Τηλεόραση Ραδιόφωνο
Σεργης 1.jpg

«Σας ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου, γνωστούς και άγνωστους, που αφήνετε έξω από την πόρτα μου τρόφιμα και ρούχα»

 

Σε τούτο τον τόπο, όσο και αν έχουν αλλάξει οι εποχές… πάντα θα υπάρχει ενσυναίσθηση, γενναιοδωρία και καλοσύνη.

Ο κύριος Σέργης, πατέρας 11 παιδιών, θέλει να ευχαριστήσει όλους όσους όλα αυτά τα χρόνια, αφήνουν έξω από την πόρτα του τρόφιμα και ρούχα.  

 

Σεργης 2.jpg

 

Ο κύριος Σέργης Ανδρέου αναφέρει στο Ant1Lıve:

«Γεννήθηκα στην Ερήμη (ένα χωριό της επαρχίας Λεμεσού κτισμένο κοντά στο Κολόσσι) και είμαι  56 ετών. Ο πατέρας μου ήταν βοσκός στο επάγγελμα και έχω 7 αδέλφια. Δεν είχα άσχημα παιδικά χρόνια, αλλά όχι και εύκολα. Αν και ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας, έμαθα να δουλεύω από πολύ νωρίς για να βοηθάω. Όταν τελείωσα την Γ΄ Γυμνασίου, έπιασα δουλειά στις οικοδομές για να βοηθήσω οικονομικά τους γονείς μου που ήταν πια αρκετά μεγάλοι και δεν μπορούσαν να εργαστούν. Είμαι οικοδόμος μέχρι σήμερα.

 Όταν έγινα 21 ετών, παντρεύτηκα. Η γυναίκα μου γεννήθηκε στην  Καλαβασό (χωριό της επαρχίας Λάρνακας) και προέρχεται επίσης από πολύτεκνη οικογένεια, είναι 6 αδέλφια. Ο πατέρας της ήταν βοσκός όπως και ο δικός μου. 

Υπήρξα πολύ τυχερός…

Η γυναίκα μου είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, πραγματική ηρωίδα. Αυτή η γυναίκα είναι λουσμένη από αγάπη. Αυτή είναι που κρατάει τόσο δεμένη την οικογένειά μας, αυτή με στηρίζει, μου δίνει δύναμη. Ζει και αναπνέει για όλους εμάς. Εργάζεται ασταμάτητα… πλένει, μαγειρεύει, σιδερώνει, καθαρίζει.  Είμαι πολύ περήφανος για την γυναίκα μου! Ο Θεός φρόντισε να μου στείλει αυτή την υπέροχη σύζυγο και τον ευχαριστώ μέσα από τη ψυχή μου.

Σήμερα θα είχαμε 13 παιδιά…

Δυστυχώς, χάσαμε τα δυο πριν γεννηθούν. Το 1989 γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί και το μικρότερο σήμερα είναι 15 ετών. Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο παιδικές φωνές. Ένα σπίτι γεμάτο ευλογία μα και πολλές δυσκολίες. Δυσκολευόμαστε οικονομικά αλλά δεν παραπονιέμαι, δουλεύω και θα δουλεύω όσο μπορώ. 

Δεν ξέρουμε απο μόδες και μοντέρνα ρούχα, είμαστε απλοί άνθρωποι…

Ευτυχώς τα παιδιά μου έμαθαν να ζουν λιτά, με όσα έχουμε, με όσα μπορούμε να τους προσφέρουμε και μάλιστα είναι ευγνώμων. Τόσο καλά παιδιά έχω!  Ποτέ δεν τα ένοιαζαν τα ακριβά ρούχα, παπούτσια και παιχνίδια. Μια φορά μάλιστα, θυμάμαι, έδωσα 100 ευρώ στην μεγάλη μου κόρη για να πάει να αγοράσει ρούχα και μου έφερε και πίσω. Μου είπε μάλιστα «να αγοράσεις ρούχα και στα αδέλφια μου», δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο είχα συγκινηθεί τότε.

Θέλω όμως να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που όλα αυτά τα χρόνια μας αγαπάει και μας στηρίζει τόσο. Καθημερινά μας φέρνουν τρόφιμα και ρούχα. Νιώθω τόσο ευλογημένος που γεννήθηκα σ΄ αυτόν τον τόπο που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τον πλησίον τους και δίνουν απλόχερα σε όποιον έχει ανάγκη. Σας ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου όλους εσάς, γνωστούς και άγνωστους, που μου χτυπάτε την πόρτα… που μας δίνετε τρόφιμα και ρούχα.    

Το πιο συγκλονιστικό γεγονός στη ζωή μου…

Το 2008 πήρε φωτιά το σπίτι μας. Τρέχαμε σαν τρελοί να σώσουμε τα παιδιά μας.   

Εκείνο το βράδυ είχαμε ξένους στο σπίτι και ο γιός μου είχε ανέβει στο δωμάτιο που είχα χτίσει (πρόσθεσα ένα δωμάτιο γιατί δεν μας χωρούσε το σπίτι) για να διαβάσει. Επειδή δεν είχαμε ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα, άναψε ένα κεράκι για να μπορέσει να διαβάσει. Αποκοιμήθηκε όμως με αναμμένο το κερί. Κοιμόμασταν όλοι την στιγμή που ξέσπασε η φωτιά.

