Υπάρχουν άνθρωποι που οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο, βιώσιμο και λειτουργικό για όλους. Άνθρωποι που η ζωή δεν τους χαρίστηκε αλλά έβαλαν στόχο να αλλάξουν τις συνθήκες όχι μόνο της δικής τους ζωής αλλά και των άλλων. Άνθρωποι που μας θυμίζουν ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά, φιλότιμο, καλοσύνη, ενσυναίσθηση και όρεξη για θετικές αλλαγές. Αυτοί που με τις δικές τους πινελιές κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Ένας από αυτούς είναι και ο Barasa Daniel με καταγωγή από την Ουγκάντα που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στην Κύπρο για σπουδές. Ένας φοιτητής που δεν σταματά να προσφέρει στην κοινότητα και της Κύπρου αλλά και της δικής του πατρίδας κερδίζοντας επάξια το βραβείο ήθους από το ΤΕΠΑΚ.
Ο νεαρός Daniel περιγράφει στο ant1live την δύσκολη ζωή στην Ουγκάντα, μιλά για την απόφαση του να έρθει στην Κύπρο και το όραμα του να κάνει τον κόσμο ένα μέρος καλύτερο για όλους.
Η ζωή στην Ουγκάντα και η απόφαση να έρθει στην Κύπρο
Το μεγάλο ταξίδι από την Ουγκάντα στην Κύπρο ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια, όταν ο Daniel πήρε την απόφαση να έρθει στο νησί μας για να σπουδάσει και να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα. Για την Κύπρο έμαθε μέσω της εκκλησίας και του πατέρα Αντώνιου που επισκεπτόταν το σχολείο του στην Ουγκάντα.
«Στην Ουγκάντα έχουμε ορθόδοξες εκκλησίες, ο πατέρας Αντώνιος αλλά και αρκετοί Κύπριοι έρχονταν στην Ουγκάντα για να μας βοηθούν, από εκεί έμαθα για την Κύπρο. Όταν τελείωσα το σχολείο μου τηλεφώνησε ο πατέρας Αντώνιος μου είπε πήγες καλά στις εξετάσεις θα ήθελες να πας στο εξωτερικό να σπουδάσεις;», επισήμανε ο Daniel.
Μετά τις απαραίτητες διαδικασίες ο Daniel εξασφάλισε θέση στο Τμήμα Γεωπονικών Σπουδών και Βιοτεχνίας του ΤΕΠΑΚ, και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του για το νησί μας.
Η ζωή στην Ουγκάντα όπως περιγράφει, δεν ήταν εύκολη. Γεννήθηκε σε ένα χωριό όπου πολλά παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο και έμεναν στο σπίτι. Το δημοτικό στο οποίο φοιτούσε ήταν μακριά από το χωριό του και κάθε μέρα έτρεχε 10 χιλιόμετρα για να παρακολουθήσει τα μαθήματά του. Πριν το σχολείο πήγαιναν στο περιβόλι και βοηθούσαν τους γονείς τους. «Πάντα το πρωί πριν το σχολείο πηγαίναμε στο περβόλι για να μαζέψουμε χόρτα και φρούτα. Τρέχαμε μετά για να φτάσουμε στο σχολείο. Στη μια το μεσημέρι γυρίζαμε πίσω στο σπίτι για φαγητό μετά ξανά στο σχολείο και γυρίζαμε το βράδυ πίσω στο σπίτι».
Η φτώχια και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, ανάγκασαν τον Ντανιέλ σε ηλικία 14 χρονών να φύγει από το σπίτι του για να δουλέψει και να μπορεί να προσφέρει οικονομικά στο σπίτι.
