«Θα ανταμωθούμε στον Παράδεισο παλικάρι μου, καλέ μου Μάριε!»
Δεν είναι καθόλου εύκολο να θες να γράψεις, να θες να μιλήσεις για κάποιον που έφυγε τόσο νωρίς... που ήταν μόλις 20 ετών…
Ήταν ένα πολύ ευγενικό, καλοπροαίρετο, δεκτικό και ψυχικά γενναιόδωρο αγόρι. Η φύση το είχε προικίσει με αδιόρατη μαγνητική ακτινοβολία και ευαίσθητη καρδιά ώστε να κερδίζει και να δίνει την αγάπη του σε όλους όσους βρίσκονταν γύρω του. Βιάστηκε όμως να φύγει…
Η μητέρα του Μάριου Δημητρίου από τα Λιβάδια Λάρνακας, μιλά για όλα τα συνταρακτικά γεγονότα που συνέβησαν πριν και μετά το θάνατό του.
Η κυρία Άντρη Δημητρίου αναφέρει στο Ant1Live:
«Γεννήθηκα στις 30/11/1961 στην Αμμόχωστο. Τα τελευταία 20 χρόνια ζω με την οικογένεια μου στα Λιβάδια Λάρνακας. Στη ζωή μου δυστυχώς μπήκε από νωρίς ο θάνατος…
Έχασα τον πατέρα μου σε τροχαίο όταν ήμουν 9 ετών. Ήτανε Κυριακή, 25/10/1970 και ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Ο πατέρας μου θα γινόταν νονός, βάφτισε ένα μωράκι. Το βράδυ, όταν τελείωσε η διασκέδαση, ξεκινήσαμε για το σπίτι μας. Καθώς πηγαίναμε, ακούσαμε ένα αλλόκοτο θόρυβο από το αυτοκίνητο. Είχε πιαστεί στον τροχό ένα μεγάλο κλαρί. Ο πατέρας μου, που οδηγούσε το αυτοκίνητο, σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και κατέβηκε να το βγάλει. Εκείνη τη στιγμή περνούσε ένα φορτηγό...
Ο οδηγός δεν μας είδε και πέρασε από πάνω μας. Ο πατέρας μου πέθανε ακαριαία μπροστά στα μάτια μας και το αυτοκίνητο έλιωσε. Η αδελφή μου και η μητέρα μου χτύπησαν στο κεφάλι ενώ εγώ χτύπησα σε ολόκληρο το σώμα και ήμουν σε κώμα για 2 μήνες.
Μετά τον θάνατο του πατέρα μου όλα άλλαξαν... Ο μεγαλύτερος αδελφός μου που ήταν μόλις 17 ετών, δούλευε σκληρά για να έχουμε ένα κομμάτι ψωμί. Όταν έγινα καλά, μετά το σχολείο, πήγαινα και εγώ δουλειά.
Όταν έγινα 18 ετών...
Γνώρισα και παντρεύτηκα τον άντρα μου, τον Πανίκκο. Αποκτήσαμε 4 υπέροχα παιδιά, τρία κορίτσια και ένα αγόρι. Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι και καμαρώναμε πολύ για τα παιδιά μας.
Ο γιος μας, ο Μάριος, γεννήθηκε στις 30/6/1994 και 38 μέρες μετά τη γέννησή του, συνέβη το εξής απίστευτο: Πήγα το πρωί στο κρεβατάκι του να του δώσω το γάλα του και ο Μάριος πριν προλάβει να πει «άγου», έκλεισε τα μάτια και σταμάτησε να αναπνέει. Τρόμαξα, φώναζα σαν τρελή και δεν ήξερα τι να κάνω. Με άκουσε η μητέρα μου και έτρεξε. Όταν μας είδε, άρχισε να προσεύχεται δυνατά στην Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου. Μαζεύτηκε όλη γειτονιά από τις φωνές μου. Ο άντρας μου έλειπε από το σπίτι και δεν είχα κάποιον να μας πάει στο νοσοκομείο. Βγήκα στο δρόμο και έκανα ωτοστόπ. Σταμάτησε ένας συγχωριανός μου που ερχόταν εκείνη τη στιγμή στο σπίτι μας για να μας δει. Κρατούσα στην αγκαλιά μου τον Μάριο και έκλαιγα.
Το παιδί μετά από 30 λεπτά άρχισε να αναπνέει κανονικά. Ήταν από θαύμα είπε ο γιατρός και μου μίλησε για το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου του βρέφους. Μου είπε ότι επειδή ήταν πρόωρο με χαμηλό βάρος γέννησης, κινδύνευε περισσότερο. Μέχρι να γίνει 12 μηνών, ήμασταν διαρκώς δίπλα του.
