμητη.
Μόνο θαυμασμό μπορείς να νιώσεις για μια τέτοια γυναίκα!
Η Μαρία Αβραάμ αναφέρει στο ant1lıve:
«Πριν αρκετά χρόνια ξεκινά η δική μου ιστορία, ήμουν μόλις πέντε ετών…
Ήταν τότε που διαγνώστηκα με: Δυσπλασία δεξιού άνω άκρου (όλη η δεξιά πλευρά μου πάσχει από δυσπλασίες) και ήπια ανισοσκελία ενώ δυο χρόνια αργότερα , παρουσίασα έντονη σκολίωση. Υποβλήθηκα σε ολική σπονδυλοδεσία (είναι μία χειρουργική επέμβαση με τοποθέτηση πλατινών κατά μήκος ολόκληρης της σπονδυλικής στήλης για διόρθωση των αποκλίσεων). Αυτή η επέμβαση ήταν η χειρότερη, δεν μπορούσα να περπατήσω και πονούσα πολύ. Θυμάμαι πόσο πολύ έκλαιγα και ήθελα δίπλα μου την μητέρα μου που δεν είχα σε κανένα χειρουργείο. Έπρεπε να μείνει κάποιος για να φροντίζει τα αδέλφια μου. Βασικά έκανα πάνω από 12 χειρουργικές επεμβάσεις μέχρι σήμερα.
Δεν χάρηκα την οικογένειά μου…
Ζούσα στο Λιοπέτρι (χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου) αλλά όταν έγινα 7 ετών, χρειάστηκε να φύγω. Μετακόμισα στην Αμερική και συγκεκριμένα σε… ένα νοσοκομείο. Μια ζωή μέσα σε ένα νοσοκομείο... Το μόνο που θυμάμαι είναι το πόσο πολύ έκλαιγα κάθε φορά…
Για 10 ολόκληρα χρόνια πηγαινοερχόμουν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Στην Αμερική (Boston to Springfield), τις μέρες που δεν νοσηλευόμουν, έμενα στο σπίτι μιας οικογένειας Κυπρίων μεταναστών που ζούσαν εκεί. Είχαν τα δικά τους παιδιά αλλά παράλληλα είχαν αναλάβει και αυτο τον ρόλο του "ανάδοχου" για κάποια παιδιά που μετέβαιναν για θεραπείες στο συγκεκριμένο νοσοκομείο. Ηταν μια διαδικασία εγκεκριμένη μέσα απο το Παρασκευαΐδειο Ίδρυμα με πλήρη οικονομική κάλυψη της ενδονοσοκομειακής φροντίδας. Τα έξοδα διαβίωσης αναλάμβαναν οι γονείς και καταβάλλονταν στην "ανάδοχη" οικογένεια ως τροφεία.
Ένιωθα σαν μια άδεια βαλίτσα που έπρεπε να μεταφέρεται κάθε λίγο και λιγάκι. Είχα ξεχάσει πως είναι να ζεις μια ήρεμη οικογενειακή ζωή με τα αδέλφια σου, τους συγγενείς και τους φίλους σου.
Αν μου ζητούσαν να περιγράψω τη ζωή μου από τα 5 μου χρόνια μέχρι τα 16, με μια μόνο λέξη, θα έλεγα «ΧΑΟΣ». Αυτό ένιωθα…
Επέστρεψα πλέον μόνιμα στην Κύπρο όταν έγινα 15 ετών. Ένιωθα όμως εντελώς ξένη… ακόμα και στο σπίτι μου. Δεν μου ήταν εύκολο μετά από τόσα χρόνια "οn the go" να μπορέσω να διαχειριστώ μια απρόσμενη "μονιμότητα", να νιώσω ηρεμία. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα θύμο, αγανάκτηση...απελπισία… Ήρθα αντιμέτωπη με την περιθωριοποίηση και πολλά βλέμματα οίκτου στην Κυπριακή πραγματικότητα. Έχασα τον εαυτό μου άπειρες φορές και περιπλανήθηκα χαμένη στα σκοτάδια μου. Είχα να παλέψω με πολλά εμπόδια για να μπορέσω να σταθώ στα δικά μου πόδια.
Οι σπουδές μου…
Όταν τελείωσα το Λύκειο έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στο τμήμα των Κοινωνικών Επιστημών και το 2004 πήρα το πτυχίο μου. Έκανα ειδίκευση στην Ψυχολογία και μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό στην Ψυχοθεραπεία. Την ίδια χρόνια ο θάνατος ήρθε να αλλάξει για ακόμη μια φορά τη ζωή μου… όταν ξαφνικά έχασα την μικρότερη αδελφή μου. Ήμασταν 4 αδέλφια και ήμουν η μεγαλύτερη. Η αδελφή μου ήταν μόλις 18 μηνών. Το 2009 ήρθε ακόμη ένας θάνατος… Έχασα τον πατέρα μου από ανακοπή.
Σήμερα…
Εργάζομαι στο Τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρίες και είμαι Λειτουργός Κοινωνικής Ενσωμάτωσης. Το 2012 παντρεύτηκα έναν υπέροχο άνθρωπο και το 2014 αποκτήσαμε τα δίδυμα κοριτσάκια μας.
Κάποιες πληγές κατάφερα να τις επουλώσω ενώ κάποιες άλλες, παραμένουν πάντα ανοιχτές και θαμμένες βαθιά μέσα μου. Έμαθα να “σφίγγω” τα δόντια…
Αγαπάω βαθιά την οικογένειά μου και είμαι πολύ περήφανη για τα παιδιά μου. Αποδέχτηκα την διαφορετικότητά μου και εύχομαι η νέα γενιά κάποια στιγμή να πάψει να κουβαλάει τις αμαρτίες του παρελθόντος… Να καταφέρουμε να εξαλείψουμε το στίγμα της αναπηρίας, όποια και αν είναι αυτή.
Το δικό μου μήνυμα…
Να αγαπάμε τον εαυτό μας αλλιώς δεν θα μας αγαπήσει ποτέ κανείς! Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή είναι στιγμές! Εμείς επιλέγουμε κάθε στιγμή ποια γυαλιά θα φορέσουμε και πως θα αντικρύσουμε τόσο τις χαρές αλλά και τις λύπες μας. Με την οπτική της αξιοπρεπείας ή της μιζέριας. Επέλεξε!»