Ήμασταν 13 άτομα στο σπίτι όταν ξέσπασε η φωτιά…

Μέχρι να έρθει το πυροσβεστικό όχημα, τρέχαμε να σώσουμε τα παιδιά μας.  Κάποια στιγμή, μετά από αρκετή ώρα, λέω στην γυναίκα μου «είναι όλα τα μωρά; Να τα μετρήσουμε». Έλειπε όμως ένα… Και ήταν ο γιος μας που αποκοιμήθηκε στο δωμάτιο που ξέσπασε η φωτιά. Οι πυροσβέστες δεν με άφηναν να μπω, μου έλεγαν «αυτό είναι δική τους δουλειά». Επέμενα όμως πάρα πολύ…

Τυλίχτηκα μια βρεγμένη κουβέρτα και όρμησα… εκείνη τη στιγμή δεν με ένοιαζε τίποτε άλλο πέρα από το παιδί μου. Όταν μπήκα όμως στο δωμάτιο, δεν είδα τίποτα και αυτό με ανακούφισε, γέμισα ελπίδες, το παιδί μου δεν κάηκε ζωντανό…

Τελικά ο γιός μας όταν άρχισε να παίρνει φωτιά το σπίτι έτρεξε πρώτος έξω και αποκοιμήθηκε στο διπλανό ατέλειωτο σπίτι. Όταν τον βρήκαμε μου είπε «παπά θύμωσες που εγώ ήμουν η αιτία να πάρει φωτιά το σπίτι μας;», τον αγκάλιασα και αφού πρώτα τον φίλησα του είπα «φτάνει που είσαι καλά γιε μου».

Η γυναίκα μου κρατούσε το βρέφος στην αγκαλιά της και ενώ ένιωθε ανακουφισμένη που τα παιδιά μας ήταν καλά, δεν σταμάτησε λεπτό να δακρύζει.

Εν τω μεταξύ μαζεύτηκε αρκετός κόσμος και η φωτιά με την βοήθεια της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας άρχισε να ηρεμίζει. Κάποια στιγμή μου είπε η γυναίκα μου «το μωρό μας κρυώνει, μέσα στον πανικό μου το άρπαξα από το κρεβατάκι χωρίς να πάρω την κουβέρτα του. Θα πάω να την φέρω».

Πριν προλάβω να της πω το παραμικρό, άφησε στην δική μου αγκαλιά το μωρό και έτρεξε μέσα στο σπίτι. Δεν άκουγε κανέναν…

Κανένα άγριο θηρίο-ακόμη και η φωτιά- δεν μπορεί να τρομάξει καμία μάνα… Τίποτα δεν φοβήθηκε… Δεν την ένοιαξε αν καεί, φτάνει να μην κρυώνει το μωρό της. Αυτή είναι η μάνα!

Τα κατάφερε, έφερε την κουβερτούλα του που από θαύμα δεν είχε καεί, όπως και η γυναίκα μου.   

Το πιο μεγάλο αστείο…

Κάθε φορά που πηγαίναμε εκδρομή η βόλτα με τους κουμπάρους μας- είναι και αυτοί πολύτεκνοι- μας ρωτούσαν από ποιο σχολείο είμαστε. Τους απαντούσαμε γελώντας «είναι τα παιδιά μας».   

Σεργης 1.jpg

  Η ζωή μας σήμερα…

Πάνω από όλα είναι η αγάπη! Αυτό μας δίδαξε η ζωή.

Μάθαμε, όταν έχουμε προβλήματα με την γυναίκα μου, να μην καβγαδίζουμε ποτέ μπροστά στα παιδιά μας, πάμε πάντα στο δωμάτιο.

Τα παιδιά μας μεγάλωσαν…

Οι μεγάλοι ακολούθησαν τον δικό τους δρόμο και τώρα στο σπίτι έμειναν τα έξι μόνο. Τα δυο μεγαλύτερα, μόλις πληρωθούν τα καημένα, τρέχουν να μας βοηθήσουν.  

Κάθε φορά που παραπονιέμαι για την ακρίβεια, για το ρεύμα το νερό, κάτι που κάνει όλος ο κόσμος πια, κάποιοι μου λένε «σαν μην τους κάνεις, τι ήθελες τόσα παιδιά;», δεν απαντώ ποτέ και σε κανέναν. Ξέρω ότι κάποιοι μας κοροϊδεύουν αλλά δεν με νοιάζει.

Το μόνο που προσεύχομαι, είναι να είμαι καλά για να μπορώ να δουλεύω. Πρόσφατα έπαθα ένα ελαφρύ εγκεφαλικό και έχω σοβαρό πρόβλημα με τα γόνατά μου, αλλά δεν τα βάζω κάτω. 

Το δικό μου μήνυμα…  

Να μην φοβάται ο κόσμος, να βάζει μπροστά πάντα το Θεό και τα προβλήματά τους θα βρίσκουν την καλύτερη λύση. Και να μην ξεχνάμε να λέμε ένα ευχαριστώ στο Θεό για όσα καθημερινά μας προσφέρει».