«Ήρθα να μάθω για να βοηθήσω την κοινότητά μου»
Οι δυσκολίες που συνάντησε ο Daniel στη ζωή του έγιναν μαθήματα και στοίχημα για θετικές αλλαγές. «Στο χωριό μου έχουμε πολλά προβλήματα ένα από αυτά έχει να κάνει με την συντήρηση τροφίμων, δεν έχουμε τα κατάλληλα μέσα ώστε να τα συντηρούμε και να τα διατηρούμε, την μια εποχή μπορεί να έχουμε πολλά φαγητά και την άλλη μπορεί να μην έχουμε», σημειώνει ο Daniel. Μας εξηγεί πως επέλεξε να ασχοληθεί με ένα τομέα που θα μπορούσε να βοηθήσει την κοινότητα του να λύσει καθημερινά προβλήματα και να φέρει την αλλαγή.
Έβαλε στοίχημα να αλλάξει τις συνθήκες ζωής τους, να μάθει τις τεχνικές με τις οποίες συντηρούνται αλλά και επεξεργάζονται τα τρόφιμα, με στόχο κανείς ποτέ να μην μείνει χωρίς φαγητό. «Ήρθα εδώ για να μάθω, όταν τα μάθω θα τα εφαρμόσω στη χώρα μου» μας λέει με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και με τα μάτια του να λάμπουν.
«Να είστε ευχαριστημένοι, δεν ξέρετε πως είναι η ζωή αλλού»
Παρόλες τις δυσκολίες που συνάντησε o Daniel δεν τα έβαλε ποτέ κάτω, με το χαμόγελο στα χείλη υπενθυμίζει στον κόσμο πως υπάρχει ακόμα ελπίδα και οι καλύτερες μέρες θα έρθουν εάν αποφασίσουμε να αλλάξουμε όσα δεν μας αρέσουν. «Το σημαντικό είναι ότι οι άνθρωποι στην Ουγκάντα είναι ευχαριστημένοι με αυτά που έχουν, είναι πάντα χαρούμενοι και θετικοί», λέει ο Ντανιέλ τονίζοντας ότι πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε, «δεν ξέρετε πως είναι η ζωή αλλού», ήταν το μήνυμα του.
Η ζωή στην Κύπρο και οι εθελοντικές πρωτοβουλίες του Daniel
Όπως εξομολογήθηκε ο Daniel τον πρώτο καιρό στην Κύπρο όλα ήταν δύσκολα, το γεγονός ότι ήρθε στο νησί μόνος, και ήταν μακριά από τα αγαπημένα του άτομα σε συνδυασμό με την διαφορετική γλώσσα, κουλτούρα και νοοτροπία έκαναν την κατάσταση ακόμα δυσκολότερη. Ο Daniel όμως επικεντρώθηκε στους στόχους και τα όνειρα που τον έφεραν εδώ, έμαθε ελληνικά και δεν τα παράτησε. «Είπα στον εαυτό μου Daniel αν θέλεις να φέρεις θετικές αλλαγές στην κοινότητα σου τότε πρέπει επικεντρωθείς στα θετικά και έτσι έκανα».
Ένα από τα αρνητικά που συνάντησε στην Κύπρο είναι ότι αρκετές φορές ήρθε αντιμέτωπος με ρατσιστικά σχόλια και συμπεριφορές, τα οποία όπως τόνισε δεν αφήνει να τον επηρεάσουν αφού τα αντιμετωπίζει πλέον με χιούμορ και θετικότητα. «Και εμείς είμαστε άνθρωποι, προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο χρησιμοποιώντας τη θετικότητα».
«Για να είμαι χαρούμενος θέλω να μοιράζομαι την αγάπη»
Το πάθος του Daniel για το τρέξιμο αποτέλεσε την έμπνευση για δημιουργία ομάδων τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ουγκάντα, όπου συνδυάζουν τον αθλητισμό με εθελοντικές και φιλανθρωπικές πράξεις που έχουν όφελος στην κοινωνία.
«Έχω πάθος με το τρέξιμο και σκεφτόμουν πως μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό τον ζήλο για το τρέξιμο σε συνδυασμό με το να βοηθώ άλλους ανθρώπους και να φέρω θετικές αλλαγές. Έτσι δημιουργήσαμε το «running – fluent initiative», είπε ο Ντανιέλ.
