Η ευγένεια της ψυχής του, τον κάνει μοναδικό! Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια, καλοσύνη, ανθρωπιά και αγάπη για την κοινωνία. Όταν χαμογελά, χαμογελούν και τα μάτια του.
Είναι ευαίσθητος και έχει καταλάβει το απόλυτο νόημα της ζωής, την ανιδιοτελή προσφορά! Είναι από εκείνους που θέλουν να σε δουν να προοδεύεις. Που σκέφτονται με θετικό πρόσημο και όχι με αρνητικό. Που έχουν πάντα ένα καλό λόγο να πουν. Κι αν δεν έχουν δε θα πουν κάτι άσχημο και αγενές.
Αυτός ο άνθρωπος, έδωσε μάχη με τους δικούς του ανθρώπινους φόβους που πήγαν να φοβίσουν τα όνειρά του και… νίκησε!.
Ο Ανδρέας Λοΐζου από το Παραλίμνι, μιλάει για τη ζωή του στο Ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στην Αμμόχωστο το 1966 και έχω 3 αδέλφια. Γεννήθηκα με πρόβλημα στα πόδια -ατροφία στα πόδια- και υπήρξε εξαιτίας του πρόωρου τοκετού που είχε η μητέρα μου. Οι γιατροί ήταν σίγουροι ότι δεν επρόκειτο να ζήσω…
Το Τάμα στον Απόστολο Ανδρέα και το θαύμα…
Οι γιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα. Η θεία μου όμως, έκανε Τάμα στον Απόστολο Ανδρέα και το θαύμα δεν άργησε να γίνει. Κανένας δεν το πίστευε…
Δεν ήμουν όπως τα άλλα παιδιά όμως ζούσα όπως ακριβώς και τα άλλα παιδιά, απόλυτα φυσιολογικά. Εντωμεταξύ, δεν χρησιμοποίησα ποτέ αναπηρικό καροτσάκι, πάντα κρατούσα πατερίτσες.
Ποτέ δεν παραπονέθηκα για τίποτα και στην πραγματικότητα, τα παιδικά μου χρόνια ήταν υπέροχα!
Δενιένιωθα διαφορετικός…
Έπαιζα με τα άλλα παιδιά ακόμη και ποδόσφαιρο. Θυμάμαι που φτιάχναμε χαρταετούς και τρέχαμε στους κάμπους και στα χωράφια. Μου άρεσε πολύ όμως και το διάβασμα. Λάτρευα και την μουσική. Στα 13 μου χρόνια, άρχισα τα μαθήματα πιάνου.
Το μόνο που με πλήγωνε ήταν το γεγονός ότι, ενώ ήμουν άριστος μαθητής εξαιτίας της αναπηρίας μου, δεν μπορούσα να είμαι σημαιοφόρος. Αυτό η αλήθεια με πονούσε πολύ.
Διάβασμα, μουσική και παιχνίδι, αυτά θυμάμαι από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια.
Δυο μέρες πριν την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο…
Μπήκαμε στο αεροπλάνο με την ελπίδα ότι οι γιατροί στην Αγγλία που θα πηγαίναμε, θα με έκαναν καλά. Ελπίζαμε ότι θα μπορούσαν να με θεραπεύσουν... Μας είπαν όμως πως καμία χειρουργική επέμβαση δεν θα με έκανε καλά.
Το άγχος και η αγωνία των δικών μας στην Κύπρο ήταν ότι χειρότερο βιώσαμε σαν οικογένεια…
Εξαιτίας του πολέμου, επιστρέψαμε πίσω στην Κύπρο τον Σεπτέμβριο. Από την Αγγλία αεροπορικώς στην Ελλάδα και με καράβι στην Κύπρο. Ο πατέρας μου είχε “πεθάνει” από την αγωνία, δεν ήξερε πως ήταν τα πράγματα στο νησί, δεν ήξερε που ήταν η μητέρα μου και τα αδέλφια μου. Μέχρι να τους βρούμε, να δούμε ότι ήταν όλοι καλά, κοντέψαμε να τρελαθούμε.
Η ζωή μου μετά τα 18 μου χρόνια…
Όταν τελείωσα το λύκειο έμεινα για 3 χρόνια στο σπίτι. Ασχολιόμουν μόνο με την μουσική. Μετά ήρθε η δουλειά στο Δημαρχείο και από τότε εργάζομαι εκεί. Θυμάμαι τότε έπρεπε να δώσουμε γραπτές εξετάσεις και είχα έρθει πρώτος.
Δεν άφησα ποτέ τη μιζέρια, το παράπονο και την γκρίνια να επηρεάσουν τη ζωή μου
Πάντα προσπαθούσα να ζω μια φυσιολογική ζωή, δεν άφησα ποτέ την αναπηρία μου να σταθεί εμπόδιο σε κανένα μου όνειρο.
Λατρεύω να είμαι μετά τη δουλειά στο χωράφι, σκαλίζω, ποτίζω τα δέντρα και τα λαχανικά μου. Ασχολούμαι επίσης με το χόρδισμα των πιάνων - για μένα, μια χορδή πιάνου έχει άπειρη γοητεία-, βγαίνω με τους φίλους μου και γενικά, γεμίζω τις ώρες μου όμορφα και δημιουργικά.
Το όνειρό μου…
Είναι να αποκτήσω οικογένεια, ένα παιδάκι. Θα μου έδινε σίγουρα την μεγαλύτερη χαρά. Δεν υπάρχει πιο όμορφο από μια ωραία οικογένεια, είναι η μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή.
Το δικό μου μήνυμα…
Να είμαστε δυνατοί, να παλεύουμε για μια πιο όμορφη ζωή, να κάνουμε όνειρα και να μην αφήνουμε καμία αναπηρία να σκοτώνει τη ζωή και την ψυχή μας. Να μάθουμε να ζούμε με τον δικό μας τρόπο και να είμαστε πάντα κοντά στο Θεό».
