Οι γιαγιάδες και οι παππούδες , τώρα πιο πολύ χρειάζονται συμπαράσταση. Οι πανδημία τους “διέλυσε” τη ψυχή. Μας μεγάλωσαν και μας ανάθρεψαν. Ας μην τους ξεχνάμε…
Μια φορά κι΄ένα καιρό…
Ήτανε ένας παππούς και μια γιαγιά που λάτρευαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τα φρόντιζαν και κάθε απόγευμα, η γιαγιά τους έλεγε απο ένα παραμύθι ενώ ο παππούς μια ιστορία από τα νιάτα του. Όταν πέρασαν τα χρόνια και η γιαγιά και ο παππούς δεν μπορούσαν πια να φροντίζουν ούτε τον εαυτό τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που εργαζόντουσαν και δεν είχαν χρόνο να τους φροντίσουν, ούτε καν να τους επισκεφτούν, η γιαγιά και ο παππούς έκλαιγαν και η ψυχή τους γέμιζε με πόνο και απογοήτευση. Κάθε μέρα στεκόντουσαν μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς και έλεγαν «Από τότε που γίναμε γονείς, δεν πέρασε ούτε μια στιγμή που να μην σκεφτούμε τα παιδιά μας, να μην ανησυχούμε γι΄αυτά, εκείνα όμως μας ξέχασαν…»
Η Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία», υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990 για να τιμήσει τους ηλικιωμένους αλλά και για να επισημάνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Η μέρα αυτή έχει επίσης στόχο να αναγνωρίσει τη συμβολή των ηλικιωμένων στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη μέσω της συνεχούς και πολυδιάστατης συνεισφοράς τους στην κοινωνία.
«Το σώμα αδυνατεί, οι μύες ατροφούν, οι αισθήσεις εκπίπτουν, χρόνιες παθήσεις και ο σωματικός πόνος εδραιώνονται ως νέα πραγματικότητα. Είμαι πια ανήμπορος να αυτοεξυπηρετηθώ, έχασα την ανεξαρτησία και αυτονομία μου. Τώρα είναι που σε χρειάζομαι, μην με ξεχνάς σε παρακαλώ…»
Ο κύριος Δημήτρης Βέτσικας, Διευθυντής στη Στέγη Ηλικιωμένων Αυγόρου, μιλά στο Ant1lıve για τους ηλικιωμένους σε στέγες και τα συναισθήματά τους.
«Οι ηλικιωμένοι μας, εκτός από το ψυχολογικό βάρος της απομάκρυνσης από το οικογενειακό τους περιβάλλον, για όσους συγκατοικούν με τα παιδιά τους ή με το σύντροφο τους ή ακόμα και της αποχώρησης από τον οικείο χώρο του σπιτιού τους, έχουν να διαχειριστούν μια σειρά από καταστάσεις που τους προκαλούν άγχος και αρνητικά συναισθήματα.
Καταστάσεις όπως η συγκατοίκηση με ανθρώπους άγνωστους σε αυτούς, η προσπάθεια προσαρμογής στον νέο χώρο, στις νέες συνθήκες διαβίωσης, η συνδιαλλαγή και η πλήρης εξάρτηση για μερικούς από αυτούς, από τα μέλη του προσωπικού.
Ταυτόχρονα, έχουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα υγείας τους , τον φόβο του θανάτου, που νοιώθουν ότι πλησιάζει, και να διαχειριστούν τα συναισθήματα που φυσιολογικά νοιώθει κάθε άτομο που βρίσκεται στην Τρίτη Ηλικία.
Τα δικά μας συναισθήματα, ως εργαζόμενοι σε Στέγη Ηλικιωμένων
Είναι αποτέλεσμα και της καθημερινής επαφής μας με τους ηλικιωμένους αλλά ταυτόχρονα επηρεάζονται από παράγοντες όπως η εκπαίδευση μας, η ψυχολογική στήριξη που έχουμε ή δεν έχουμε, οι συνθήκες εργασίας, οι διαπροσωπικές μας σχέσεις με το προσωπικό και τους ηλικιωμένους, οι συνθήκες που επικρατούν στον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο.
Απογοήτευση, άγχος, αγωνία, θυμός, διαχείριση καταστάσεων που αφορούν το θάνατο ηλικιωμένων, τα θέματα υγείας τους, τη διανοητική ή συναισθηματική τους κατάσταση αλλά και χαρά, ικανοποίηση, συγκίνηση, θετικά συναισθήματα, που δημιουργούνται από την καθημερινή επαφή με τους ηλικιωμένους. Ένα χαμόγελο, ένα ευχαριστώ, μια ευχή που βγαίνει από τη καρδιά του γέροντα ή της γερόντισσας, είναι ικανά να σου φτιάξουν την μέρα, να σε κάνουν να ξεχάσεις τα καθημερινά σου προβλήματα και να συνειδητοποιήσεις ότι κάνεις καλά τη δουλειά σου, να νοιώσεις περήφανος για το λειτούργημα που επιτελείς».