Το «running – fluent initiative» είναι μια εθελοντική πρωτοβουλία νέων ανθρώπων. Συμμετέχουν σε μαραθώνιους και τρέχουν για φιλανθρωπικό σκοπό, οργανώνουν εκστρατείες καθαριότητας, ασχολούνται με την προστασία της φύσης και άλλες φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
«Για να είμαι χαρούμενος θέλω να μοιράζομαι την αγάπη που όλα αυτά τα χρόνια πήρα από την οικογένεια μου, το πανεπιστήμιο μου και τον πατέρα Αντώνιο για αυτό θέλω να προσφέρω όσο μπορώ, αυτό με γεμίζει αγάπη και ευχαρίστηση».
Σημειώνεται ότι o Daniel πήρε το βραβείο Ήθους στο Τεχνολογικό Πανεπιστημίο Κύπρου για την ενεργό δράση του στα κοινά. Κληθείς να σχολιάσει το γεγονός ο Ντανιέλ επισήμανε ότι «νιώθω ευγνώμων που το πανεπιστήμιο μου με επέλεξε, ο πρύτανης προσπάθησε να δείξει στον κόσμο πως ο καθένας μπορεί να φέρει την αλλαγή ανεξάρτητα από το ποιος είναι από που έρχεται και ποιες δυσκολίες κουβαλά».
«Daniel θα μας φέρεις σύννεφα από τον ουρανό;»
Ο Daniel μοιράστηκε μαζί μας μια ιστορία, πριν φύγει από την Ουγκάντα για σπουδές, ένας από τους φίλους του που πήγαν να τον αποχαιρετήσουν του είχε πει «Ντανιέλ όταν μπεις στο αεροπλάνο θα μας φέρεις σύννεφα από τον ουρανό;».
Ο Daniel όπως ανέφερε άρχισε να ερμηνεύει διαφορετικά αυτή την δήλωση και σκέφτηκε ότι τα σύννεφα είναι η θετική αλλαγή, η ελπίδα και οι ευκαιρίες, η ανάπτυξη της κοινότητας του αλλά και η υποστήριξη των ονείρων των παιδιών, έτσι δημιούργησε το σωματείο δρομέων «ευ ζην Ουγκάντας». Ο Daniel έγινε η φωνή των συμπατριωτών του, και το σωματείο έχει στόχο «να φέρει τους νέους κοντά να δώσει ελπίδα για εξέλιξη και ένα καλύτερο αύριο, για να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τις δεξιότητες τους για να φέρουν θετικές αλλαγές τόσο για τους ίδιους όσο και για την κοινότητα τους» .
Τα όνειρα και οι στόχοι του Daniel
«Έχω όνειρα να κάνω την Ουγκάντα μια κοινότητα βιώσιμη και λειτουργική, θέλω να βοηθήσω όσο μπορώ τα άτομα της κοινότητας μου, θέλω να δώσω στα παιδιά ευκαιρίες να εξελιχθούν, θέλω να τους δώσω ελπίδα για καλύτερες μέρες για να έχουμε ένα καλύτερο και βιώσιμο κόσμο παντού, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Αφρική και στο χωριό μου».
Ο Daniel επισημαίνει πως αν και γνωρίζει ότι στην Κύπρο έχει περισσότερες ευκαιρίες για ανέλιξη δεν θέλει να ζήσει εδώ μόνιμα. Όταν ολοκληρώσει τις σπουδές του θέλει να επιστρέψει πίσω στην χώρα του γεμάτος με τις γνώσεις που απέκτησε εδώ και να αλλάξει προς το καλύτερο τις ζωές των ανθρώπων. Να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορεί την κοινότητα του.
«Θέλω να πάω πίσω στην χώρα μου για να βοηθήσω τους συμπατριώτες μου με όσα βλέπω και μαθαίνω εδώ, θέλω να δημιουργήσω δουλειές, να εφαρμόσω τις ιδέες και γνώσεις, θέλω να αλλάξω την γνώμη που έχουν πολλοί άνθρωποι εδώ στην Κύπρο για τους ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα κάνοντας θετικά πράγματα», είπε καταλήγοντας ο Daniel.