Ήμασταν σίγουροι ότι επρόκειτο για θαύμα…
Ακόμα και ο γιατρός το πίστεψε. Οι δυνατές προσευχές με λυγμούς της μητέρας μου ήταν που έσωσαν το παιδί μου. Η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου, ήταν πια η δύναμή μας αλλά και του Μάριου. Όταν μεγάλωσε, μου έλεγε συχνά ότι με τα πρώτα χρήματα που θα έβγαζε από τη δουλειά του, θα έχτιζε ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου, στην Αγία που τον έσωσε. Στο στρατό μάλιστα, είχε φτιάξει ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στην Αγία.
Ο Μάριος ήταν ένα πολύ ξεχωριστό και φρόνιμο παιδί, αγαπούσε όλο τον κόσμο. Είχε ένα αλλιώτικο βλέμμα, γεμάτο αθωότητα και καλοσύνη, έτσι μας έλεγαν όλοι. Υπήρξε υπόδειγμα μαθητή και διακρίθηκε για το άριστο ήθος του αλλά και για τις συμμετοχές του στους αθλητικούς και θεατρικούς αγώνες. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, διακρίθηκε εξίσου για το ήθος αλλά και για το αλτρουιστικό του πνεύμα. Αγαπούσε τον εθελοντισμό και του άρεσε να βοηθά τα παιδιά στο καλοκαιρινό σχολείο. Συγκεκριμένα, τα βοηθούσε στο μάθημα της χειροτεχνίας και δίδασκε μουσική, τένις και ποδόσφαιρο. Του άρεσε να γράφει μουσική, τραγούδια και έπαιζε κιθάρα.
Τον Σεπτέμβριο του 2014...
Ξεκίνησε τις σπουδές του σε ιδιωτικό Κολλέγιο στον κλάδο της εγκληματολογίας. Δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές του αφού στις 10/11/2014 κόπηκε το νήμα της ζωής του αναπάντεχα…
Ο Μάριος μερικές μέρες πριν, μου είπε ότι κάθε βράδυ, για μια εβδομάδα, έβλεπε το ίδιο όνειρο, 2 παιδάκια να κάθονται στον καναπέ μας. Γελούσαμε και του έλεγα πως ίσως σύντομα μείνει έγκυος η αδελφή του. Δεν μπορούσα να δώσω καμιά άλλη εξήγηση.
Ήταν Δευτέρα, 10/11/2014…
Το πρωί μου είπε ότι είδε πάλι το ίδιο όνειρο και πάλι του έδωσα την ίδια απάντηση. Γελούσαμε… Μετά πήρε τους φίλους του τηλέφωνο για να τους ρωτήσει τι ώρα θα πήγαιναν το απόγευμα να παίξουν Futsal στο γήπεδο των Λιβαδιών. Συμφώνησαν να πάνε στις 6:00.
Στις 6:30 τους είπε ότι ζαλίστηκε και ήθελε να πάει να πιει λίγο νερό. Γονάτισε και έπεσε κάτω. Αμέσως ειδοποίησαν ασθενοφόρο και του παρείχαν τις πρώτες βοήθειες. Οι γιατροί προσπαθούσαν μέχρι τις 9:30 μα ο Μάριος δεν γύρισε πίσω. Αυτή τη φορά έφυγε για πάντα…
Αιτία θανάτου: Ιογενης μυοπερικαρδιτιδα, αυτό μας είπαν οι γιατροί. Στην αρχή τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να με παρηγορήσει, όλα σκοτείνιασαν γύρω μου, όλα χάθηκαν. Δεν ήθελα αλλά ούτε και μπορούσα να μείνω στιγμή μόνη στο σπίτι. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω…
Ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου όλους τους συγγενείς και τους φίλους που με στήριξαν, που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με παρηγορήσουν. Ευχαριστώ τον πάτερ Χριστόδουλο, τον Δήμαρχο, την Μοναχή Διονυσία, την Κούλλα Γεννάρη και τον Μιχάλη Καπετάνιο που έκαναν τόσα πολλά για μένα. Τα λόγια τους πάντα γαλήνευαν και ηρέμιζαν τη ψυχή μου!
