Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε ο παγκοσμίου φήμης Ιταλός σεφ Giorgio Locatelli στο ant1live. Ο διάσημος σεφ που διατηρεί το αστέρι Michelin στο βραβευμένο εστιατόριο Locanda Locatelli του Λονδίνου για 20 συναπτά έτη, μας μίλησε για τα πρώτα του βήματα στον κόσμο της μαγειρικής από την τρυφερή ηλικία των 7 ετών και τις δυσκολίες που βίωσε. Επίσης μας αποκαλύπτει μια δύσκολη στιγμή στη ζωή του, όταν σκέφτηκε να εγκαταλείψει το όνειρο του ως σεφ.
Πως πήρατε την απόφαση να γίνετε σεφ;
Δεν το αποφάσισα, απλά έγινε. Ο παππούς μου έχει ένα ξενοδοχείο στη Βόρεια Ιταλία, κοντά στη λίμνη και όλη η οικογένεια δούλευε εκεί. Οι γονείς μου, τα ξαδέρφια μου, η θεία μου. Εγώ ήμουν πολύ μικρός για να δουλέψω ως σερβιτόρος και έτσι μου είπαν εσύ πήγαινε στην κουζίνα. Έτσι ήμουν στην κουζίνα από την ηλικία των εφτά ετών, γιατί όλοι δούλευαν τα Σάββατα και τις Κυριακές και έτσι ή θα έμενα με τους παππούδες μου ή θα έμενα με τους υπόλοιπους. Έτσι έπρεπε να είμαι στην κουζίνα και έτσι έγινε, πολύ σύντομα αποφάσισα ότι θέλω να γίνω σεφ.
«Μπορείς να γίνεις ο σεφ που θέλεις εσύ να γίνεις, δεν χρειάζεται να γίνεις σαν αυτό. Αλλά αν είσαι καλός μπορείς να γίνεις καλύτερος από αυτό»
Μπορείτε να περιγράψετε μια αξέχαστη εμπειρία που ζήσατε ως νεαρός σεφ;
Έχω φανταστικές αλλά και τρομερές εμπειρίες, γιατί κάπου μπορεί να σου φερθούν πολύ καλά, ανθρώπινα και να καταφέρεις να εξελιχθείς ωστόσο κάπου αλλού μπορεί να σε κακομεταχειριστούν. Μετά την εμπειρία μου στο Παρίσι σκέφτηκα ότι δεν θέλω να είμαι πια σεφ, ότι ίσως δεν είναι αυτό που θέλω να κάνω. Μας κακομεταχειρίζονταν για το τίποτα. Πάντα έλεγα ότι αν η κορυφή της καριέρας μου μπορεί να φτάσει αυτό, τότε δεν το θέλω, τότε ίσως πρέπει να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Θυμάμαι να το συζητάω αυτό με τη γιαγιά μου και μου είπε το πιο απλό πράγμα. «Μπορείς να γίνεις ο σεφ που θέλεις εσύ να γίνεις, δεν χρειάζεται να γίνεις σαν αυτό. Αλλά αν είσαι καλός μπορείς να γίνεις καλύτερος από αυτό». Και είχε δίκιο.
Αν έχεις μια ιδέα και ο κόσμος λέει ότι δεν είναι καλή, τότε πιθανόν αυτήν την ιδέα πρέπει να την υλοποιήσεις.
Ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληρούν οι ανερχόμενοι σεφ ώστε να δημιουργήσουν μια επιτυχημένη πορεία και να καταφέρουν στο μέλλον να αποκτήσουν όπως εσείς, ένα αστέρι Michelin.
Ο κόσμος της μαγειρικής είναι απίθανος γιατί ενώ γνωρίζεις πολλά, ξαφνικά στρίβεις στη γωνία και ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Και όταν για παράδειγμα γνωρίζεις πολλά για την Ιταλική κουζίνα, πρέπει να γνωρίζεις πολλά και για άλλες κουζίνες. Πρέπει να είσαι παθιασμένος, αυτό σίγουρα, και να είσαι πεισματάρης και να μην τα παρατάς. Ούτε αν βιώσεις μια άσχημη εμπειρία, μην τα παρατήσεις. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Και θεωρώ πως είναι σημαντικό να θυμάσαι πως αν έχεις μια ιδέα και ο κόσμος λέει ότι δεν είναι καλή, τότε πιθανόν αυτήν την ιδέα πρέπει να την υλοποιήσεις.
