Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε ο καταξιωμένος καλλιτέχνης Γιώργος Κωνσταντίνου στο ant1live. Αναφέρθηκε στην παράσταση «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη που ετοιμάζεται για περιοδεία στην Κύπρο ενώ μεταξύ άλλων μας αποκάλυψε τι έχει απαγορεύσει στον εαυτό του να πει έστω και για μια φορά.
- Μιλήστε μας λίγο για την «Ηλέκτρα» που θα δούμε στην Κύπρο και πώς την έχει υποδεχτεί ο κόσμος μέσα από την περιοδεία σας;
Η Ηλέκτρα, ήταν η μεγάλη επιτυχία του καλοκαιριού. Περιοδεύσαμε σε όλη την Ελλάδα. Διαπιστώσαμε με μεγάλη χαρά, ότι υπάρχει ένα μεγάλο κοινό, που αρέσκεται στην αρχαία τραγωδία και την παρακολουθεί καθηλωμένο μέχρι το τέλος της. Δύσκολο για την εποχή μας, όπως έχει εκμαυλιστεί ο κόσμος από ευτελή θεάματα. Ήταν μεγάλη νίκη και μεγάλη χαρά αυτή η διαπίστωση. Φυσικά πρέπει να εξάρω την δημιουργική συμβολή του σκηνοθέτη Γ. Λύρα όπως και των πρωταγωνιστών, τη Μαρία Κίτσου, τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο, το Νίκο Λεκάκη, την Ιωάννα Μαυρέα και όλους τους συντελεστές που πραγματικά έδωσαν τη ψυχή τους.
- Τι είναι αυτό που θα αφήσει στον θεατή η παράσταση;
Οι θεατές έδειχναν ενθουσιασμένοι και αυτό φαινόταν στο τέλος, όπως μας υποδέχονταν στην υπόκλιση. Πιστεύω ότι αυτή η παράσταση θα μείνει στις μνήμες τους. Το τι θα μείνει στο σκεπτικό τους, δε μπορώ να το ξέρω. Είναι μια ιστορία που συγκλονίζει με την αδικία που ζητάει εκδίκηση και τελειώνει με την κάθαρση. Όλα πραγματικά και ανθρώπινα.
- Είστε 67 χρόνια στον χώρο της υποκριτικής και διατηρείτε την ίδια ενέργεια σε κάθε σας δουλειά σαν να μη πέρασε μια μέρα από τότε που αρχίσατε. Πως το έχετε επιτύχει αυτό;
Ίσως υπάρχω ακόμα, γιατί η τέχνη μου μού δίνει ενέργεια. Όταν ξεκίνησα το μεγάλο δρόμο, απαγόρεψα στον εαυτό μου να πει έστω και μια φορά δεν μπορώ. Πολλοί με ρωτάνε και απαντώ, αν έχεις τη δύναμη να αποβάλλεις από το μυαλό σου τη ερώτηση, μα μπορώ; Τότε θα υπάρχεις μέχρι τη τελευταία στιγμή της ζωής σου. Θα πω κάτι που αντιστοιχεί και σε μένα και το είπε ο Κλιντ Ίστγουντ, μεγαλύτερος μου και όλος ζωντάνια. «Δεν άφησα ποτέ το γέρο, να μπει μέσα μου». Σοφός λόγος.
- Τι κρατάτε από την πορεία όλων αυτών των χρόνων; Υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε;
Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σαν εξπρές. Αποφεύγω να κοιτάξω από το παράθυρο, είμαι σίγουρος θα ζαλιστώ. Έχω ζήσει τόσα πολλά. Όμως κοιτάω μπροστά, σ’ αυτά που υπολείπονται να έρθουν. Τουλάχιστον στο λειτούργημα μου, γιατί έτσι θεωρώ τη δουλειά μου, δεν θα άλλαζα τίποτα.
- Υπάρχει κάποιος ρόλος ή ένα έργο που θα θέλατε να παίξετε και δεν έχει συμβεί;
Ναι, υπάρχουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αλλά καθησυχάζω τον εαυτό μου λέγοντας του, ότι ποτέ δεν είναι αργά. Άλλωστε στην ηλικία μου, που θα βρισκόταν καλύτερος ερμηνευτής να παίξει ΛΗΡ, η ΕΜΠΟΡΟ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ, ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, ακόμα και το ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ. Έχω ελπίδες, που λένε, έτσι;
«Δεν άφησα ποτέ το γέρο, να μπει μέσα μου».
- Υπάρχει κάποια συμβουλή που σας έχουν δώσει νεότερος και θα θέλατε να την επικοινωνήσετε και εσείς στους νέους σήμερα;
Πάντα στις συνεντεύξεις μου μιλάω στους νέους με πραγματική αγάπη. Αυτό που επιλέξανε δεν είναι επάγγελμα όπως ανέφερα, είναι λειτούργημα. Η υποκριτική είναι μυσταγωγία, πίστη. Πρέπει να πιστέψεις σ αυτή, να δώσεις ψυχή, να νοιώσεις συναίσθημα αγάπη. Να δώσεις μάχη και να την κερδίσεις. Όμως χρειάζεσαι και όπλα. Μόρφωση, διάβασμα, μελέτη, αφοσίωση. Ο αγώνας είναι δύσκολος. Οι σειρήνες καραδοκούν σαγηνευτικές. Η τηλεόραση, οι ταινίες, εφήμερα πράγματα που δεν χτίζουν θεμέλια. Μη παρασυρθείς από την εφήμερη δόξα. Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Στην άκρη του σε περιμένει η απογοήτευση και η λησμονιά. Χτίσε το δικό σου κόσμο και μπες στο κουκούλι του να νοιώσεις το μεγαλείο που λέγεται θέατρο. Αυτό θα είναι το θεμέλιο της ζωής σου.