Πραγματοποιήσαμε το όνειρο του Μάριου…
Με την βοήθεια του πάτερ Χριστόδουλου, χτίσαμε ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου. Βρίσκεται και λειτουργεί στον προαύλιο χώρο του Ιερού ναού Αγίου Σάββα στα Λιβάδια. Πάω σχεδόν κάθε μέρα, το καθαρίζω και προσεύχομαι να είναι καλά εκεί ψηλά που βρίσκεται κι ας με κοιτά με μάτια αγγέλου.
Εις μνήμη του ο Δήμος Λιβαδιών, έδωσε το όνομα του σε ένα πάρκο: «Πάρκο Μάριος Δημητρίου». Επίσης, στις 30 Σεπτεμβρίου του 2016, εγκρίθηκε και προκηρύχθηκε ο Α΄ Παγκύπριος Μαθητικός Λογοτεχνικός Διαγωνισμός στην μνήμη του Μάριου. Υπήρξε μάλιστα μεγάλη ανταπόκριση με 69 ποιήματα από διάφορα Λύκεια από όλη την Κύπρο. Ο διαγωνισμός γίνεται κάθε χρόνο.
Το 2015 συνέβη το εξής απίστευτο:
Ο Χριστιανικός Σύνδεσμος οργάνωσε μια εκδρομή στην Μονή Κύκκου και ο πάτερ μου πρότεινε να πάω μαζί τους. Θα μας πήγαιναν με λεωφορείο. Αργά το βράδυ αφού ετοίμασα τα πράγματά μου, κοίταξα το πορτοφόλι μου να δω αν είχε καθόλου κέρματα, για να ρίξω στις εκκλησίες που θα πηγαίναμε. Δεν είχα τίποτα. Ρώτησα τον άντρα μου αλλά ούτε αυτός είχε. Η αλήθεια ξάπλωσα κάπως στεναχωρημένη και σκεφτόμουν ποιος θα μπορούσε το πρωί να μου χαλάσει χαρτονόμισμα. Εντωμεταξύ, όλα σχεδόν τα πράγματα του Μάριου, εκτός τον υπολογιστή του, τα πήραν οι αδελφές του στο σπίτι τους.
Στις 4 τα ξημερώματα, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η κόρη μου. Ήταν έξω από την πόρτα του σπιτιού μας και έκλαιγε. Φοβήθηκα και την ρώτησα τι συνέβη και τότε μου είπε: «Μάμα, είδα τον Μάριο μας όνειρο και μου είπε να πάρω από τα πράγματα του το πορτοφόλι του που είχε πολλά κέρματα και να στο φέρω αμέσως».
Πολλές φορές…
Χωρίς να ανοίξει κάποιος την τηλεόραση, ανοίγει από μόνη της. Στην αρχή δεν με πίστευε κανείς μέχρι που το είδαν απο μόνοι τους. Ένα απόγευμα έβαλα το φαγητό στη φωτιά και μαζί με μια φίλη μου -έχασε και εκείνη τον γιο της- καθίσαμε στο καθιστικό και μιλούσαμε. Πρώτα ακούσαμε την πόρτα του δωματίου του που έκλεισε απότομα και μετά από λίγο, το καπάκι της κατσαρόλας βρέθηκε δίπλα μας, σαν κάποιος να το πέταξε. Δεν είχα κανένα παράθυρο ανοιχτό για να κάνει ρεύμα ώστε να κλείσει η πόρτα αλλά και κανείς άλλος δεν ήταν στο σπίτι για να πετάξει το καπάκι που από την κουζίνα μέχρι το καθιστικό- έχει τουλάχιστον 3 μέτρα απόσταση-. Ήμασταν σίγουρες ότι ήταν ο Μάριος…
Ένα βράδυ πήγα στο δωμάτιο του, κάθισα στο κρεβάτι του και άνοιξα τον υπολογιστή του. Ξαφνικά άρχισε να αναβοσβήνει το κλιματιστικό. Η πρίζα ήταν κλειστή και το κοντρόλ ήταν στο άλλο δωμάτιο.
Πολλές φορές τον βλέπω να περνάει σαν σκιά από δίπλα μου. Ξέρω ότι σε πολλούς όλα αυτά ακούγονται παράλογα αλλά όσοι έζησαν παρόμοιες καταστάσεις ξέρουν, καταλαβαίνουν…
Πολλοί σίγουρα έζησαν και ζουν τέτοιες εμπειρίες, πολλές μανάδες, πατεράδες, αδέλφια και συγγενείς.
Για όλα τα παιδιά που έφυγαν νωρίς και τώρα βρίσκονται στην αγκαλιά του Θεού και των Αγίων να ξέρουν ότι… Για όλους εμάς θα είστε πάντα εδώ!!!».
