Αντί για ξεκάθαρες αποφάσεις και διορθωτικές κινήσεις, η Ομόνοια πορεύεται με επιλογές που όχι μόνο δεν εμπνέουν σιγουριά, αλλά εντείνουν τη σύγχυση και την αμφισβήτηση. Το πρόσωπο που κεντρίζει το ενδιαφέρον και την κριτική είναι ο Γιάννης Αναστασίου. Αυτός που έχει αναλάβει τον στρατηγικό σχεδιασμό και τη «μετάβαση» της ομάδας στο αύριο. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι μόνο τι μπορεί να προσφέρει ο Αναστασίου. Είναι κυρίως γιατί συνεχίζει να έχει τα ηνία σε μια περίοδο που η ομάδα δείχνει να μην βρίσκει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που της αρμόζουν. Σε μια περίοδο που το τριφύλλι ψάχνει ξανά να βρει τον εαυτό του, η τυφλή εμπιστοσύνη σε έναν μόνον άνθρωπο δείχνει λανθασμένη επιλογή.
Ο Γιάννης Αναστασίου, ως υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού είναι αυτός που πρέπει να χτίσει τον αγωνιστικό κορμό, να επιλέξει ποδοσφαιριστές, να διαμορφώσει το στυλ παιχνιδιού, να σχεδιάσει ένα πλάνο με προοπτική. Μέχρι σήμερα, όμως, πολλά από αυτά δεν έχουν αποτυπωθεί στον αγωνιστικό χώρο. H στελέχωση της ομάδας με ανέτοιμους ποδοσφαιριστές, ειδικά τον Ιανουάριο και η συνολική αγωνιστική εικόνα δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο Αναστασίου δύσκολα μπορεί να σηκώσει το βάρος της θέσης.
Κι όμως, παρά το ξεκάθαρο αποτέλεσμα, ο Παπασταύρου επιμένει. Η στήριξη στον Αναστασίου δεν δείχνει απλώς εμπιστοσύνη, δείχνει αποσύνδεση από την πραγματικότητα, που τουλάχιστον βλέπει η πλειοψηφία των Ομονοιατών. Σε μια εποχή που το αποτέλεσμα κρίνεται σε κάθε λεπτομέρεια, δεν μπορείς να χτίζεις το αύριο με υλικά και ανθρώπους που δείχνουν να μην μπορούν να ανταποκριθούν στον βαθμό που απαιτείται.
Η Ομόνοια δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει άλλα λάθη. Ούτε και να χάνει χρόνο σε σχέδια που αποτυγχάνουν πριν καλά-καλά ξεκινήσουν. Η επιμονή στον Αναστασίου ή στον διευρημένο ρόλο που του δίνεται, την ώρα που ο κόσμος τον έχει απορρίψει, δεν του εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε για το παρόν ούτε για το μέλλον. Το αντίθετο δημιουργεί κλίμα εσωστρέφειας και καχυποψίας.
Το πιο απογοητευτικό, όμως, είναι πως ο κόσμος στήριξε. Φέτος καταγράφηκε η μεγαλύτερη έκδοση εισιτηρίων διαρκείας, 11.500 στο σύνολο. Μια κίνηση εμπιστοσύνης, στήριξης και πίστης. Κι όμως, η χρονιά εξελίχθηκε απογοητευτικά για τους στόχους που είχε θέσει η Ομόνοια. Η διοίκηση έλαβε το πιο ηχηρό μήνυμα από τον κόσμο επιμένοντας ωστόσο σε πρόσωπα και τακτικές που απλώς δεν δουλεύουν.
Ο κόσμος της Ομόνοιας δεν είναι αφελής. Βλέπει, καταλαβαίνει και πλέον απαιτεί. Η διοίκηση οφείλει να αντιληφθεί ότι η εμπιστοσύνη κερδίζεται με πράξεις, όχι με πείσμα. Και πως ο στρατηγικός σχεδιασμός μιας μεγάλης ομάδας δεν μπορεί να στηρίζεται σε ανθρώπους που αποδεδειγμένα δεν ανταποκρίνονται στις μεγάλες απαιτήσεις. Ο πρόεδρος της ομάδας, Σταύρος Παπασταύρου έχει ακόμα χρόνο να αλλάξει πορεία. Αρκεί να σταματήσει να στηρίζει το πρόβλημα σαν να είναι η λύση του. Η Ομόνοια χρειάζεται restart, ένα restart με πρόσωπα ικανά, με σύγχρονη ποδοσφαιρική αντίληψη και, κυρίως, με αξιοπιστία.
