Η πίστη κρατά την ελπίδα ζωντανή, η δίψα για ζωή μπορεί να δώσει στον άνθρωπο τόση δύναμη όση δεν γνώριζε ότι έχει μέσα του για να παλέψει και να αντιμετωπίσει ακόμα και την πιο δύσκολη δοκιμασία. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Άννας, η οποία τον Φεβρουάριο του 2020 άρχισε να δίνει τη δική της μάχη με τον καρκίνο.
Η Άννα μιλά στο ant1.com.cy για τη δική της ιστορία με τον καρκίνο, για τον «bob κουβαράκι», όπως τον αποκαλεί, και στέλνει τα δικά της μηνύματα.
Η ιστορία της Άννας άρχισε τον Φεβρουάριο του 2020, όταν ξαφνικά είχε έντονους πόνους στον προσαγωγό. Στην αρχή το αγνόησε αφού σκέφτηκε ότι δεν ήταν κάτι ανησυχητικό.
Στη συνέχεια ο πόνος επιδεινωνόταν και αποφάσισε να επισκεφθεί έναν γιατρό. Ο γιατρός αφού την εξέτασε έδειξε πλήρη άγνοια στο πρόβλημα της και τη διαβεβαίωσε ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας αφού όπως της είπε δεν έχει κάτι και θα περάσει.
Σύμφωνα με την Άννα, όσο περνούσε ο καιρός ο πόνος μεγάλωνε, με αποτέλεσμα να επισκεφθεί και έναν δεύτερο γιατρό. «Και ο δεύτερος γιατρός με διαβεβαίωσε ότι δεν έχω κάτι».
Η Άννα, επισήμανε ότι ο πόνος γινόταν ανυπόφορος και έτσι επισκέφθηκε και έναν τρίτο γιατρό. «Ο τρίτος γιατρός κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά και με έβαλε να κάνω σειρά εξετάσεων, MRI, αξονικό, όπου και διαπιστώθηκε ότι έχω καρκίνο. Διαγνώστηκα με οστεοσάρκωμα δηλαδή καρκίνος των οστών, ήταν στην πύελο μου το κουβαράκι και επηρέαζε μήτρα και ουροδόχο κύστη», είπε συγκεκριμένα.
«Θυμάμαι ότι στην αρχή ήμουν σοκαρισμένη και δεν ήθελα να το πιστέψω ότι μου συμβαίνει».
«Bob ο κουβαράκης»...
Hταν θέμα λίγων ημερών μέχρι να συνειδητοποιήσει και να καταλάβει αυτή θα ήταν η νέα της πραγματικότητα. «Έπρεπε να το συνηθίσω είτε το ήθελα είτε όχι. Σπίτι δεν ήθελα καν να αναφέρεται η λέξη καρκίνος ήθελα να λέμε ότι έχω σάρκωμα γιατί για κάποιο λόγο μου ακουγόταν πιο φυσιολογικό», ανέφερε η Άννα.
«Στη συνέχεια έδωσα όνομα στον καρκίνο μου και το ονόμασα «bob ο κουβαράκης», δεν ήθελα να τις αποκαλούμε χημειοθεραπείες τις λέγαμε απλά θεραπείες».
Επίσης «έκανα, ορμονοθεραπεία για να φυλάξω τα ωάρια μου και έκανα μια μικροεπέμβαση για να τοποθετήσω τον καθετήρα στο στήθος μου, όπου από εκεί έκανα τις χημειοθεραπείες».
Η Άννα άρχισε την πρώτη της χημειοθεραπεία στις 22 Ιουλίου 2020. Σύμφωνα με την ίδια την ώρα των θεραπειών δεν ένιωθε απολύτως τίποτα, τα προβλήματα έρχονταν μέσω των παρενεργειών που δημιουργούνταν από τις χημειοθεραπείες.
Μια από τις πιο ανυπόφορες παρενέργειές, όπως τη βίωσε η Άννα ήταν, όταν έβγαζε άφθες στο στόμα. «Είμαι ένα άτομο που αγαπά πολύ το φαγητό και το να μην μπορούσα να φάω σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα ήταν ότι χειρότερο».
Η αισιοδοξία, η θετικότητα, καθώς και τα αγαπημένα άτομα της Άννας, την έκαναν να επιδείξει υπομονή μπροστά σε όλη αυτή τη δοκιμασία και τις ανυπόφορες παρενέργειες που είχε λόγω των χημειοθεραπειών.
