Η λέξη απογοήτευση είναι πολύ φτωχή για να περιγράψει αυτό που επικρατεί στην Ομόνοια, μια βόλτα στα ΜΚΔ ή ακούγωντας οπαδούς της Ομόνοιας μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί.
Η σημερινή κατάσταση στην Ομόνοια, είναι η συσσώρευση των λαθών, ενεργειών, αποφάσεων και παραλείψεων που άρχισαν μετα την κατάκτηση του πρωταθλήματος τον Μάιο του 2021.
Η Ομόνοια τότε, ήταν, ποδοσφαιρικά, ποιοτικά, οργανωτικά, διοικητικά, οικονομικά, ψυχολογικά, μπροστά απο όλες τις ομάδες, απο άλλες λιγότερο, απο άλλες περισσότερο.
Έκανε μεγάλη προσπάθεια για να επανέλθει στην κορυφή και τα κατάφερε, άξια, με την δουλειά και την προσπάθεια της απολαμβάνοντας της καθολικής αποδοχής, φίλων και αντιπάλων.
Σε εκείνο το κομβικό σημείο η Ομόνοια μπορούσε, και όφειλε να κάνει το βήμα μπρος τα εμπρός, να προσθέσει ποιότητα για να μεγαλώσει την διαφορά της απο τις άλλες ομάδες, και να γίνει το ΑΠΟΕΛ της προηγουμενης 10ετίας η Ανόρθωση του 1995 - 2000. Είχε όλα τα εχέγγυα και τις προϋποθέσεις. Αντί αυτού, σε εκείνο το σημείο όμως έχασε το παιχνίδι, έκανε όσα λάθη δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα έκανε.
Οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τα πράγματα, και που σε αυτούς πιστώνονται οι επιτυχίες που ήρθαν, φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Έβαλαν τα προσωπικά μπροστά, τους εγωισμούς, τους ετσιθελισμος, και όχι το καλό της ομάδας, ήθελαν ο κάθε ένας να γινει το δικό του, και όταν δεν γινόταν, ήθελαν με κάθε τρόπο να αποτύχει, και ας είχε το κόστος η ομάδα, αφου αυτοί κανένα κόστος δεν είχαν.
Συμπεριφέρθηκαν όλοι, απο την διοικηση, τον προπονητη, τον αθλητικο διευθυντή τον αρχισκάουτερ με μια αλαζονεία και ένα υπεροπτισμό, ωσάν και είχαν όλοι τους κατακτήσει απο 10 πρωταθλήματα και έπαιξαν 10 φορές στους ομίλους του Champions League.
Με τις κινήσεις τους αφαιρούσαν συνεχώς ποιότητα απο την ομάδα, αφου όποιος έφευγε ήταν πολύ καλύτερος απο αυτόν που ερχόταν, απο παίκτες μέχρι προπονητές.
Μάλιστα αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, και στην προσπάθεια τους να χαϊδεύουν τα αυτιά του εργοδότη τους, λενε συνεχώς ότι δεν έγιναν περικοπές, αντίθετα ο πρόεδρος αύξησε τον προϋπολογισμό. Αν λοιπόν έτσι έγινε τότε, εκ του αποτελέσματος η αποτυχίας αυτων, είναι μεγαλύτερη. Όταν με τέτοιο προϋπολογισμό έχει αυτους τους παικτες, που απο τους 22 άντε τρεις - τέσσερις να μπορούν να παίξουν βασικοί σε ομάδα που θέλει πρωτάθλημα, και άλλοι 5-6 να ηταν στα ρόστερ ομάδων με τέτοιους στόχους, τότε η αποτυχία σου είναι παταγώδης
Εντελώς ψυχρά, ο Παπασταυρου βάζει πίεση στο σωματείο για να γίνει νέα συμφωνία, και εγώ λέω ότι έχει δίκαιο στις απαιτησεις του, και πρέπει να επεκταθεί αυτη η συμφωνία.
Την ίδια ώρα έχει καταλάβει, χωρις να ξέρει και πολλά απο ποδόσφαιρο, ότι, η ομάδα που του έφτιαξαν, αυτοίπου την έφτιαξαν, με τόσο ψηλό προϋπολογισμό, δεν μπορεί να κάνει και πολλά.Η εξάδα είναι το ψηλότερο της ταβάνι. Το κύπελλο πρέπει να<< πετήσει η χήνα>> δυο τρείς φορές για να το πάρει. Θεώρησε ότι, τώρα, ότι χρήμα βάλει θα είναι απλά πεταμένα λεφτα,. Επομένως αποφάσισε να τα αλλάξει όλα, φέρνει Γερμανό τεχνικό διευθυντή και του παραδίδει τα κλειδια, αυτο σημαίνει ότι όλα θα αλλάξουν, ουτε ο προπονητης, ούτε οι υπόλοιποι θα παραμείνουν στις θέσεις τους.
Αυτό όμως θα σημαίνει και πολλές αποδεσμεύσεις παικτών που εχουν συμβόλαια, και αυτό δεν είναι κάτι που αρέσει στον Παπασταύρου. Οσο αφορα τα υπόλοιπα, μόλις γίνει η συμφωνία με το σωματείο θα πάρουν τον δρόμο τους , προπονητικό, γήπεδο κλπ.
Αυτή είναι εν ολίγοις η κατάσταση στην Ομόνοια. Μέτρια ομαδα, μέτριοι παίκτες, μέτριος προπονητής, διάσταση ανάμεσα σε αυτόν που βάζει τα χρήματα και το σωματείο. Α, και κάτι άλλο, χωρις την<< Θύρα 9>> ( άσχετα αν σωστά ή λανθασμένα έφυγαν) η Ομόνοια υστερεί εκεί που ήταν πολύ δυνατή, στην πίεση του κόσμου. Με αυτα τα δεδομένα λοιπόν πώς να πάει καλύτερα η ομάδα.
