Η ιστορία ενός μικρού ήρωα από την Ξυλοφάγου που βίωσε φρικτές καταστάσεις
Οι δοκιμασίες ήταν πολύ οδυνηρές για να μπορέσει να αντέξει ένα τόσο μικρό πλασματάκι. Κι όμως, μέσα από τις καθημερινές του μάχες, τους αφόρητους πόνους, την τόση ψυχολογική ταλαιπωρία, χαμογελούσε και έδινε δύναμη σε όλους.
Οι εφιάλτες άρχισαν από τότε που ήταν δυο ετών, τον ταλαιπώρησαν αφάνταστα καθώς και όλα όσα ακολούθησαν μέχρι τα δεκατέσσερα του χρόνια. Ο Άγγελος βίωσε φρικτές καταστάσεις που ούτε να φανταστεί κανείς δεν μπορεί.
Οι γονείς του, Γιώτα και Αντώνης Θεοφάνους από την Ξυλοφάγου αναφέρουν στο Ant1Lıve:
«Ο Άγγελος γεννήθηκε την 1η Ιουλίου του 1988 και έχει δυο αδελφές. Ο ερχομός του έκανε ακόμα πιο όμορφη τη ζωή μας. Κάθε φορά που τον κοιτούσαμε, συμφωνούσαμε όλοι ότι το όνομα Άγγελος, ήταν το καλύτερο όνομα που θα μπορούσαμε να του δώσουμε, του πήγαινε πολύ.
Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, αν και ο Άγγελος συχνά υπέφερε από παιδικές αρρώστιες και πάντα με υψηλό πυρετό. Όταν έφτασε στην ηλικία των 2 ετών, τότε όλα άλλαξαν…
Ο γιός μας άρχισε να παρουσιάζει αστάθεια στο περπάτημα και υπέφερε από συχνές λοιμώξεις. Ο γιατρός που τον είδε τότε, δεν κατάλαβε το πρόβλημα του. Όταν έγινε 4 ετών, ένας γιατρός από το Μακάρειο Νοσοκομείο, διέγνωσε ότι ο Άγγελος έπασχε από μια πολύ σπάνια εκφυλιστική ασθένεια. Το σύνδρομο Ataxia-Telangiectasia. Σε αυτό το συμπέρασμα, κατέληξαν αφού πρώτα στάλθηκαν αναλύσεις αίματος σε ειδικό χημείο στην Αγγλία. Πήγαμε όμως και στην Αγγλία. Επισκεφθήκαμε ένα ιατρικό ερευνητικό κέντρο και μάθαμε περισσότερα σχετικά με τις διάφορες έρευνες που γίνονται για τη δύσκολη και σπάνια αυτή ασθένεια. Επρόκειτο για τη χειρότερη ασθένεια που ακούσαμε μέχρι τότε στη ζωή μας…
Η ασθένεια επηρεάζει το νευρολογικό σύστημα δημιουργώντας αστάθεια στο περπάτημα τόσο στο αρχικό στάδιο όσο και μετέπειτα. Οι ασθενείς, έχουν εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα με αποτέλεσμα, να υποφέρουν από συχνές χρόνιες λοιμώξεις – κυρίως των πνευμόνων- και μεγάλη πιθανότητα για όλες τις σοβαρές ασθένειες όπως ο καρκίνος. Επίσης, αντιμετωπίζουν δυσκολία με το συντονισμό του κεφαλιού και την κίνηση των ματιών. Αυτά δεν είναι εμφανής σε νηπιακό στάδιο και μπορεί να εμφανίζονται για πρώτη φορά στην ηλικία των 5 με 8 ετών.
Αυτή ήταν η νέα μας πραγματικότητα…
Ο αγώνας μας με το Υπουργείο Υγείας αλλά και γενικά με το σύστημα, ήταν απίστευτα ψυχοφθόρος. Παλέψαμε πάρα πολύ ελπίζοντας ότι θα βρούμε τρόπο να σώσουμε τον Άγγελο και φυσικά κάθε παιδί που ζει αυτόν τον τρομακτικό εφιάλτη.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή, ήρθαμε σε επαφή με το Σύνδεσμο Ατόμων με Σύνδρομο Αταξία της Αγγλίας. Μας βοήθησαν αρκετά αλλά και μας στήριζαν. Το ίδιο συνέβη και με τους γιατρούς εκεί αλλά και στη Κύπρο.
Μας ήταν αδύνατο να δεχτούμε το γεγονός ότι, ένα τόσο μικρό παιδάκι ερχόταν καθημερινά αντιμέτωπο με τόσα προβλήματα, με τόσους σωματικούς αλλά και ψυχικούς πόνους.
Ο Άγγελος όμως…
Προσπαθούσε και πάλευε για να μπορεί να δίνει θάρρος και κουράγιο σε εμάς και στις αδελφές του. Τις περισσότερες μέρες της ζωής του, ήταν σε κάποιο νοσοκομείο. Μέχρι να ολοκληρωθεί μια θεραπεία άρχιζε η άλλη χωρίς πότε να μπορεί να ηρεμίσει. Η βρογχοπνευμονία τον ταλαιπωρούσε πολύ συχνά μα όταν διαγνώστηκε με καρκίνο, τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα. Οι χημειοθεραπείες του προκάλεσαν πολλές παρενέργειες και προβλήματα.
Το αγόρι μας, μετά από μεγάλους αγώνες και ένα εντελώς αδύνατο ανοσοποιητικό σύστημα, κατάφερε να ξεπεράσει τον καρκίνο και ήταν πραγματικά από θαύμα!
Το γεγονός ότι, μετά τις χημειοθεραπείες έμεινε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, τον πονούσε πολύ και τον άλλαξε. Δεν ήθελε να τον βλέπει ο κόσμος και κλείστηκε στον εαυτό του. Ήθελε κοντά του μόνο την οικογένεια και τους φίλους του. Δεν ήθελε να τον λυπούνται.
Σε ηλικία 10 ετών, οι λοιμώξεις του αναπνευστικού και ουροποιητικού έγιναν πιο συχνές με αποτέλεσμα να υποφέρει αλλά και να αδυνατίσει ακόμα περισσότερο. Σε ηλικία 14 ετών, άρχισαν και οι αιματουρίες, έχανε συχνά αρκετό αίμα. Η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη και χρειάστηκε να μεταβούμε στο εξωτερικό λόγω της σπάνιας επιπλοκής της νόσου.
Μετά από αρκετά χειρουργεία και θεραπείες – τα περισσότερα ήταν καθαρά πειραματικά καθώς οι γιατρό δεν γνώριζαν αν ήταν τα σωστά- έγινε καλά. Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, πάλι από θαύμα, ο Άγγελος θεραπεύτηκε. Οι γιατροί μας είχαν πει ότι ο γιός μας, ήταν το δεύτερο παιδάκι παγκόσμια που πάθαινε κάτι τέτοιο και μάλιστα το πρώτο σε τόσο μεγάλο βαθμό.
Η χαρά μας κράτησε μόνο μέχρι τις 26 Μαΐου του 2004 που χρειάστηκε να νοσηλευτεί ξανά λόγο σοβαρής λοίμωξης των πνευμόνων. Μπήκε στην εντατική μονάδα και για 8 μέρες ήταν σε καταστολή.
Στις 23 Ιουνίου…
Του είπε ο πατέρας του: «Γιε μου θέλεις να πάμε στο σπίτι μας;» ο Άγγελος για πρώτη φορά, του είπε όχι. Ήθελε μόνο να του κρατάμε το χέρι και να του διαβάζουμε παραμύθια. Το βράδυ της ίδιας μέρας, συγκριμένα στις 7.35, ο γιός μας έκλεισε για πάντα τα μάτια…»
Η οικογένεια του Άγγελου δεν σταμάτησε να γιορτάζει τα γενέθλιά του αλλά… με έναν διαφορετικό τρόπο τώρα πια.
«Θέλουμε να βοηθήσουμε ώστε το κάθε παιδί να έχει τη θεραπεία του. Κανένα παιδί δεν πρέπει να υποφέρει τόσο. Έτσι, κάθε 1η Ιουλίου που ο Άγγελος γιορτάζει τα γενέθλια του στον ουρανό πια, εμείς αποφασίσαμε να διοργανώνουμε μια γιορτή αγάπης. Θέλουμε να προσφέρουμε γέλιο και χαρά σε άλλους μικρούς Αγγέλους της ζωής που βρίσκονται στη γη και έχουν μεγάλη ανάγκη. Τα έσοδα της γιορτής δίνονται στον σύνδεσμο «Ηλιαχτίδα Ζωής» στη Λάρνακα.»