Ποια είναι η αγαπημένη σας συνταγή με μακαρόνια που απολαμβάνετε να τρώτε και ποια είναι η αγαπημένη σας να μαγειρεύετε;
Είναι οι ίδιες. Οι παπαρδέλες με κουκιά που είναι και το μοναδικό πιάτο που έχω δημιουργήσει στη ζωή μου. Δεν έχω δημιουργήσει πολλά πιάτα.
Έχετε δοκιμάσει την κυπριακή κουζίνα;
Κάθε φορά που πάμε σε ένα κυπριακό εστιατόριο είναι μαζί με το προσωπικό, πηγαίνουμε σε ταβέρνα και εκεί δεν χρειάζεται να επιλέξεις τι φαγητό θα φας, το φαγητό έρχεται μόνο του σε εσένα. Το αγαπώ αυτό.
Θέλω πολύ να μάθω για τις πιο αστείες στιγμές σας στο Master Chef.
Αχ Θεέ μου, είναι τόσες πολλές. Στην Ιταλία είμαστε τρεις κριτές. Εγώ, ο Antonino Cannavacciuolo, ένας τύπος δύο μέτρα και 24 160 κιλά, ένας τεράστιος τύπος και είναι και ο μικροσκοπικός Bruno Barbieri, ο σεφ με τα 7 αστέρια Michelin, είναι σαν μικροσκοπική κουκίδα και εγώ είμαι στη μέση τους. Έχουμε δημιουργήσει μεταξύ μας μια υπέροχη συνεργασία και η ομάδα είναι πολύ μεγάλη, έτσι προσπαθούμε να κάνουμε την κάθε μέρα μας διασκεδαστική. Κάποιοι συμμετέχοντες προετοιμάζουν το φαγητό που θα μας παρουσιάσουν από πριν και στην διαδικασία που κάνουμε την επιλογή υπάρχουν κάποιες απίστευτες στιγμές. Κάποιοι άνθρωποι ετοιμάζουν κάποια πιάτα που λες ‘’όχι εσύ να πας να τα δοκιμάσεις, εγώ δεν πρόκειται να το δοκιμάσω’’. Παλαιότερα ο κόσμος έφερνε έτοιμο το φαγητό για να τα δοκιμάσουμε από το σπίτι του και μαγείρευε μπροστά από εμάς για 10 λεπτά μόνο, αλλά έτυχε αρκετές φορές να δηλητηριαστούμε και έτσι αποφασίσαμε ότι πλέον έρχεσαι εδώ, υπάρχει το μαγαζί στο στούντιο, ψωνίζεις και μαγειρεύεις.
Σε μια παλαιότερη συνέντευξη σας δηλώσατε πως νιώθετε περισσότερο Βρετανός παρά Ιταλός.
Περισσότερο Λονδρέζος παρά Ιταλός, Βρετανός είναι πολύ μεγάλη λέξη. Αυτό γιατί έζησα περισσότερα χρόνια στην Αγγλία από ότι στην Ιταλία. Γιατί έχω να δουλέψω στην Ιταλία εδώ και 30 χρόνια. Τελευταία φορά που δούλεψα εκεί ήμουν 20 ετών. Έπειτα μετακόμισα στην Ελβετία και από τότε δεν επέστρεψα ποτέ. Αγάπησα την ιδέα του Λονδίνου, όπου όλοι οι άνθρωποι έρχονται μαζί σε ένα μέρος και φέρνουν το καλύτερο που έχουν και το αναμειγνύουν για να δουν τι θα βγει. Αυτό ήταν έμπνευση για εμένα στο ξεκίνημα της καριέρας μου. Είσαι καλός, ανεβαίνεις, δεν είσαι καλός, βγαίνεις εκτός. Οπότε με αυτόν τον τρόπο, νιώθω πιο Άγγλος.
