Είναι ένα πολύ γλυκό και καλοσυνάτο πλάσμα. Μια θαρραλέα καρδιά γεμάτη εμπιστοσύνη και με το κουράγιο σύμμαχο σε κάθε της εμπειρία. Πίσω όμως από το χαμόγελό της, κρύβει πάντα μια θλίψη. Κουβαλάει από τότε που ήταν 15 ετών ένα απίστευτο βάρος που της “τρώει” το σώμα και τη ψυχή. Υπέφερε από τρομακτικούς εφιάλτες…
Το 1992, όταν ήταν 15 ετών, έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού.
Η συμπατριώτισσά μας Εμμανουέλα Αντωνιάδου από την Λεμεσό, αναφέρει στο ant1lıve:
«Στην πιο όμορφη ηλικία που αρχίζει ένα κοριτσάκι να γίνεται γυναίκα, τέσσερις άντρες μου “έκοψαν” την χαρά, μου “έκαψαν” την αθώα μου ψυχή, μου διέλυσαν τη ζωή. Σε ηλικία 15 ετών έπεσα θύμα ομαδικού βιασμού. Απο τότε κουβαλάω μεγάλο πόνο στη ψυχή μου και δεν θέλω να υποφέρει καμία άλλη κοπέλα.
Θυμάμαι όταν έκανα την καταγγελία…
Ο αστυνομικός με ρώτησε: «Μήπως εσύ τους προκάλεσες;». Κανένας δεν τιμωρήθηκε…
Ξέρω καλά πως αισθάνονται όλες εκείνες οι κοπέλες που βρήκαν το θάρρος να βγουν και να μιλήσουν δημόσια για όλα όσα έχουν βιώσει. Ξέρω ότι ο δρόμος μπροστά τους είναι ακόμα μακρύς… Υπάρχουν πολλά ταμπού πάνω στο θέμα και πολλές κοπέλες επιλέγουν ακόμα να υποφέρουν σιωπηλά, καθώς φοβούνται να μιλήσουν. Ο αριθμός των καταγγελιών είναι ακόμα μικρός…
Φοβούνται πως αν μιλήσουν, αν αντιδράσουν, αν υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή και κάποια άλλη γυναίκα που είναι θύμα βίας, τα πράγματα θα είναι χειρότερα γι’ αυτές.
Οι απειλές του θύτη προς το θύμα είναι η βασική μέθοδος με την οποία χειραγωγείται το θύμα και εγκλωβίζεται στον κύκλο της βίας. Και τις περισσότερες φορές συνεχίζει να ζει στο ίδιο δηλητηριασμένο περιβάλλον που συνήθως είναι το εργασιακό περιβάλλον. Μέσα της να πεθαίνει κάθε μέρα, κάθε στιγμή και να μην μπορεί να λυτρωθεί…
Τόσα χρόνια κανείς δεν νοιαζόταν…
Θα μου πείτε όλα αυτά τα ξέρετε, τι κάνετε όμως σαν πολιτεία; Τώρα έπρεπε να βγει μια επώνυμη κοπέλα να το καταγγείλει για να ταρακουνηθείτε; Ξαφνικά να βγάλετε όλες εκείνες τις ξεχασμένες για εσάς υποθέσεις και να θέλετε τώρα να δοθεί δικαιοσύνη; Ξεχνάτε όμως το κακό που φώλιασε πια σε εκείνο το σώμα… σε εκείνη τη ψυχή…
Μην σωπαίνεις άλλο, φτάνει! Τέλος στη σιωπή που δίνει το δικαίωμα σε όλους αυτούς εκεί έξω να συνεχίζουν ανενόχλητοι. Είμαι δίπλα σε όλες αυτές τις κοπέλες, έμπρακτα πια… αφού βρήκα το θάρρος και βγήκα επώνυμα να φωνάξω και εγώ με τη σειρά μου «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΝΕΣΕΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΑΛΛΗ ΚΟΠΕΛΑ».
