Ενάμιση μήνας έχει περάσει από την απομάκρυνση του Νταμπράουσκας από τον πάγκο της Ομόνοιας και ακόμη προπονητή η ομάδα δεν έχει βρει. Όλος ο κόσμος είχε αντιληφθεί ότι ο Αναστασίου θα ήταν προσωρινά στον πάγκο για κάποιες μέρες, μέχρι να βρει τον επόμενο προπονητή.
Οι μέρες περνούν, οι εβδομάδες περνούν, οι αγωνιστικές περνούν, και προπονητή επίσημα η ομάδα δεν έχει. Μπορεί να ισχύει φυσικά και το "Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού", όμως και εάν ακόμη αυτό ισχύει, θα πρέπει σε κάποια φάση να βγεις και να το επισημοποιήσεις, θωρακίζοντας τον άνθρωπο που είναι στον πάγκο.
Ο Αναστασίου, όπως λέχθηκε πέρσι, ήθελε να είναι τεχνικός διευθυντής και όχι προπονητής. Αυτό είναι δικαίωμα του, έκανε τις επιλογές του, και με αυτή την ιδιότητα και για αυτές κρίνεται, προπονητή παικών κλπ.
Για να αναλάβεις σε ένα κομβικό σημείο πρώτος προπονητής μιας ομάδας, η οποία λέει ότι θέλει να διεκδικήσει τον τίτλο, πρώτα από όλα πρέπει να το θέλεις με τα χίλια. Πρέπει να ζεις για αυτό. Εάν ισχύει αυτό για τον Αναστασίου, πραγματικά δεν το ξέρουμε.
Σαν προπονητής ο Αναστασίου κρίνεται αυτή την ώρα για το κοουτσάρισμα του, και κάθε αποτυχία τον φέρνει σε δυσκολότερη θέση.
Πέραν όμως των αποτυχιών, που ήταν αρκετές, έστω και εάν η ομάδα του είναι, ομάδα που ακολουθεί ένα πλάνο, είναι δηλαδή οργανομένη τακτικά, δεν μπόρεσε να δώσει σε αυτό το διάστημα αυτό το κάτι στην ομάδα, ούτε ακόμη την αλλαγή στο ψυχολογικό κομμάτι που συνήθως φέρνει μια αλλαγή προπονητή, ακόμη και εάν ο νέος είναι κατώτερος από τον προηγούμενο.
Δεν ξέρουμε εάν η διοίκηση επηρεάστηκε πολύ από τη νίκη στην Πάφο και θεώρησε ότι μπορεί να τον έχει στον πάγκο για όσο καιρό χρειαστεί. Αν αυτό έγινε, αυτή η προσέγγιση είναι πολύ επιφανειακή. Μια ομάδα που θέλει να διεκδικήσει το πρωτάθλημα πρέπει να έχει τον στιβαρό και μόνιμο προπονητή στον πάγκο, που θα την εμπνέει,και ψυχολογικά και αγωνιστικά, και θα εφαρμόζει το δικό του πλάνο και φιλοσοφία. Δηλαδή αν πιστεύεις τον κάθε Αναστασίου, δεν θα τον κρίνεις από το τι αποτέλεσμα θα φέρει στο πρώτο ντέρμπι, αλλά από αυτό που βλέπεις ή από αυτό που προσδοκάς να δεις από αυτόν.
Η νίκη στην Πάφο δεν ήρθε γιατί η Ομόνοια ήταν πολύ καλή, η διεκδικητική. Δεν ήταν κακή τακτικά, όμως η ροή και οι συγκυρίες της έδωσαν περισσότερο τη νίκη, και όχι η ομολογουμένως καλή, ως ένα σημείο τακτική της. Σε ενάμιση φάση που έφτιαξε κέρδισε το πέναλτι και πήρε τη νίκη στο τελευταίο λεπτό.
Απώλεσε τη νίκη με το ΑΠΟΕΛ ενώ είχε προηγηθεί με 2-0 στο 20λεπτο, με πολύ μεγάλη ευθύνη να βαραίνει αυτόν που έπρεπε να διαχειριστεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα.
Έχασε στο Δασάκι, ίσως σκληρά αφού είχε περισσότερες ευκαιρίες, σε ένα παιχνίδι όπου έκανε εκτεταμένο rotaition. Κέρδισε την ΑΕΚ, με το 3-0 όμως να είναι κάτι περισσότερο από υπερβολικό, και πάλι με δόση "ρέντας" αφού σκόραρε σχεδόν σε κάθε φάση της.
Έχασε και τακτικά και αγωνιστικά από μια Ανόρθωση με μισή ομάδα μέσα στο ΓΣΠ.
Με αυτή λοιπόν την εικόνα και τον απολογισμό, και με παίκτες μονίμως κάτω σε απόδοση, πώς μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη ο Αναστασίου και να συνεχίσει να κοουτσάρει την ομάδα για να διεκδικήσει κάτι;
Ουσιαστικά "καίγεται" ο Αναστασίου και του φορτώνεται και πίεση, όχι μόνο σαν προπονητής, που μπορεί και να μην είναι σε λίγες μέρες, άλλα και σαν τεχνικός διευθυντής.
Την αλλαγή προπονητή, η οποία έδειχνε μονόδρομος, η Ομόνοια την χειρίστηκε με κάπως παράξενο τρόπο, και το πληρώνει, και αυτή, και ο ίδιος ο Αναστασίου.