«Όσο και αν πονούσα έλεγα από μέσα μου θα περάσει και αυτό όπως όλα τα άλλα, ήμουν θετική αισιόδοξη και έλεγα ότι θα γίνω καλά».
«Η δίψα για ζωή και τα αγαπημένα μου άτομα που ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή και με στήριζαν μου έδωσαν τόση δύναμη, που δεν τα έβαλα κάτω και με έκαναν να πω ότι εγώ θα το νικήσω και δεν θα με νικήσει».
Η ίδια συγκινημένη δηλώνει περήφανη για τους ανθρώπους που έχει δίπλα της, αναφέροντας ότι έπαιρνε δύναμη από αυτούς τις στιγμές που ένιωθε ευάλωτη.
Oι αδύναμες στιγμές της «μάχης»
«Δεν σου κρύβω ότι υπήρξαν πολλές φορές που λύγισα, ειδικά όταν ήμουν μόνη αναπολούσα τους παλιούς καλούς καιρούς, βλέποντας παλιές φωτογραφίες πριν τη διάγνωση μου, είχαμε και τον covid που έκανε την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη», ανέφερε.
«Έλεγα, δεν γίνεται να τελειώσει εδώ ,θέλω να ζήσω ξανά αυτές τις στιγμές, δεν θα με νικήσει, θα το νικήσω εγώ, είπα θα το παλέψω και θα βγω νικήτρια».
Διαπαιδαγώγηση
Επίσης, η Άννα όπως ανέφερε ήρθε αντιμέτωπη αρκετές φορές με αδιάκριτα βλέμματα κυρίως από μικρά παιδιά που την κοίταζαν παράξενα και με μάτια γουρλωτά γεμάτα απορία. Σύμφωνα με την ίδια σε ένα βαθμό το κατανοούσε αλλά ήταν κάτι που την ενοχλούσε.
«Χρειάζεται οι γονείς να μιλάνε και να εξηγούν στα παιδιά τους ώστε να μην φέρνουν άθελα τους κάποιον σε δύσκολη θέση», υπογράμμισε η Άννα.
Επιπρόσθετα, η Άννα αναφέρθηκε και στα αρνητικά σχόλια που έπαιρνε στα social media. «Ανέβαζα κάποια βιντεάκια στο tik tok και δυστυχώς πήρα πολλά αρνητικά σχόλια και άσχημες λέξεις από μικρά παιδιά».
Η ίδια ανέφερε ότι «έμαθα πλέον να το διαχειρίζομαι και να μην δίνω σημασία σε ό,τι μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση»
Η δεύτερη ευκαιρία για ζωή, και το μήνυμα της Άννας
«Μετά από όλη αυτή τη διαδικασία, νιώθω ότι ξαναγεννήθηκα, νιώθω ότι μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία για ζωή».
Η Άννα σήμερα, μετά από τη μάχη της με τον καρκίνο, όπως ανέφερε, ζει με μια άλλη νοοτροπία, μια νοοτροπία του «μια ζωή έχουμε και πρέπει να κάνουμε αυτό που θέλουμε και μας εκφράζει».
«Θεωρώ ότι η δοκιμασία μου με τον καρκίνο ήταν ένα μάθημα ζωής, μια πρόκληση που με έκανε να αντιληφθώ ότι η ζωή είναι πολύτιμη και ωραία, ότι δεν πρέπει να αφήνουμε μικρά πράγματα να μας επηρεάζουν αρνητικά», είπε χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με την ίδια μετά από αυτή τη δοκιμασία βγήκε πιο δυνατή, πιο γενναία, έμαθε να εκτιμά την ζωή και τις πιο μικρές στιγμές, αφού όπως είπε ήταν κάτι που άλλαξε τον κόσμο της και την έκανε να αναθεωρήσει πολλά πράγματα.
«Η υγεία είναι το μόνο πρόβλημα τα υπόλοιπα είναι προβληματισμοί, δεν ταυτίστηκα περισσότερο στη ζωή μου με κάτι όσο με αυτή τη φράση», δήλωσε η Άννα.
Η Άννα στέλνει το δικό της μήνυμα σε όσους δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο, «Όλοι είμαστε πολύ πιο δυνατοί από όσο νομίζουμε. Η ψυχολογία είναι το παν, αρκεί να βλέπεις τη ζωή με αισιοδοξία, να έχεις πίστη και να λες εγώ θα τα καταφέρω».
Αυτούσια η συνέντευξη της Άννας:
